Pomysł przeniesienia miejsca akcji w realia Watykanu może zrazu szokować, ale gdzie indziej znajdziemy we współczesnym świecie władzę sprawowana z boskiego nadania? „Król Lear w interpretacji Klaty olśniewa dzięki monumentalnej scenografii oraz kostiumom Justyny Łagowskiej, pochłania i uwodzi za sprawą muzyki Jamesa Leylanda Kirby’ego, zachwyca (…) dowcipną i precyzyjną choreografią Maćko Prusaka. Sceną rządzi niepodzielnie Lear w kreacji Jerzego Grałka, zmagający się z własnym odchodzeniem, niedołężnością, rozpaczliwie chwytający się iluzji, osuwający się w obłęd – hipnotyzujący w scenie spotkania z Edgarem (Krzysztof Zawadzki) i sądu nad wyrodnymi córkami. W pamięć zapada Jaśmina Polak – jej błazen jest ostoją autentyczności w świecie cynizmu i kłamstwa – pisał Michał Centkowski w dwutygodniku.com. – Nad sceną nieustannie pracuje kamera. Cyfrowo zapośredniczony obraz rzutowany jest na tylną ścianę sceny. Ku górze spogląda zamknięty w szklanej celi, popadający w obłęd Lear. Co nim kieruje? Pragnienie przebaczenia? Samotność i rozpacz człowieka u kresu? A może wszystko po trosze?”