W Kartotece przez pokój leżącego w łóżku Bohatera przechodzi, jak ulicą, tłum postaci: rodzina, znajomi, obcy, osoby z zamierzchłej przeszłości i teraźniejszości. Pustka wewnętrzna antagonisty ostro kontrastuje z naporem rzeczywistości, która domaga się od niego działania. Luźno powiązane sceny tworzą niejednolitą formę dramatu będącego wewnętrznym rozrachunkiem Bohatera – życiowym remanentem utraconych szans i niezrealizowanych ambicji. Kartoteka, przez swoją otwartą strukturę, od zawsze intryguje i prowokuje twórców by w jej ramy wpisywać kolejne pokoleniowe portrety pogubionych inteligentów.