Jezioro łabędzie to z pewnością największy fenomen w literaturze baletowej. Synonim klasycznego piękna i wykonawczej perfekcji, od ponad stu lat inspiruje choreografów, stanowi wyzwanie dla tancerzy, fascynuje publiczność. W świecie rozchwianych wartości, ta baśniowa kraina, w której podstawą konstrukcji narracyjnej jest dychotomiczny podział na jasne i ciemne, dobre i złe, staje się swoistą ucieczką od powszechnego relatywizmu. Uniwersalny język tańca pokonuje wszelkie granice: kulturowe, polityczne, etniczne i pozwala na spotkanie artystów i widzów pod każdą szerokością geograficzną. Pozwala także na taką współpracę, jakiej są Państwo świadkami dzisiaj: tancerze i choreografowie, z Rosji i z Polski, spotykają się we wspólnym projekcie, łączącym historię i język współczesnego baletu. W naszej pracy, poszukując harmonii, z szacunkiem odnosimy się do tradycji, otwierając jednocześnie przestrzeń dla nowej myśli choreograficznej. (Ewa Wycichowska)