"Pierwiastek z minus jeden" Mariana Hemara to jeden z lżejszych, lecz równocześnie znakomitych tekstów. Komedia świetnie napisana, inteligentna, która mnie zauroczyła, gdy na nią trafiłam po raz pierwszy, i od tego czasu często chodziła mi po głowie. Marian Hemar w okresie PRL-u był zakazany, skazany na „artystyczny niebyt”, co sprawiło, że dziś jego nazwisko u wielu ludzi nie budzi szczególnych skojarzeń czy emocji. Jest pamiętany przede wszystkim jako autor przedwojennych przebojów śpiewanych do dziś, jak np. „Kochać nie warto”, „Nikt tylko ty”, „Panna Mania gra na mandolinie” i wielu innych. Myślę, że warto przypomnieć Hemara także jako autora dramatycznego, jego humor spleciony z ciągle aktualną refleksją. Często dajemy się uwieść przekonaniu, że refleksja musi być ciężka gatunkowo – podana w asyście egzystencjalnego smutku i rozdarcia, odnajdywana podczas eksploracji mrocznych zakamarków ludzkiej duszy. Marian Hemar był jedną z osób, która potrafiła przygotować pożywkę dla refleksji w sposób lekki i przyjemny. To wartościowy posiłek dla ducha i umysłu, po którym nie trzeba zaszyć się w ciemnym kącie na parę dni, by go przetrawić w samotności. Chcę, aby widz wyszedł z teatru myśląc, lecz nie będąc tym myśleniem przytłoczony. [Agnieszka Mandat]