wzruszające, dobre, młode kino, ciekawe pokazanie tematu samotności, starości, świętości i codziennego życia. sztuka - inscenizacja - poruszająca trudny temat choroby, niezgody na nią, samotności z chorobą.

Profesjonalne i waznnyvtemat.

Wydarzenie poruszało kwestie ważne społecznie. Film Babcia Wandzie miła fantastyczny koncept plotu historii. A Ból zwracał uwagę na osoby dostarczające choroby.

Po świetnym starcie filmem "Babcia Wandzia", inscenizacja "Ból" ukazała brak odpowiedniego poinformowania widowni o formie tej sztuki zarówno w opisach wydarzenia jak i przez obsługę, co zaowocowało tym że wiele osób zaczęło rozstawiać po sali krzesła by wraz z rozwojem sztuki odkryć iż jest to forma gdzie widownia i scena się przenika - brakowało lepszego opisu spektaklu, jako że zwyczajnie ludzie nie wiedzieli czego oczekiwać. Dyskusja na zakończenie sprawiała wrażenie, iż prowadzący nie był przygotowany, a jego pytania dla gościń na tyle nie sprecyzowane, że te wyraźnie trudziły się by określić wpierw kontekst o jakim powinny się wypowiedzieć, jednocześnie brakowało aktywnej roli prowadzącego w trakcie tych wypowiedzi co kończyło się zwykle długimi i niezbyt skoncentrowanymi odpowiedziami. Efektem tego był druzgocąco długi panel, który mocno był zawładnięty przez wypowiedzi dodatkowej gościni (o której nie wiele nam było wiadomo, jednak dominowało w jej wypowiedziach wiele detali z jej nam obcej pracy), podczas gdy reżyserka "Bólu" dostała niewiele mniej przestrzeni (choć głównie pytano ją o rzeczy dookoła jej sztuki zamiast bardziej z nią związaną), natomiast reżyserka "Babci Wandzi" otrzymała kilka skromnych pytań po około 40 minutach, ewidentnie sama zanudzona trwającą obok dyskusją, a same pytania tak odbiegały od treści filmu iż sugerowały że prowadzący mocno trudził się by zapytać o cokolwiek