Przedstawienie „Wieczny tułacz” w wykonaniu Stanisława Górki to monodram kabaretowy oparty na znakomitych tekstach Mariana Hemara. Aktor prezentuje piosenki i monologi wybitnego poety i satyryka - „wiecznego tułacza”, który wyjechał ze Lwowa, by swym niezwyczajnym talentem wesprzeć scenki stołecznych kabaretów - Qui Pro Quo, Cyrulika Warszawskiego... Powojenne losy Mariana Hemara związane są z Londynem, gdzie prowadził teatrzyk polski w klubie emigrantów polskich. Współpracował m.in. z muzą „ „Wesołej Lwowskiej Fali” - Władą Majewską. Prowadził także jednoosobowy „Teatr Hemara” – cotygodniowy kabaret radiowy na antenie Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. Wygłaszał w nim wierszowane komentarze satyryczne do bieżących wydarzeń. Szlagiery, które stworzył Marian Hemar pozostały Polakom po wojnie jako ślad jego twórczości. Oprócz takich, jak „Kiedy znów zakwitną białe bzy” czy „Lata młode”, w spektaklu można wysłuchać piosenek mniej znanych, oddających klimat przedwojennego Lwowa i Warszawy, a także powojennego Londynu. W spektaklu nie brakuje również refleksji o losach Polski i Polakach na emigracji po zakończeniu wojny a także o jej powojennych losach. Ten rozdział twórczości Mariana Hemara jest w Polsce niemal nieznany - jego utwory pozostawały do końca lat osiemdziesiątych na indeksie. Przedstawienie przybliża współczesnym odbiorcom dawne przeboje, tak bardzo cenione przez emigracyjne ośrodki. Utwory Hemara to niezapominajki, do których wraca się po wielokroć i nuci wciąż i od nowa. Są bezpretensjonalne i wdzięczne, a dzięki temu kunsztowne. „W obszernej twórczości Mariana Hemara dają się wyodrębnić dwa nurty. Pierwszy z nich to szeroki zakres twórczości rozrywkowej, realizującej się we wspaniałych piosenkach, monologach i skeczach… Apogeum tej twórczości przypada na dwudziestolecie międzywojenne. Drugie oblicze Hemara, sportretowanego przez siebie samego w „Żywocie człowieka w Polsce wytwornego” objawia się w twórczości powojennej na emigracji londyńskiej. Niemożność pogodzenia się z beznadziejną sytuacją geopolityczną Polski przekształca wytwornego sybarytę w zaangażowanego satyryka, czujnego i spontanicznie reagującego swoimi poetyckimi pozwami przeciwko pojałtańskiej rzeczywistości. Ten obszerny rozdział twórczości Hemara jest w Polsce niemal nieznany, gdyż pozostawał do końca lat osiemdziesiątych na indeksie. Ekspozycja obu wymienionych nurtów w spektaklu teatralnym typu „one man show” jest atrakcyjną okazją dla aktora do pokazania możliwości warsztatowych we wszystkich aspektach sztuki aktorskiej.”