Go­dzi­na: 17:30 Spe­kakl "Ora­to­rium Dan­ce Pro­ject" | 2011/12 | Te­atr CHO­REA | Pol­ska Czas trwa­nia: 70 mi­nut (bez przerw) Wiek wi­dzów: 12+ Go­dzi­na: 19:00 Spek­takl "Muzg" | 2013 | Te­atr CHO­REA | Pol­ska Czas trwa­nia: 95 mi­nut (bez przerw) Wiek wi­dzów: 16+ Go­dzi­na: 21:30 Spek­takl "2.0.4.5. Mi­nio­pe­ra Me­ta­fi­zycz­na" | 2018 | Te­atr CHO­REA | Pol­ska Czas trwa­nia: 70 mi­nut (bez przerw) Wiek wi­dzów: 14+ * "Ora­to­rium Dan­ce Pro­ject" Mu­zy­ka: To­masz Krzy­ża­now­ski, Ma­ciej Ma­cia­szek Kie­row­nic­two ar­ty­stycz­ne i re­ży­se­ria: To­masz Ro­do­wicz Cho­re­ogra­fia i re­ży­se­ria: Ro­bert M. Hay­den Asy­stent cho­re­ogra­fa: Alek­san­dra Ma­ria Ści­bor In­fi­ni­ty Or­kie­stra sym­fo­nicz­na i chór Fil­har­mo­nii Łódz­kiej pod ba­tu­tą: Grze­go­rza Wie­ru­sa Przy­go­to­wa­nie chó­ru Fil­har­mo­nii Łódz­kiej: Da­wid Ber Przy­go­to­wa­nie Chó­ru Mło­dej CHO­REI: To­masz Krzy­ża­now­ski, Ma­ciej Ma­cia­szek, Ja­kub Pa­łys Cho­re­ogra­fia Chó­ru Mło­dej CHO­REI: Lara Ward Kwar­tet jaz­zo­wy: Hu­bert Ze­mler (per­ku­sja), Ma­riusz Obi­jal­ski (for­te­pian), Woj­tek Tra­czyk (kon­tra­bas), Mar­cin Gań­ko (sak­so­fo­ny) Re­ży­se­ria dźwię­ku: Krzysz­tof Sztek­mi­ler Re­ży­se­ria świa­tła: To­masz Kru­kow­ski Ko­stiu­my: Iza­be­la Ofe­lia Śli­wa Po­moc przy wy­ko­ny­wa­niu ko­stiu­mów: Anna Racz­kow­ska Wi­zu­ali­za­cje: Pa­weł Kor­bus In­struk­to­rzy tań­ca: Ju­lia Ja­ku­bow­ska, Ane­ta Jan­kow­ska, Jo­an­na Ja­wor­ska, Maja Ju­sty­na, Mał­go­rza­ta Lip­czyń­ska, Ur­szu­la Pa­rol, Mag­da Pasz­kie­wicz, Ju­sty­na So­bie­raj, Alek­san­dra Ści­bor, Ka­ta­rzy­na Wo­liń­ska, Ja­nusz Adam Bie­drzyc­ki, Pa­weł Gra­la, Woj­ciech Łaba, Ja­cek Owcza­rek, Krzysz­tof Sko­li­mow­ski In­struk­to­rzy śpie­wu: Jo­an­na Chmie­lec­ka, Do­mi­ni­ka Ja­rosz, Do­ro­ta Po­row­ska, Eli­na To­ne­va, To­masz Krzy­ża­now­ski, Ma­ciej Ma­cia­szek, Ja­kub Pa­łys Pre­mie­ra: 9 grud­nia 2011, 22 czerw­ca 2012, Klub Wy­twór­nia, Łódź Wię­cej: www.cho­rea.com.pl/spek­ta­kle/ora­to­rium-dan­ce-pro­ject "Ora­to­rium Dan­ce Pro­ject - CHO­REA - Łódź", to mię­dzy­na­ro­do­wy edu­ka­cyj­no-ar­ty­stycz­ny pro­jekt ta­necz­no-mu­zycz­ny, na 200-oso­bo­wą gru­pę ar­ty­stów, za­wo­dow­ców i ama­to­rów. Prze­ci­na on