Set dj’ski Polaków to przewrotne zmaganie z pesymistyczną wersją przyszłości. Czy potrafią uwolnić się od czarnowidztwa własnej matki? Za 100 lat nie będzie kolei, nie będzie włosków na ciele, nie będzie wystających żył, nie będzie jajek, nie będzie czapek z daszkiem, niestety nie będzie skarpetek, nie będzie ogni sztucznych, nie będzie teatru, nie będzie. Nie będzie teatru. Teatr okaże się zupełnie nieuniwersalny. I się skończy. Wbrew poprzednim przewidywaniom. Ale jeśli w ogóle coś będzie, to na pewno będą Matki. Także te zatroskane. Polacy nie nadają się do wyjaśniania przyszłości tak samo, jak cała reszta świata. A mimo to z entuzjazmem rzucają się w amatorską futurologię. Samplując i remiksując dziedzictwo marudzenia, rodzeństwo Jaśminy i Piotra Polaków buduje siłę wywrotową. Set dj’ski Polaków to przewrotne zmaganie z pesymistyczną wersją przyszłości. Czy potrafią uwolnić się od czarnowidztwa własnej matki? Spektakl w ramach projektu Teatr 2118 Jak wyobrażasz sobie teatr za 100 lat? W ramach cyklu 2118 na to pytanie odpowiedzą artyści nowej fali polskiego teatru: Anna Karasińska, Ania Nowak, Wojtek Ziemilski i Romuald Krężel. Ich spektakle są projektami odległej przyszłości – teatralnej, ale i pozateatralej. Niejako z definicji twórcy stają wobec konieczności zaprojektowania nie tylko teatru XXII wieku, ale również społecznego otoczenia, w którym ów teatr będzie funkcjonował. Wyobraźnia artystów ograniczona jest jednym zastrzeżeniem: w ramach cyklu zakazane jest używanie słowa utopia. 2118 ma służyć wymyślaniu tego, co możliwe, a nie tego, co utopijne. Na początku XX wieku podobny trud podjęli wizjonerzy pierwszej awangardy: wymyślili coś, czego jeszcze nie było. Nadszedł czas, by powtórzyć ich gest. 2118 to także refleksja na temat naszej pamięci, jej mechanizmów, ukrytych motywacji. Co z naszej współczesności zostanie zapamiętane za sto lat? Czy my sami będziemy zapamiętani? Tomasz Plata. W spektaklu wykorzystywane są światła stroboskopowe, głośna muzyka oraz dym sceniczny.