Przedstawianie komukolwiek musicalu Jerry’ego Bocka nie jest potrzebne: Anatewka i jej mleczarz Tewje to miejsce i postać, które weszły do kultury popularnej – takiej, która przecina podział na „wysokie” i „niskie” nie tyle sytuując się pośrodku, na „średnim” poziomie, co raczej skutecznie trafiając do wszystkich kręgów. Czy nie należy to w ogóle do zasadniczych cech musicalu, zarówno teatralnego, jak i filmowego? Musical jest czymś specyficznie amerykańskim, co w Stanach Zjednoczonych, a zwłaszcza w Nowym Jorku, otoczone jest osobną, własną postacią kultury. Jego europejskim odpowiednikiem nie jest ani opera, ani operetka. Muzyczna otwartość musicalu, łatwość, z jaką adaptuje pomysły z rodzajów muzyki, jazzu, muzyki ludowej i popularnej, świadczą, że wyrastał w świecie nieco odmiennym niż niedawna jeszcze Europa. Skrzypek na dachu jest jednak zarazem na wskroś europejski, chociaż przywołuje obraz Europy bezpowrotnie utraconej, Europy sztetli, cadyków i rabinów – świata, którego wspomnienie jest zarazem ożywczym źródłem i największym wyrzutem sumienia naszego kontynentu.