całe na­sze mia­sto wzdłuż i wszerz, by po­łą­czyć trzy ge­ne­ra­cje oraz lu­dzi po­cho­dzą­cych z bar­dzo róż­nych śro­do­wisk łódz­kich, któ­rzy w in­nych oko­licz­no­ściach nie mie­li­by szan­sy na spo­tka­nie… To wy­zwa­nie któ­re rzu­ca­my temu sza­re­mu mia­stu. To py­ta­nie o na­szą toż­sa­mość, nasz gniew/wście­kłość i mi­łość. Nie pró­bu­je­my two­rzyć re­kon­struk­cji, en­klaw ani od­twa­rzać kon­tek­stu es­te­tycz­ne­go, któ­ry by po­zwa­lał na naj­peł­niej­sze od­da­nie od­le­głych i współ­cze­snych tra­dy­cji, ale się­ga­my po źró­dło, mo­tyw, frag­ment i sta­ra­my się nim ude­rzyć, od­bić od fa­brycz­nych mu­rów, od ka­wał­ka bla­chy, roz­pa­da­ją­cej się ce­gły i be­to­no­wej pod­ło­gi, by coś w so­bie sa­mych zo­ba­czyć i usły­szeć. To po­szu­ki­wa­nie swo­je­go miej­sca i swo­jej dro­gi w bie­ga­niu po mo­ście po­mię­dzy czymś bar­dzo od­le­głym a czymś bar­dzo współ­cze­snym. Po­mię­dzy py­ta­niem kim mamy być, a py­ta­niem kim byli ge­niu­sze, któ­rzy byli wy­gna­ni, pło­nę­li za nas na sto­sach, lub koń­czy­li jako sza­leń­cy. Wte­dy Eu­ry­pi­des, Ary­sto­fa­nes, za­da­ją nam te same py­ta­nia. Po to jest te­atr, żeby nie szu­kać toż­sa­mo­ści przez ścia­nę ekra­nu, przez zero-je­dyn­ko­we war­to­ścio­wa­nie, ale usły­szeć bez­po­śred­nio „w re­alu” od in­ne­go czło­wie­ka ko­mu­ni­kat, w któ­rym na róż­ne spo­so­by bę­dzie za­da­wa­ne to samo py­ta­nie: kim je­ste­śmy, w jaki spo­sób dzia­ła­my, po co, dla kogo? Dla­cze­go je­ste­śmy je­dy­nym ga­tun­kiem, któ­ry wy­rzy­na sam sie­bie, pra­gnąc w głę­bi ser­ca naj­bar­dziej mi­ło­ści i obec­no­ści boga. To­masz Ro­do­wicz "Ora­to­rium Dan­ce Pro­ject" zo­stał uzna­ny przez miesz­kań­ców Ło­dzi za naj­waż­niej­sze wy­da­rze­nie kul­tu­ral­ne 2011 roku i otrzy­mał na­gro­dę "Ener­gia Kul­tu­ry", a tak­że na­gro­dę "Punkt dla Ło­dzi" przy­zna­wa­ną przez or­ga­ni­za­cje po­za­rzą­do­we oraz "Zło­tą Ma­skę" od łódz­kie­go śro­do­wi­ska te­atral­ne­go. W spo­sób oczy­wi­sty dla uczest­ni­ków pro­jek­tu pra­ca nad "Ora­to­rium Dan­ce Pro­ject" za­owo­co­wa­ła udzia­łem w ko­lej­nych dzia­ła­niach spo­łecz­no-ar­ty­stycz­nych CHO­REI, ta­kich jak: - Pro­jek­ty mu­zycz­ne: Wiel­ki Chór Mło­dej CHO­REI / Chór Te­atru CHO­REA, "Gil­ga­mesz", "Kon­cert