Historyczny Faust ( łac. szczęśliwy) urodził się ok. 1480 r. w Wittemberdze. Studiował rzekomo magię w Krakowie. Prowadził życie wędrowca. Podawał się za astrologa, wywoływacza duchów, wróżbitę , cudotwórcę. Twierdził, że – w zamian na zapisaną krwią duszę- służy mu diabeł. O Fauście krążyły liczne niemieckie podania ludowe,był bohaterem teatrzyków kukiełkowych , komiczną figurą. Jego postać wcześnie zafascynowała pisarzy, m.in. Christophera Marlowe’a. Wreszcie Goethe ,najwybitniejszy niemiecki pisarz doby "burzy i naporu" podniósł legendę faustowską do rangi wielkiego poematu filozoficznego i arcydzieła o losach całej ludzkości. Przeniósł Fausta z jarmacznych folklorystycznych teatrzyków do wielkiej literatury . Weimarski poeta pracował nad swoim „Faustem” niemal 60 lat. Zaczął go pisać mając 25 lat, skończył jako osiemdziesięciodwuletni starzec. Przepoił dzieło własnymi przemyśleniami. W „Fauście” opowiada o swych przeżyciach młodego studenta, o szacunku do profesorów , o ucztach w piwnicy Auerbacha, o miłości do córki pastora ucieleśnionej w Małgorzacie ,o przyjaciołach-kpiarzach, których rysy zawarł w postaci Mefistofelesa. Goethe portretuje siebie. Podobnie jak Faust studiował prawo, sztukę , literaturę, nauki przyrodnicze, łączył wyobrażnię poetycką z dociekliwością badacza. Poszukiwał , próbował … Oto historia uczonego Fausta, żądnego szczęścia i poznania świata za wszelką cenę .