To spektakl niezwykły – przede wszystkim ze względu na ogrom detali, które budują scenografię. Tu wszystko jest maleńkie, mikroskopijne, pozlepiane, posklejane, poskręcane z drobiazgów: śrubeczek, pręcików, drucików (jak tytułowy bohater: Robot), i z setek innych drobiazgów. Wystarczy przesunąć wzrokiem po wszystkich tych detalach, by zdać sobie sprawę, ileż benedyktyńskiej pracy trzeba było włożyć w przygotowanie tego spektaklu. Zuazola wprawia w ruch całą tę maszynerię sobie znanymi tylko sposobami – za pomocą przycisków, sznureczków, patyczków, którymi animuje każdy ruch głównych postaci (fantastyczna scena przesuwania się bohaterki po łóżku, by w końcu móc usiąść na wózku). I tak przez 60 minut toczy się historia umiejscowiona w bliżej nieokreślonym czasie, w którym rządzący postanowili wyeliminować samodzielnie myślące roboty – wyrzucić do zsypu, na przemiał. Niedobitki trafiły do obozu koncentracyjnego, zamienionego z czasem w muzeum. Między robotem a pewną niepełnosprawną dziewczyną, która jest po drugiej stronie, poprzez druty nawiązuje się jednak głęboka przyjaźń. Milcząc, dają sobie wsparcie i otuchę. Z czasem robot z obozu ucieka, nadaremnie jednak, rządzący mają inny plan. Spektakl zalecany dla widzów od 12 roku życia.