Kiedy Francis Ford Coppola założył swe wymarzone hollywoodzkie studio, American Zoetrope, był już po gigantycznym sukcesie dwóch „Ojców chrzestnych” (1972–74) i po kilkuletniej gehennie „Czasu Apokalipsy”. Na tle tych eposów musicalowy „Ten od serca” miał być przedsięwzięciem niewielkim i intymnym: lekko melancholijnym, przepełnionym czułością songbookiem (śpiewanym przez Toma Waitsa i Crystal Gayle) o pożądaniu, miłości, chłodzie w związku i możliwości powrotu do siebie.
Coppola wybudował Las Vegas od zera w studio (tak jakby prawdziwe Vegas nie było już wystarczająco sztuczne!), zaczął eksperymentować z nowoczesnymi technikami wideo… i projekt zaczął się rozrastać. Powstał gigantyczny film z filigranowym scenariuszem; miniaturka siłą rozciągnięta do rozmiarów wielkiego płótna. Gotowy film, pełen landrynkowych kolorów, neonowych pasaży i roztańczonego światła kierowanego przez Vittorio Storaro, z latami zyskał jednak rzeszę fanów i dziś cieszy się statusem (kultowej, ale jednak) anomalii w filmografii człowieka, który po latach dał nam nieoficjalny sequel w postaci równie sztucznego spektaklu, czyli nakręconego w studio „Megalopolis”. [Michał Oleszczyk]