„Tramwaj zwany pożądaniem” – pozornie prosta, niemal mieszczańska historia o „wystarczająco” szczęśliwym młodym małżeństwie i siostrze żony, której przyjazd uruchamia całą lawinę skrywanych pretensji, niezaspokojonych ambicji i tłumionych seksualności. Tragedia rodząca się z rzeczy i zdarzeń tak zwyczajnych, że wydają się przynależeć do jakiegoś rytualnego porządku świata. Wstrząsające studium rządzących nami stereotypów. Co przerażające, mimo upływu ponad 70 lat, tak niewiele się zmieniło. Rytuały codzienności – rytuały oceniania siebie i innych, miara szczęścia, jaką sobie i innym przykładamy – dom, mąż, żona, dzieci, udana praca, pieniądze, miejsce w rzeczywistości które zajmujemy, miejsce na społecznej drabinie. Czy od schematów rzeczywistości można uciec? Czy w końcu można stworzyć jakąś inną nowa rzeczywistość, bez przemocowo-seksistowskiego schematu myślenia i działania, bez wyznaczania ról kobietom – wpychania ich w role tych posłusznych, pruderyjnych, grzecznych, tworzących dom; bez wyznaczania ról mężczyzn na tych zarabiających i silnych? Jak to się dzieje, że kiedy już wydaje się, że świat się zmienia, na nowo wpadamy w piekło stereotypów? Dlaczego wciąż na nowo tłumaczymy rzeczy wydawałoby się oczywiste? Teksty Williamsa outsidera, homoseksualisty niepogodzonego ani z rolami społecznymi, ani z własną rodziną, pokazują piekło schematów. Młody zespół aktorski Teatru Ochoty mierzy się z piekłem Williamsa, próbuje, testuje jak i gdzie uciec ze stereotypów, sprawdza dlaczego, wpadamy ciągle w te same mielizny.