Pie­śni An­tycz­nych", "Lu­la­baj­ki", "Rytm ję­zy­ka" - Pro­jek­ty te­atral­ne i per­for­ma­tyw­ne: "Szpe­ra 42", "Ba­chant­ki", "TOV/Do­bro", "Brzy­dal", "Z dru­giej stro­ny", "Vi­do­mi" - Wie­lo­eta­po­wy pro­jekt ar­ty­stycz­no-spo­łecz­ny: "UWA­GA Czło­wiek! Na­pię­cia mia­sta" * "Muzg" Re­ży­se­ria: To­masz Ro­do­wicz Sce­na­riusz i dra­ma­tur­gia: Mar­cin Cec­ko Mu­zy­ka: To­masz Krzy­ża­now­ski, Mar­cin Cec­ko, Kuba Krze­wiń­ski, To­masz Ro­do­wicz Wi­zu­ali­za­cje: Ma­ria Po­rzyc, Rami Shaya Sce­no­gra­fia: Kor­bus Świa­tło i dźwięk: To­masz Kru­kow­ski Ko­stiu­my: Ka­ta­rzy­na Ja­siń­ska (gra­fi­ka), Do­mi­ni­ka Krzy­ża­now­ska Gorz­kie­wicz (po­mysł), Alo­ha From Deer (wy­ko­na­nie) Ob­sa­da: Jo­an­na Chmie­lec­ka, Mał­go­rza­ta Lip­czyń­ska, Ad­rian Bart­czak / Mi­chał Jóź­wik, Ja­nusz Adam Bie­drzyc­ki, Ro­bert Wa­sie­wicz Do spek­ta­klu zdjęć uży­czy­li: Rami Shaya, Pau­li­na Ma­tu­szew­ska, Ra­fał Ka­la­biń­ski, Piotr Wdów­ka oraz ak­to­rzy ze zbio­rów pry­wat­nych Spe­cjal­ne po­dzię­ko­wa­nia dla Alo­ha From Deer za wy­ko­na­nie ko­stiu­mów do spek­ta­klu Spe­cjal­ne po­dzię­ko­wa­nia dla Lau­rie An­der­son za zgo­dę na wy­ko­rzy­sta­nie utwo­ru "Big Si­cien­ce" w spek­ta­klu Pre­mie­ra: 22, 23, 24 li­sto­pa­da 2013, Te­atr Szwal­nia, Łódź W spek­ta­klu wy­ko­rzy­sty­wa­na jest lam­pa stro­bo­sko­po­wa Wię­cej: www.cho­rea.com.pl/spek­ta­kle/muzg Naj­now­sze tech­no­lo­gie i na­uki ści­słe stwa­rza­ją obec­nie nie­wy­god­ną, a chwi­la­mi że­nu­ją­cą sy­tu­ację dla sztu­ki i ca­łej tzw. hu­ma­ni­sty­ki, po­nie­waż wcho­dzą bez ze­zwo­le­nia w za­kres py­tań i pro­ble­ma­ty­ki za­strze­żo­nej wy­łącz­nie dla "du­cho­wej" i fi­lo­zo­ficz­nej ak­tyw­no­ści czło­wie­ka. To co było do nie­daw­na wy­łącz­nie do­me­ną fi­lo­zo­fów, ar­ty­stów, pi­sa­rzy, twór­ców, po­etów, teo­lo­gów, ety­ków i pro­ro­ków, sta­je się ob­sza­rem pe­ne­tra­cji neu­ro­chi­rur­gów, neu­ro­fi­zjo­lo­gów, fi­zy­ków, in­for­ma­ty­ków i bio­lo­gów. Dzię­ki ob­ra­zo­wa­niu pra­cy mó­zgu co­raz do­kład­niej­szym re­zo­nan­sem ma­gne­tycz­nym i naj­now­szym ge­ne­ra­cjom to­mo­gra­fów, na­ukow­cy po­tra­fią ści­ślej zde­fi­nio­wać i po­bu­dzać miej­sca w na­szym mó­zgu, od­po­wie­dzial­ne za kre­atyw­ność