Je­śli po trzy­dzie­st­ce/czter­dzie­st­ce bu­dzisz się rano i nic cię nie boli, to zna­czy, że nie ży­jesz. Mo­że­my być z grub­sza (i z chud­sza) zdro­wi, ale z roku na rok - każ­dy z nas w in­nym tem­pie - co­dzien­nie, na wła­snej skó­rze, prze­ko­nu­je się o upły­wie cza­su. Ży­je­my na tyle dłu­go, że w pew­nym mo­men­cie za­czy­na­my się roz­pa­dać. Na­sze cia­ła są cho­dzą­cy­mi (albo le­żą­cy­mi) opo­wie­ścia­mi o prze­mi­ja­niu. „Very Sad” to ko­lej­ne, po „Very Fun­ny” bez­po­śred­nie spo­tka­nie Gru­bej i Głu­piej, dru­ga część try­lo­gii “Very”. Po­przed­nio au­tor­ki zbu­do­wa­ły słod­ko-gorz­ką klau­na­dę z Szek­spi­row­ską nutą, na warsz­tat bio­rąc re­alia ży­cia czyn­nie pra­cu­ją­cych fre­elan­ce­rek oraz swo­ją ar­ty­stycz­ną przy­jaźń. W „Very Sad” twór­czy­nie, bio­rąc za punkt wyj­ścia “Win­ter­re­ise” Schu­ber­ta, za­pra­sza­ją wi­dzów do po­dró­ży w głąb ich ciał, nę­ka­nych roz­ma­ity­mi przy­pa­dło­ścia­mi zdro­wia fi­zycz­ne­go i psy­chicz­ne­go. Opo­wia­da­ją o tych bar­dziej i mniej wsty­dli­wych skut­kach prze­pra­co­wa­nia i na­tu­ral­ne­go pro­ce­su sta­rze­nia się. Ten spek­takl to eklek­tycz­na frasz­ka per­for­ma­tyw­na z ele­men­ta­mi mu­zycz­ny­mi - tra­sho­wa i zmy­sło­wa, smut­na i we­so­ła. Jak ma­wia­ła Ma­ria Ko­nop­nic­ka: „Już ja to spraw­dzi­łam na so­bie, że naj­lep­szy ru­mia­nek w cho­ro­bie.” Wiek wi­dzów: 15+ Spek­takl w ję­zy­ku pol­skim, z na­pi­sa­mi w ję­zy­ku an­giel­skim Po wy­da­rze­niu za­pra­sza­my na roz­mo­wę z twór­ca­mi Roz­mo­wę po­pro­wa­dzi Mał­go­rza­ta Ja­błoń­ska Roz­mo­wa pro­wa­dzo­na bę­dzie w ję­zy­ku pol­skim