Muzyczny spektakl lalkowy o charakterze familijnym. Autorka scenariusza i reżyserka Karolina Czarnecka tchnęła życie w bohaterów pochodzących wprost ze składowiska odpadów. “Śmieciaki” - bo tak nazywają się zabawne stworki występujące w opowieści, powstały z odpadów zmieszanych. W naszym codziennym życiu takie odpady traktujemy z pogardą. Wyrzucając je do zsypu lub kontenera chcemy jak najszybciej zapomnieć o ich istnieniu. Tylko Krysia - dziewczynka z Ulicy śmieciowej, czuje do nich sympatię i widzi w nich piękno i potencjał. Przyjaciele z wysypiska muszą jednak ukrywać się przed stryjem Krysi Panem Zbigniewem. Ten poważny i zasadniczy kierowca śmieciarki nie toleruje odpadów zmieszanych. Zadaje się tylko z wartościowymi surowcami, posortowanymi i przygotowanymi do recyklingu. Krysia nie godzi się jednak, aby o Śmieciakach po prostu zapomnieć i udawać że nie istnieją. To nie ich wina, że znalazły się w takiej sytuacji. Odpowiedzialność za ich zagospodarowanie należy do ludzi, którzy zużywają produkty i wytwarzają odpady. Wywiezienie ich na wysypisko i udawanie, że ich nie ma, nie jest rozwiązaniem problemu. Odpady zmieszane też należy utylizować w sposób bezpieczny dla ludzi i przyjazny dla środowiska. Ta historia jest też metaforą relacji międzyludzkich. Często wykluczenie i izolacja są reakcją grupy rówieśniczej na osoby, które są inne, nie mają modnych gadżetów, wyglądają lub zachowują się nietypowo. Niestety często dzieje się tak w klasie lub w innych grupach dzieci i młodzieży. Ta reakcja jest nie tylko okrutna, ale też niemądra, bo - jak przypomina nam “Ulica Śmieciowa” - przyjaźń to wartość niezwykle cenna i przynosi korzyści obu stronom. Uosobienie tych emocji w postaci Śmieciaków ma wpływ na oswojenie z problemem zanieczyszczenia odpadami w wyniku egzystencji człowieka.