umy­słu i du­szy. Umie­ją je kom­pu­te­ro­wo re­je­stro­wać, od­twa­rzać, ma­ni­pu­lo­wać świa­do­mo­ścią i pa­mię­cią czło­wie­ka. Umie­ją unie­za­leż­niać te ob­sza­ry od woli ba­da­ne­go. Nie­daw­no wy­ho­do­wa­li na­wet sztucz­ny mózg, na­da­jąc mu wdzięcz­ną na­zwę "or­ga­no­id". Z dru­giej stro­ny, w płyn­nej, po­no­wo­cze­snej pu­st­ce, utra­ci­li­śmy sta­łe punk­ty od­nie­sie­nia i w mgli­stej re­la­tyw­no­ści war­to­ści, ma­jąc w rę­kach ga­dże­ty i cuda naj­now­szych roz­wią­zań tech­no­lo­gii, ro­dzi się w nas co­raz moc­niej­sza po­trze­ba obiek­tyw­ne­go upo­rząd­ko­wa­nia ludz­kie­go świa­ta, wy­od­ręb­nie­nia w nim sta­łych nie­za­leż­nych. Nową wy­rocz­nią, na­dzie­ją i naj­więk­szym fe­ty­szem XXI wie­ku sta­je się mózg. Nie mó­wi­my więc już o umy­śle, o du­szy, świa­do­mo­ści czy JA - tu­taj de­fi­ni­cje są płyn­ne, wie­lo­znacz­ne i ła­two pod­le­ga­ją za­kwe­stio­no­wa­niu. Mózg jest obiek­tyw­nym, pół­to­ra­ki­lo­gra­mo­wym, ga­la­re­to­wa­tym obiek­tem, któ­ry do nie­daw­na sta­no­wił naj­więk­szą ta­jem­ni­cę ludz­ko­ści (nie tyl­ko z per­spek­ty­wy ewo­lu­cji ale i funk­cjo­nal­no­ści, kre­atyw­no­ści, a tak­że nie­prze­wi­dy­wal­no­ści i sza­leń­stwa). Na­resz­cie je­ste­śmy w sta­nie tą ta­jem­ni­cę ba­dać, od­kry­wać, ma­ni­pu­lo­wać nią i za­mie­niać w przed­miot kul­tu. Mózg jest prze­cież twór­cą i od­twór­cą wszyst­kie­go we wszech­świe­cie, co nie jest czy­stym two­rem na­tu­ry! (Zresz­tą mózg świet­nie już ma­ni­pu­lu­je samą na­tu­rą.) Roz­szy­fro­wu­jąc jego kody do­stę­pu, wie­rzy­my, że mo­że­my od­kryć praw­dę ab­so­lut­ną, nie­pod­wa­żal­ną - bo mie­rzal­ną, rów­no­mier­nie po­fał­do­wa­ną i pod­le­ga­ją­cą we­ry­fi­ka­cji i eks­pe­ry­men­tom. Nasz spek­takl jest pró­bą za­py­ta­nia o to, co ludz­kie w tym wszyst­kim. Jest py­ta­niem o to, czy moż­na w ta­kiej per­spek­ty­wie, na wła­sny uży­tek, zde­fi­nio­wać to co mię­dzy­ludz­kie czy po­nad­ludz­kie. Czy wszyst­ko da się już zre­du­ko­wać i za­pi­sać w neu­ro­nal­nych sche­ma­tach im­pul­sów elek­tro-che­micz­nych? W spek­ta­klu gru­pa "ba­da­czy" fi­na­li­zu­je wie­lo­eta­po­wy pro­jekt, w któ­rym pod­da­je wła­sne cia­ła i umy­sły eks­tre­mal­nym eks­pe­ry­men­tom. W koń­co­wym eta­pie swo­ich ba­dań