Debiutowała rolą Meli w „Moralności pani Dulskiej” w reż. Jerzego Krasowskiego na scenie Teatru im. J. Słowackiego. Od 1987 roku jest członkinią zespołu Narodowego Starego Teatru. Nieodgadniona w swej aktorskiej tajemnicy, ekspresyjna, inteligentna, niebanalnie piękna, pełna uroku – mistrzyni nastroju. Pracę w Starym Teatrze rozpoczęła od owianej metafizyką roli Lei w „Dybuku” w reżyserii Andrzeja Wajdy (Nagroda Opolskich Konfrontacji Teatralnych). Artystka wcielając się w postać tragicznie opętanej panny młodej pokazała niezwykłą ekspresję środków wyrazu. Kolejne spotkania z reżyserem to role: Racheli w „Weselu” (nagroda Opolskich Konfrontacji Teatralnych – Klasyka Polska) potraktowanej przez aktorkę jako studium nastroju, wewnętrznych emocji, subtelnej mowy ciała, Wirginii w „Słomkowym kapeluszu” narysowanej wodewilową kreską oraz mistrzowskiej warsztatowo Damy Dworu w „Makbecie”. Niezwykle interesujące, pełne zabawy formą, dyscypliny, aptekarskiego ważenia groteski i absurdu okazały się role w dramatach Ionesco: Uczennicy w „Lekcji” w reżyserii Eliny Lo Voi oraz Królowej Marii w „Król umiera czyli ceremonie” w reżyserii Krzysztofa Nazara. W inscenizacjach Rudolfa Zioły: w baśniowej postaci Adelmy w „Księżniczce Turandot” pokazała lekkość arlekinady, zabawy teatrem, Dziewczynę czyli Olę w „Reformatorze” nasyciła prawdą psychologiczną. Doskonale sprawdziła się w stylizowanej formie dell’arte w roli Pameli/Manekina w „Kramie Karoliny” w reżyserii Agnieszki Glińskiej. Za rolę Joanny – prowincjonalnej aktorki lalkowej – we „Wznowieniu” autorstwa i w reżyserii Macieja Wojtyszki otrzymała nagrodę Kaliskich Spotkań Teatralnych. Postać nieszczęsnej Anuszki z „Mistrza i Małgorzaty” wg Bułhakowa w inscenizacji Krystiana Lupy była kwintesencją aktorskiej odwagi balansowania na cienkiej linie między dramatem a śmiesznością – wulgarna, w pijackim rozmamłaniu „opadających pończoch”, pogubiona w świecie szatańskich tricków, szukała usprawiedliwienia i akceptacji (nominacja do krakowskich „Ludwików”). W groteskowy i prześmiewczy świat przedstawień Mikołaja Grabowskiego wpisała się gombrowiczowskimi postaciami Księżnej, Damy w Burgundzie, Jednej z postaci w grupie Krytyków z „Tanga Gombrowicz” oraz odzianej w męski garnitur Kobiety w „Sejmie kobiet” Arystofanesa. Jej kreacja Matki w „Ósmym dniu tygodnia” wg Hłaski w reżyserii Armina Petrasa, spowitej w kokon wiecznej depresji, choroby, brzydkiego starzenia – była znakiem, krzykiem samotności współczesnego człowieka. Świetnie oceniona została rola w „Sędziach” w reżyserii Marii Spiss: „Najmocniej zabrzmiała tragedia Jewdochy, kobiety, którą miłość złapała w pułapkę bez wyjścia”. Wpisując się w drapieżną inscenizację „Do Damaszku” Jana Klaty, aktorka łączy mistrzostwo warsztatowe z peregrynacją w przestrzeń metafizyki.