Szczęśliwe chwile zdarza mi się przeżywać z ludźmi, którzy tak jak ja żyją życiem, którego nikomu nie życzą. Są mi bliscy, w ich oczach widuję własne łzy. (na podstawie książki „Rejwach” Mikołaja Grynberga). Nieznajomość swoich przodków, wyobcowanie, skrajny pesymizm, trauma najbliższych, przenoszona na kolejne pokolenia. Odziedziczony lęk, ukrywanie swoich korzeni, brak poczucia tożsamości, bliskość śmierci to główne cechy syndromu, opisanego już wielokrotnie przez psychologów i psychiatrów. To także główny motyw większości opowiadań ze zbioru REJWACH, których bohaterami są polscy Żydzi, dzieci i wnuki tych, którzy przeżyli. „Syndrom drugiego pokolenia po holokauście to część mojego życia, mojej tożsamości” mówi reżyserka Dorota Abbe. „Chciałabym skonfrontować się z nim, zadać sobie i widzom pytania o tożsamość, o pamięć, o to, czy możliwe jest przerwanie przeklętego kręgu dziedziczonych traum. Wierzę, że jest dla nas nadzieja. Jesteśmy tu i teraz. Nie zamykamy się, chcemy mówić, chcemy wiedzieć, chcemy żyć.” W obszarze dzisiejszego, podpoznańskiego miasta Luboń, gdzie swoją siedzibę ma Muzeum Martyrologiczne w Żabikowie w okresie od 1941 do 1943 roku, założone zostały dwa obozy pracy. Pierwszy utworzono na granicy Lubonia i Poznania, drugi w Żabikowie przy ul. Kościuszki. W każdym z tych obozów, w specjalnie w tym celu zbudowanych drewnianych barakach, osadzono po około 300 więźniów, pochodzących przede wszystkim z gett w Wieluniu, Zduńskiej Woli i Sieradzu. Misją Muzeum Martyrologicznego w Żabikowie jest ochrona i zachowanie dziedzictwa ważnego dla współczesnych i przyszłych obywateli, zachowanie pamięci o ofiarach zbrodni popełnionych przez nazistowskie Niemcy w Wielkopolsce.