de­fi­niu­ją oso­bi­ste punk­ty od­nie­sie­nia i per­spek­ty­wy, uka­zu­jąc sprze­ciw (i bez­rad­ność?) tego co czło­wie­cze, wo­bec aro­gan­cji i bez­względ­no­ści na­uki i tech­no­ide­olo­gii. To­masz Ro­do­wicz * "2.0.4.5. Mi­nio­pe­ra Me­ta­fi­zycz­na" Kon­cep­cja i re­ży­se­ria: To­masz Ro­do­wicz Sce­na­riusz: Ka­ta­rzy­na Kny­chal­ska, To­masz Ro­do­wicz Mu­zy­ka: To­masz Krzy­ża­now­ski Cho­re­ogra­fia: Jo­an­na Ja­wor­ska-Ma­cia­szek Sce­no­gra­fia: To­masz Ro­do­wicz Ko­stiu­my: Da­ria Szy­mań­ska, Ka­ta­rzy­na Ro­mań­ska (asy­stent­ka) Pro­jek­cje: Rami Shaya Świa­tło: To­masz Kru­kow­ski, To­masz Ku­biak Dźwięk: Mar­cin Do­bi­jań­ski Zdję­cia: HaWa Ob­sa­da: Jo­an­na Chmie­lec­ka, Bar­tosz Fi­gur­ski, Jo­an­na Ja­wor­ska-Ma­cia­szek, Maj­ka Ju­sty­na, Mi­chał Jóź­wik, Alek­san­dra Ku­gacz-Se­mer­ci, To­masz Ro­do­wicz, Mert­can Se­mer­ci / To­masz Ho­łu­bo­wicz, Da­ria Szy­mań­ska Kwar­tet smycz­ko­wy Be­fa­ne: Ka­mi­la Wój­cic­ka-Ma­ciasz­czyk (pierw­sze skrzyp­ce), Mał­go­rza­ta Kwa­śniak / Bar­ba­ra Sol­ni­ca (dru­gie skrzyp­ce), Mał­go­rza­ta Sie­la­tyc­ka-Sob­czyk (al­tów­ka), Zo­fia Łę­czyc­ka (wio­lon­cze­la) Pre­mie­ra: 24 sierp­nia 2018, sce­na Art_In­ku­ba­to­ra w Fa­bry­ce Sztu­ki w Ło­dzi, Mię­dzy­na­ro­do­wy Fe­sti­wal Te­atral­ny Re­tro­per­spek­ty­wy 2018 Wię­cej: www.cho­rea.com.pl/spek­ta­kle/mi­nio­pe­ra-me­ta­fi­zycz­na "2.0.4.5. Mi­nio­pe­ra me­ta­fi­zycz­na" jest py­ta­niem o ludz­ką pod­mio­to­wość w cza­sach post­ludz­kich. Za 30 lat sztucz­na in­te­li­gen­cja unie­za­leż­ni się od czło­wie­ka, a czło­wiek dzię­ki naj­now­szym tech­no­lo­giom bę­dzie w sta­nie wy­eli­mi­no­wać cho­ro­by i uzy­skać nie­śmier­tel­ność. To nie jest scien­ce fic­tion, to już się dzie­je. Kim bę­dzie czło­wiek w erze ma­szyn? Jak de­fi­nio­wać swo­ją toż­sa­mość? Czy szu­kać sen­sów i prze­słań w naj­więk­szych tek­stach ludz­ko­ści? Czy iść za tym, co stwo­rzył czło­wiek? Za tym co już te­raz za­czy­na wy­my­kać się z ludz­kich rąk, a jed­no­cze­śnie daje ludz­ko­ści na­dzie­ję na nie­śmier­tel­ność? A może trze­ba szu­kać naj­waż­niej­szej wie­dzy w tym co za­pi­sa­ne jest w na­szym cie­le? Ta­kie py­ta­nia mu­si­my sta­wiać już dziś, za­nim bę­dzie za póź­no... To­masz Ro­do­wicz