Muzycy to niezwykle zapalczywi i nieprzejednani w sądach oraz nieprzebierający w słowach recenzenci. Hans von Bülow, dyrygent, pianista i kompozytor, a prywatnie teść Richarda Wagnera, określił Messa da Requiem Verdiego „operą przebraną w szaty liturgiczne” oraz zarzucił autorowi całkowitą deprawację włoskiego smaku. Co innego Brahms; ten uznał kompozycję Verdiego za dzieło geniusza. W tym zestawieniu skrajnych osądów pozostaje oddać głos literatom i zawierzyć George’owi Bernardowi Shawowi, łączącemu zawód dramatopisarza i krytyka muzycznego, który jako wielki admirator twórczości Verdiego, nakazał, by na jego pogrzebie wykonano fragment z Requiem. I tak się stało. Burzliwa historia powstania dzieła, które w początkowym zamyśle miało zostać wykonane w pierwszą rocznicę śmierci Gioacchino Rossiniego (1869), to muzyczny zapis żałoby po śmierci poety Alessandra Manzoniego, którego Verdi podziwiał w dorosłym życiu. Operowy rozmach kompozytora zestawiony z liryczną zadumą nad przemijaniem porusza do głębi, czyniąc Messa da Requiem czymś więcej niż mszą za spokój duszy.