Przedstawienie podejmuje dyskusję na temat zmian, jakie zaszły w Polsce od 1989 roku. Koncentruje się na perspektywie trzech pokoleń – ludzi, którzy budowali polski turbokapitalizm, 40-latków, którzy kontestowali zmiany a dziś sięgają po władzę oraz młodego pokolenia, które zadaje pytania o popełnione błędy i sugeruje potrzebę rozliczeń. W dramacie napisanym dla Starego Teatru pojawiają się wariacje na temat znanych i mniej znanych postaci, którym przyszło działać w sytuacji bez precedensu. „Sztuka Być jak Steve Jobs przypomina deliryczną projekcję rzeczywistości. Kmiecik patrzy na początki wolnej Polski z perspektywy dalekiej przyszłości, a za przewodników obiera ostatnich ludzi na Ziemi. Istoty, które niewiele z polskiej krzątaniny są w stanie zrozumieć. Na szczęście reżyser spektaklu wie, jak owo zagubienie na scenie ukazać – pisał Łukasz Badula na kulturaonline.pl. – Być jak Steve Jobs to spreparowana w dramaturgicznym laboratorium próbka ustroju, a właściwie ustrojstwa. Czegoś nie do ogarnięcia, co jednych winduje w górę, a drugich przeżuwa i wypluwa na bruk.”