Singers, musicians, costumes, and staging were all fantastic! I always look forward to attending the Royal Opera performances when I am in Warszawa.

bardzo wysoki poziom artystyczny solistów i orkiestry, wspaniała akustyka w tym historycznym gmachu!

Przemyślana choreografia pięknie zrealizowana przez artystów, śpiew oddający uczucia, gra instrumentalistów wybitna, dyrygowanie delikatne

Świetne wykonanie, ładna scenografia i ciekawe kostiumy. Soczysta historia.

Świetne wykonanie, inscenizacja i oświetlenie są bardzo ciekawe, szczególne podziękowania dla orkiestry

Cudowny spektakl! Muzyka, orkiestra, aktorzy i scenografia! Po raz kolejny moje serce skradł fenomenalny Paweł Michalczuk! Wszyscy soliści i chór bardzo zdolni i wspaniali. Piękne przeżycie. Gorąco polecam!

Piękny spektakl. Doskonała reżyseria, znakomite głosy i gra aktorska. Szczególnie Paweł Michalczuk w roli Polifema. Świetny pomysł, żeby sięgnąć po operowe dzieła Haendla. Kolejny sukces Opery Królewskiej. Brawo!

Panowie Łukasz Kózka i Paweł Michalczuk świetni śpiewacy, ale też aktorsko wybitnie poprowadzili swoje role. Zasłużone owacje na stojąco. .

Znakomite 4 glosy!

słuchanie muzyki (mojej ukochanej) zależy też od miejsca. pierwszy raz doznałam tak wspaniałej symbiozy

Great experience, so much enjoyed! Artists and musicians have made unforgettable performance!

Wspaniałe wykonanie, ogromna energia, piękne doświadczenie różnorodności muzyki (nastrój, świetne współbrzmienie partii wokalnych i instrumentalnych). Poza tym, bardzo ciekawa scenografia, kostiumy i choreografia.

Piękna muzyka i piękne wykonanie przedstawienia - byłem pod dużym wrażeniem

Wspaniałe przedstawienie!

Wysoki poziom muzyczny i wokalny, niebanalna inscenizacja i ruch sceniczny

Stylowo, znakomicie i z humorem! Wielkie brawa dla wspaniałych śpiewaków, tańczącego chóru i cudownych muzyków, w tym Krzysztofa Garstki i Marty Korbel!

Wo derful performance, good singers and very good location.

Występ na wysokim poziomie artystycznym… Soliści i balet/chór świetnie!

Prosta historia z piękną muzyką w wykonaniu genialnych muzyków

Młoda obsada i na scenie i w orkiestrze bardzo odświeżyła sama operę.

Wszystko robiło wrażenie: od miejsca, w którym odbywała się impreza, po wysoki profesjonalizm muzyków, scenografów, reżyserów, kostiumologów i choreografów. Jestem bardzo zadowolony, zarówno jako profesjonalny muzyk, jak i zwykły widz. Dziękuję!

Dobre przedstawienie, bo pięknie zagrane i zaśpiewane, ale nie podobała mi się scenografia i kostiumy.

Głosy świetne, kostiumy też. Niezbyt przypadła mi do gustu scenografia.

Na plus: - ładny budynek w którym mieści się scena - piękna scenografia - instrumenty dobrane do epoki - świetna gra i muzyka - ciekawa realizacja prostej historii, szczególnie antagonisty sztuki.

Doskonała orkiestra i dyrygent. Doskonali soliści z wyróżniającą się odtwórczynią roli Galatei i tenor, pan Aleksander Rewiński. Mniej odpowiadała mi tzw nowoczesna scenografia.

Udany spektakl i ciekawa inscenizacja; temat klasyczny ale ponadczasowy.

Ciekawe miejsce , gra aktorów od bardzo dobrej do rewelacyjnej. Siedzenia troszkę niewygodne. Bardzo fajna interpretacja dzieła Haendla. Postać, rola i gra aktorska potwora rewelacyjna . Ciekawe odnośniki do współczesności.

Prawdziwa uczta dla ucha. Rzadko wystwiana, piękna opera. Jestem zachwycony. Jedyne co bym poprawił do dał stroje z epoki. Opera królewska to raczej nie miejsce ta współczesne aranżacje moim zdaniem.

