"Hate Haus" jest spektaklem, który bierze na warsztat temat funkcjonowania w kolektywie. Zarówno krytyka kapitalistyczna, jak i sprzeciw wobec starych patriarchalnych modeli produkcji kulturalnej, opartych na absolutnej władzy artysty-guru (szczególnie mocno promowanych przez polską tradycję teatralną) doprowadziły do tego, że środowiska artystyczne zaczęły gloryfikować pracę kolektywną. Jej atrakcyjność staje się tym silniejsza, im bardziej kompromituje się hierarchia, wokół której – często bezzasadnie – narosło wiele przyległych wartości typu: przemocowość, absolutyzm, brak szacunku do osobistych granic. Jednak zarówno członkinie zespołu Hertz Haus, jak i choreografka Ramona Nagabczyńska (która od trzynastu lat kolektywnie prowadzi organizację Centrum w Ruchu) na podstawie własnych doświadczeń dochodzą do wniosku, że praca kolektywna rozwiązuje pewne problemy, ale w ich miejscu pojawiają się inne problemy. Współtworzenie kolektywu zawsze ma charakter eksperymentalny, gdyż nie dysponujemy gotowymi modelami, jakimi dysponuje praca oparta na systemie hierarchicznym. Każdy kolektyw wypracowuje własny system funkcjonowania, który dodatkowo musi mieć możliwość dostosowywania się do ciągle zmieniających się warunków, celów oraz potrzeb członków. Praca podejmowana przez kolektyw jest zawsze jednocześnie pracą na rzecz konkretnego projektu i pracą na rzecz samostanowienia kolektywu. To, co wspólne dla budowania kolektywu i pracy nad choreografią to procesualność. Zarówno kolektyw, jak i proces choreograficzny wydają się żyć własnym życiem, nabierać własnej sprawczości, w którą członkowie i współtwórcy muszą się wsłuchać i wspierać. Ramonę Nagabczyńską interesuje wydobycie na wierzch partykularnego głosu kolektywu Hertz Haus. Nie tylko głosów poszczególnych członkiń grupy, lecz głosu tworu, któremu nadały życie. Głosu, który jest czymś więcej lub czymś mniej niż suma poszczególnych głosów. Nie będzie to spektakl o kolektywach jako takich, lecz o kolektywie jakim jest Hertz Haus. W tym celu wykorzystamy do pracy choreograficznej doświadczenia grupy, dla których znajdziemy choreograficzne odpowiedniki. Zadamy sobie pytania, które pomogą nam lepiej zrozumieć naturę tworu, które Hertz Haus współtworzą. Czy każdy głos rzeczywiście ma taką samą wagę? Czy może istnieć terror kolektywności? Gdzie leżą granice kompromisu? Jaka jest relacja między osobistą odpowiedzialnością, a kolektywną odpowiedzialnością? Jaka jest motywacja do współtworzenia kolektywu? Artystki zdecydowały się na tytuł Hate Haus będący autotematycznym żartem, gdyż nazwa Hertz Haus (hertz, jako serce) nie zawsze odpowiada ambiwalencji ich uczuć.