„Jakub nazbierał sobie świeżych gałązek topoli, drzewa migdałowego i platanu i pozdzierał z nich korę w taki sposób, że ukazały się na nich białe prążki”. (Księga Rodzaju 30:37) „Następnie wziął szczep z tego kraju i zasadził na roli urodzajnej, i umieścił go nad obfitymi wodami, i zasadził jak wierzbę”. (Księga Ezechiela 17:5) Topola biała, zwana po hebrajsku „cafcafet”, po arabsku „safsafah” i po łacinie „Populus alba”, to biblijne drzewo z rodziny wierzbowatych. W starożytnych tekstach gruzińskich figuruje ona pod nazwą „bratsi” lub „graklis". Gruzińska nazwa tego drzewa podchodzi o Grakali (dawniej Garakli), gruzińskiej wioski, która zamieszkana była już od czasów starożytnych. Dolina Kurhanów Grakali to groby z połowy i końca epoki brązu, które znaleziono we wsi Grakali, w rejonie Kaspi, na lewym brzegu rzeki Kura. Według mitologii Greckiej topola biała kojarzona jest z wieloma bóstwami, w tym z Persefoną, Zeusem, Heraklesem, Hadesem czy Leuke. Mit głosi, że Herakles w trakcie podróży do domu odkrył drzewo na brzegu rzeki Acheron, która stanowiła wejście do świata zmarłych. Zrobił on sobie koronę z gałęzi drzewa, a kiedy ją włożył, czarne liście zmieniły kolor na biały tam, gdzie zetknęły się z czołem półboga. Topola biała stała się w ten sposób symbolem zwycięstwa Heraklesa nad śmiercią i powrotu ze świata zmarłych. W innym micie greckim topola biała związana była z romansem między Hadesem a nimfą Leuke. Mit głosi, że bóg świata zmarłych zakochał się w Leuke, najpiękniejszej córce Okeanosa, i postanowił ją porwać. Kiedy nimfa zmarła, rozżalony bóg zamienił jej ciało w topolę białą i posadził ją w Elizjum – miejscu spoczynku dusz odważnych i prawych ludzi. W ten sposób topola biała stała się symbolem spokoju w życiu po śmierci, a także ukochanych, którzy odeszli. Drzewo to łączy dwa światy: jego korzenie osadzone są głęboko w ziemi, a jego gałęzie sięgają wysoko do nieba. To swoisty most między życiem a śmiercią. Drzewo to samo w sobie jest więc niczym czas – bo czymże jest czas, jak nie przejściem między dwoma światami? Liminalność tego drzewa jest cudem nawet dla tych, którzy w cuda nie wierzą. A jednak ludzie nieustannie słyszą dziwnie znajomą pieśń, która łączy widzialne z niewidzialnym. Gdzie zniknęli nasi ukochani? Ich dusze przemieszczają się między światami. Być może odrodzili się, by odnaleźć wewnętrzną miłość – tym razem do nas. Zostały nam bolesne wspomnienia, które delikatnie rysują się na naszej skórze. Szelest liści był dla nas melodią, za którą podążaliśmy. Podobnie jak za poezją, sztuką czy nawet liczbami. Zastanawialiśmy się, czy mamy szansę znaleźć coś, co naprawdę pokochamy. Znajdziemy to i zatrzymamy? Czy stracimy to w ułamku sekundy, jakim jest życie? Jeśli topola biała łączy światy i jest esencją czasu, to jej liście zawsze będą pamiętać i śpiewać melodię wspomnień. Wiersz Galaktiona Tabidze Osiki: W każdej chwili wiatru fala Niczym żagiel mgłę rozwiewa, A osiki liście jak ta armia biała Niczym w bajce pędzą w drzewa. Urocza opowieść ta upaja mnie Niczym wino serce me zalewa, W dłonie biorę rumianek i róże dwie A w nich wspomnień czar rozbrzmiewa. Przeznaczenie jednak przyszło już I żagiel pod wiatrem się ugina, Gdzie podziewasz się tak długo już? Co robisz i z kim, nie zdradza twa mina… Circe to eksperymentalna platforma współczesnej muzyki i teatru, która tym razem doprowadzi do spotkania współczesnej poezji, tańca i muzyki. Będzie to próba zbliżenia kultury i historii Gruzji i zaprzyjaźnionych jej narodów poprzez muzykę, poezję i taniec. Głównym celem tego spektaklu jest przedstawienie mistyczno-religijnej oraz historycznej więzi między Gruzją, Izraelem i Grecją. Poprzez nawiązanie do poezji gruzińskiej chcemy omówić mitologiczno-historyczny kontekst topoli białej, życia, śmierci i wiecznej miłości. Założycielka platformy Circe i twórczyni projektu: Maka Kiladze Tancerze: Nino Khositashvili, Mariam Sakvarelidze Muzyka na żywo: Natalia Basilaia Oświetlenie: Giorgi Tavshavadze ENGLISH: "Jacob took raw sticks of poplar, almond, and maple, and galloped one by one, so that white stripes