„ŚWIĘTO WIOSNY” LIMEN BUTOH/SYLWIA HANFF Koncepcja, reżyseria, design, butoh: Sylwia Hanff Muzyka: India Czajkowska (z wykorzystaniem motywów „Święta wiosny” I. Strawińskiego) "Święto wiosny" Strawińskiego/Roericha nie jest dla mnie pozostałością "kultury naiwnej", ale śladem Tajemnicy splatania się życia, śmierci, seksualności, kultu zmarłych i odradzania się świata. Tajemnicy misteriów niedostępnej dla współczesnej kultury Zachodu. To, że powstają kolejne realizacje "Święta wiosny" świadczy moim zdaniem o pragnieniu odzyskania tego umykającego doświadczenia i znaczenia rytuału ofiarniczego (również w jego symbolicznej formie teatralnej) jako podtrzymującego istnienie świata. "Wybrana" nie jest dla mnie figurą "kozła ofiarnego" w żadnym sensie, a jej taniec interesuje mnie jako obrzęd inicjacyjny widziany w perspektywie współczesnej duchowości feministycznej. To doświadczenie przekroczenia Otchłani, namiętnego zjednoczenia z egzystencją, w którym ekstaza miłości miesza się z ekstazą śmierci. Liliiilililiiilililiiii Kochankiem Demeter był Władca Podziemi. Łączyła się z nim na trzykrotnie zaoranym polu. W Podziemiach rodzi się święte dziecko, wyłania się z ziemi. Misterium życia i śmierci Liliiilililiiilililiiii Szał czerwonych płatków Waratah – cudownie czerwone kwiaty, które kwitną po pożarze buszu Liliiilililiiilililiiii Lilith-Astarte-Innana-Isztar. Joni Babalon – jej łono i grób Liliiilililiiilililiiii Butoh jest wyjściem poza siebie, zjednoczeniem z egzystencją. SYLWIA HANFF – magister filozofii UW, pionierka i najbardziej rozpoznawalna polska performerka butoh, reżyserka, choreografka, menadżerka kultury i kuratorka projektów artystycznych, społeczno-kulturalnych oraz z zakresu edukacji kulturalnej. Na scenie od 28 lat - wystąpiła w ponad 40 spektaklach teatrów instytucjonalnych i niezależnych. Występuje w Polsce i na świecie. Od 2002 r. prowadzi Teatr Limen Butoh, w którym stworzyła 28 autorskich spektakli solowych i zespołowych oraz wiele etiud i improwizacji – wystąpiło w nich ponad 30 artystów z różnych krajów. Stworzyła Butohpolis. Międzynarodowy Festiwal Sztuki Butoh, którego jest kuratorką. Zajmuje się Antropologią Teatru i filozofią sztuk performatywnych, Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. „ZAŚLUBINY Z MGŁĄ” AGATA SOKÓŁ W onirycznym performansie butoh inspiracją staje się znana z żydowskiego folkloru postać panny młodej zza grobu. XVI-wieczna legenda o poślubieniu potworzycy została opisana w „Lilith's Cave: Jewish Tales of the Supernatural” H. Schwartza. U podłoża jej powstania leżą opowieści o Adamie i Lilith, jego pierwszej żonie i upiorzycy. Artystka bada rytuał przejścia oraz temat potwornej kobiecości, który Barbara Creed opisuje w swojej książce „The Monstrous-Feminine”. Creed, analizując teksty kultury i postaci kobiecych monstrów, twierdzi że u podłoża wszystkich definicji potworności leży kobiece reproduktywne ciało. Kobieca potworność ma wymiar emancypacyjny wobec tradycyjnych ról genderowych przypisywanym kobietom w patriarchalnym społeczeństwie. Tytuł performansu zaczerpnięty został z praktyk ekoseksualnych zaślubin międzygatunkowych Annie Sprinkle. AGATA SOKÓŁ jest magistrą sztuki na Wydziale Sztuki UP w Krakowie oraz Ecole Supérieure d'Art des Pyrénées w Pau, absolwentką Szkoły KEM w Warszawie, studiowała taniec tradycyjny w ISI Yogyakarta w Indonezji. Jest performerką, artystką butoh, aktorką teatru fizycznego i alternatywną modelką, która nazywa siebie "poetką ciała", "bodynautka", czy “pleasure activist” (“aktywistka na rzecz przyjemności”). W swojej pracy porusza tematy pustki, obecności, tożsamości, abiektu, Eros i Thanatos, nowego materializmu i posthumanizmu; wciela hydro/feminizm. VIDEO-ART “ Rytuał Białej Kozy” Łączy taniec butoh, muzykę elektroniczną czerpiąca z etnomuzykologicznych archiwów z Europy Wschodniej i wielkoformatowe projekcje, które eksperymentują z formułą rozszerzonej rzeczywistości rytuału. Główną treścią projektu jest eksploracja symbolu kozy, która reprezentuje przezwyciężanie niepewności, zaradność i wytrwałość w obliczu przeszkód. W niektórych kulturach koza jest również związana z płodnością, okultyzmem i kontaktem ze śmiercią czy mrokiem. Wizualny immersyjny krajobraz stworzony w oparciu o glitch jako wiodącą estetykę, podkreśla element świętej aktywności poza strukturą ego. AI, nie rozpoznając jednostek artystycznych jako dwóch odrębnych podmiotów, tworzy z nich kolektywny ciało-umysł. Efekt przywołuje ideę pandroginizmu. Koncepcja, muzyka: Zosia Hołubowska Video, VR, 3d: Joanna Zabielska Performance: Agata Sokół Taniec Butoh narodził się w Japonii na przełomie lat 50. i 60. XX w. jako kontrkulturowa forma sztuk performatywnych, która zrywała z kanonami tradycyjnej sztuki, nie tylko japońskiej. To radykalna forma post-tańca, surrealistyczna poetyka i transmutacje ludzkiego ciała w niezliczone formy istnienia. Do jej powstania przyczyniła się także europejska awangarda artystyczna i filozoficzna: ruch DADA, surrealizm, ekspresjonizm, pisma F. Nietzschego i G. Bataille’a czy twórczość Jeana Geneta. Ogromny wpływ na powstanie Butoh miał rytualny Ausdruckstanz Mary Wigman – oba style nie posługują się skodyfikowanym systemem ruchów, ale eksplorują indywidualne możliwości ekspresyjne, mroki indywidualnej podświadomości i nieświadomość zbiorową. Butoh nie daje się zredukować do jednego aspektu. Można mówić o tej formie jak o sztuce awangardowej, ale także jak o praktyce duchowej związanej z rytualnymi źródłami teatru i tańca, szamanizmem oraz animizmem pierwotnych kultur. Taniec Butoh nie dzieli rzeczywistości na to, co duchowe i cielesne, na sacrum i profanum. Butoh-tai – ciało butoh – jest przede wszystkich związane z ziemią, ale stanowi też kanał połączenia z całym wielowymiarowym Uniwersum.