Piękna historia o miłości, miłości najwspanialszej, najboleśniejszej, upragnionej, erotycznie mocnej, nie nudnej. Acis i Galatea to opera pastoralna, bardziej po polsku pasterska, wiejsko sielska, Reymontowsko'Chłopska, Wyspiańsko'Weselna jakoś tak:) Bohaterowie to Trójkąt: Acis pasterz (tenor); Galatea [gr., ‘mleczna’ < gála ‘mleko’] połbogini, nimfa (sopran); Polifem, to potwór, cyklop, uwięził Odyseusza i pożarł kilku jego towarzyszy, to wiemy z Odysei (a jeśli potwór to musi być bas), jego arie z drugiego aktu są moimi ulubionymi:). Obaj kochają Galateę, ona kocha tylko Acisa. Polifem nie potrafi tego zaakceptować i zabija Acisa. Zakończenie: Galatea płacze pochlona nad zabitym kochankiem i śpiewa: "dam Ci życie wieczne ale nie będziesz już mój". To opowieść o szczęściu ze spełnienienia pragnień, namiętnej, płomiennej miłości i cierpień z jej spełnienia ( "będziesz żył wiecznie ale nie będziesz już mój"). Najpiękniejsza miłość jest maxi nieszczęśliwa. Wczorajsza inscenizacja była zrealizowana bez polotu i bez zrozumienia a tytułowe role przerosły wykonawców. Koncept reżyserski oparty był na dwóch błędnych założeniach: me2 i Eco. Namiętności było tyle co w małżeństwie z 40letnim stażem, a sielskości i delikatności tyle co u Grety Thunberg. Libretto podobno oparte na XIII księdze Metamorfoz Owidiusza ale w wersji ktorą znalazłem 13 księga opowiada o Aktonie wnuku Kadmusa założycielu Teb zamienionym w czasie polowania z myśliwego w jelenia i ofiarę własnych psów "Chciał­ tylko być świad­kiem, nie łow­ców ofia­rą." Acis i Galatea została wystawiona na East End'zie w 1731 roku w istniejącym do dziś Royal Haymarket Theatre. (Najstarszy EastEnd'owy teatr do dziś działający to Drury Lane powstały w 1663 (360 lat temu) a Teatr Narodowy w Warszawie to rok 1765:) Nie wiem czy to często się zdarzało w historii muzyki ale Acis i Galatea uzyskała po Heandle'owskiej jeszcze dwie aranżacje Mozarta i Mendelssohna. Mozart w 1788 dodał partie drugich skrzypiec, instrumentów dętych drewnianych, altówki i fagotu oraz przepisał solówki oboju na klarnet. Powodem reorkiestracji przez 19 letniego Mendelssohna w roku 1829 była całkowita zmiana struktury orkiestry w okresie przejścia od epoki baroku do klasycyzmu. W przypadku większości utworów Mendelssohn najpierw napisał osobno nowy materiał na altówkę, instrumenty dęte i instrumenty dęte blaszane, a następnie dodał je do oryginalnych partii Heandla w nowej partyturze. Moje trzy przebojowe fragmenty to: 1)Happy we! - radosny, bardzo taneczny, z powtarzającą się deklaracją "Szczęśliwi jesteśmy" duet Acis i Galatei z końca I Aktu i z drugiego aktu recytatyw Polifema "I rage, I rage, I melt, I burn! - Wściekam się, wściekam się, topię się, płonę! Słaby Bóg dźgnął mnie w serce" 3)Polifem, zakochany nieszczęśliwie (Oh ruddier than the cherry - Bardziej rumiana niż wiśnia, Słodsza niż jagoda). Solo fletu w kontrapunkcie do rytmicznych niskich tonów i basu śpiewaka, bardzo taneczne, pierwsza aria basowa którą tak bardzo polubiłem. Mogę jej słuchać na okrągło podobnie jak Biednego Ernesto z solową trąbką z drugiego aktu Don Pasquale. Spektakl nie był zly. Mógł być dużo, dużo lepszy. Stąd moje delikatne rozczarowanie. Muzyka i emocje zostaną na długo. Oh ruddier than the cherry - przykleiło się do mnie bardzo:) podobnie jak Happy we!

Nie mam zastrzeżeń do muzyki i śpiewu, natomiast scenografia, choreografia, ruch na scenie, gra sceniczna i reżyseria moim zdaniem pozostawiają pewien niedosyt.

Piękny śpiew, pomysłowe efekty specjalne no i niesamowite miejsce do doceniania sztuki!

Bardzo jestem zadowolony ze spektaklu ze względu na profesjonalizm Polskiej Opery Królewskiej oraz świetne przygotowanie śpiewaków i orkiestry. Mam jednak zastreżenia co do scenografii i kostiumów. Teatr w starej oranżerii to barokowa śliczna scena z czasów stanisławowskich, zatem każdy odstęp od tego przepysznego stylu barokowego np. w scenach, rekwizytach czy kostiumach jest nie tylko skrajnie odnotowalny, lecz wręcz drażniący. Ze względu na bogate ramy tego teatru wolałbym zobaczyć tradycyjnie pasterzy ubranych w starożytne lub osiemnastowieczne wiejskie szaty (przychodzi mi do głowy Le petit Trianon...). Tak samo uważam również jeśli chodzi o dekoracje. Główne wrażenie było mimo to bardzo pozytywne i będę dalej popierać Państwa działalność artystyczną.

Dramatycznie lewicowa interpretacja - odejście od klasycznej, intrygującej i inspirującej linii POK. Wokalnie dobrze. Odradzam wielbicielom POK