Czym jest twórczość?
Aktem wolności czy jej iluzją?
Czy wolność jest dla wszystkich – czy tylko dla wybranych?
Czy każdy może tworzyć – czy tylko ten, komu „pozwolono”?

Spektakl „Po co babie sztuka?” to refleksja nad naturą twórczości, wewnętrzną wolnością i granicami, które społeczeństwo, historia i okoliczności nakładają na człowieka – szczególnie na kobietę.

W centrum opowieści znajdują się losy dwóch artystek: białoruskiej Alony Kisz i polskiej Tamary Łempickiej. Dwa życia, dwa spojrzenia na sztukę, dwie drogi – i jedno wspólne pytanie: co definiuje artystę? Status społeczny, pochodzenie, uznanie? A może wewnętrzna potrzeba tworzenia – pomimo wszystkiego?

Twórczynie spektaklu prowadzą paralelę między osobistymi historiami bohaterek a historią dwóch krajów – Polski i Białorusi. Krajów, które dzielą wspólną przeszłość, ale podążają odmiennymi drogami. To nie tylko portrety artystek, lecz także refleksja nad pamięcią kulturową, tożsamością, pęknięciami i punktami styku.

W spektaklu poruszony zostaje także temat emigracji – zarówno zewnętrznej, jak i wewnętrznej. Co wybiera twórczyni: zostać w swoim kraju i zmagać się z niewidzialnością, czy wyjechać i próbować zaistnieć w obcym świecie? Gdzie kończy się wolność, a zaczyna wygnanie? Gdzie jest dom artysty — tam, gdzie się urodził, czy tam, gdzie go słyszą?

„Po co babie sztuka?” to dialog między epokami, między kobietami a społeczeństwem, między krajami i losami. To próba odnalezienia własnego głosu – i ocalenia go.