appeared on the sticks." (Genesis 30;37) "He took the seed of the land and sowed it in a fertile field; He planted it by abundant waters and planted it like a willow tree. (Ezekiel 17:5) The white poplar tree, also known as zaphzaphet in Hebrew, safsafah in Arabic, and Populus alba in Latin, is a biblical tree of the Salicaceae family. The same plant is called as "Bratsi" or "Graklis tree" in antique Georgian writings. The Georgian name for this tree derives from Grakali (Garakli - old name), a location in Georgia that has been inhabited from very ancient times. The "Grakali Kurgan Valley" - graves from the Middle and Late Bronze Ages were discovered in Grakali village, municipality of Kaspi, west of Ashurian valley, left embankment of the Mtkvari river. According to Greek mythology, The white poplar is associated with many different gods or goddesses, including Persephone, Zeus, Heracles, Hades, and Leuce. According to legend, Heracles discovered the tree on the bank of the river Acheron on his journey back home, which served as the gateway to the underworld. He fashioned a crown from the tree's branches, and when he wore it, the black leaves changed color on the side that touched Semigod's forehead, turning white. The white poplar became a symbol of Heracles' victory over death and return from the underworld. Another Greek legend related to the white poplar tree is the love affair between the God Hades and the nymph Leuce. According to legend, the god of the underworld fell in love and abducted Leuce, Oceanus' most beautiful daughter. When the nymph died, God, in his grief, changed her corpse to the white poplar tree in The Elysia fields, the ultimate resting place of the brave and righteous spirits. Populus alba is a symbol of tranquility in the hereafter and of loved ones who have passed away. The tree connects two worlds; its roots are deep in the ground, yet its branches reach far into the sky. It is a bridge between life and death, making the tree time itself, for what is time if not the passage between two worlds? The tree's liminality is a miracle for those who rarely believe in miracles. However, people always hear some strangely familiar song that connects the visible and the invisible. Where have those we adored gone? Their spirits are crossing over between realms. Perhaps they have been reborn in search of internal love - now for us. Memories left to us that are always painful, are delicately embroidered paintings on our skin. The rustling of leaves was the melody for us, and we followed it, as well as poetry, art, and even numbers wondering whether it was possible to find anything we genuinely loved or would adore. Would we find and maintain it, or would we lose it in a split second called life? And if the poplar tree connects realms and is the very essence of time, its leaves will always remember and sing the melody of memories. The poem of Galaktion Tabidze Asp Trees: Every moment a wind starts blowing, Spreading mountain fog like a sail, White army of asp leaves rush out flowing And go rolling as a far fairy-tale. I turn drunken by that charming tale, Like old wine, it takes all of my heart; I catch the scattered rose and camomile Within memories, in equal parts. After that the fate and the sail Bent with the weight of wind low, But where are you so long time? For what, or with whom, I don't know… Circe, the experimental platform of contemporary music and theater, will reunite modern poetry, dance, and music this time. This is an attempt to bring Georgian and its friend-family nations' cultures and histories together via music, poetry, and dance. The major purpose of this performance is to demonstrate the mystical-religious or historical ties between Georgia, Israel, and Greece. Using Georgian poetry, we want to discuss the mythological-historical context of white poplar, life, death, and eternal love. Founder of the Circe platform and the creator of the project - Maka Kiladze Dancers - Nino Khositashvili, Mariam Sakvarelidze Live Music - Natalia Basilaia Lighting Designer - Giorgi Tavshavadze