Nasz spek­takl to opo­wieść o opusz­cza­niu prze­strze­ni. Opo­wieść o prze­cho­dze­niu do in­ne­go wy­mia­ru, czy to z po­wo­du zmę­cze­nia, snu, wspo­mnień, lę­ków, czy śmier­ci. Na­wet z naj­gor­sze­go kosz­ma­ru na­stę­pu­je prze­bu­dze­nie, wte­dy do­ce­nia­my uczu­cie ulgi. Prze­bu­dzić mo­że­my się też z pięk­ne­go snu, wów­czas mu­si­my zmie­rzyć się z rze­czy­wi­sto­ścią. Tu­taj oni­ryzm po­ezji Ba­czyń­skie­go współ­gra z du­ali­zmem prze­strzen­nym kom­po­zy­cji Schu­ber­ta i ko­re­spon­du­je z mu­zycz­ną grą na gra­ni­cy jawy i snu w utwo­rach Mül­le­ra z cy­klu „Win­ter­re­ise”. „Eine Win­ter­re­ise / Zi­mo­wa Po­dróż. Schu­bert/Mül­ler/Ba­czyń­ski” to wie­lo­po­zio­mo­wy pro­jekt w 24 ob­ra­zach/sce­nach/pie­śniach, w któ­rym mu­zy­ka Fran­za Schu­ber­ta i wier­sze Wil­hel­ma Mül­le­ra prze­pla­ta­ją się z po­ezją Krzysz­to­fa Ka­mi­la Ba­czyń­skie­go. To sa­mot­na po­dróż w głąb ludz­kiej du­szy, w jej naj­mrocz­niej­sze ot­chła­nie, po­goń za świa­tłem, któ­re zmie­nia się w osta­tecz­ną ciem­ność. Gdzie jest słoń­ce, gdzie jest świa­tło, gdzie jest cie­pło, gdzie jest ży­cie, kie­dy na­stę­pu­je prze­bu­dze­nie? Tro­je mło­dych lu­dzi - z po­nad­cza­so­wy­mi py­ta­nia­mi o sie­bie i swo­ją te­raź­niej­szość - nie znaj­du­je od­po­wie­dzi. Cię­żar rze­czy­wi­sto­ści jest dla nich zbyt duży, ale siła tę­sk­no­ty za świa­tem, któ­ry zna mi­łość - wciąż żywa. To lu­dzie po­grą­że­ni w me­lan­cho­lii, oto­cze­ni my­śla­mi o śmier­ci, któ­ra nie­ustan­nie im to­wa­rzy­szy, jed­no­cze­śnie oświe­tle­ni pro­mie­niem na­dziei. Franz Schu­bert i Wil­helm Mül­ler - na­zna­cze­ni cho­ro­bą. Krzysz­tof Ka­mil Ba­czyń­ski - pol­ski po­eta, wy­cień­czo­ny woj­ną, umie­ra­ją­cy w 1944 roku, w Po­wsta­niu War­szaw­skim, w wie­ku 23 lat. W ich ży­cio­ry­sach prze­pla­ta­ją się opre­syj­ne cza­sy i emo­cjo­nal­ne cier­pie­nie. Po­zo­sta­je je­dy­ne, naj­waż­niej­sze wo­ła­nie - o czło­wie­czeń­stwo i sens ży­cia. Cia­ła Schu­ber­ta i Mül­le­ra wy­my­ka­ją się ży­ciu, a ich umy­sły ko­men­tu­ją - jak­by obaj, w cią­gu ostat­nich 24 go­dzin wła­sne­go ist­nie­nia, byli dla sie­bie je­dy­ny­mi to­wa­rzy­sza­mi. W sło­wach Ba­czyń­skie­go ry­su­je się od­mien­na per­spek­ty­wa. To spoj­rze­nie mło­dzień­ca, któ­ry - dzię­ki in­ten­syw­no­ści swo­jej po­ezji - do­da­je ży­ciu siły i du­szy. Schu­bert po­dró­żu­je w kie­run­ku wiecz­nej zimy. Ba­czyń­ski po­zo­sta­je la­tem. Nie­mi­łość - nie-ko­chać. To wisi nad nim jak los. Dla­te­go z pa­sją po­dą­ża za naj­waż­niej­szą pier­wot­ną siłą, do niej chce po­wró­cić - do mi­ło­ści. Twór­czość Krzysz­to­fa Ka­mi­la Ba­czyń­skie­go jest nie­mal cał­ko­wi­cie nie­zna­na w świe­cie nie­miec­ko­ję­zycz­nym. Z oka­zji 80 rocz­ni­cy jego śmier­ci i 80 rocz­ni­cy wy­bu­chu Po­wsta­nia War­szaw­skie­go, pra­gnie­my to zmie­nić i - po­przez spek­takl „Win­ter­re­ise” - za­chę­cić do stwo­rze­nia nie­miec­ko­ję­zycz­nych prze­kła­dów jego wiel­kich dzieł. Po­ezja Ba­czyń­skie­go jest świa­tłem i ko­lo­rem - jest wzru­sza­ją­ca i nie­po­wta­rzal­na. W spek­ta­klu „Win­ter­re­ise” Śpie­wak jest oso­bą ano­ni­mo­wą, jest po­sta­cią me­ta­fo­rycz­ną, któ­ra mie­rzy się z te­raź­niej­szo­ścią, jed­no­cze­śnie pró­bu­jąc przed nią uciec. Tan­cerz jest jego al­ter ego, jego part­ne­rem spa­rin­go­wym, od­gry­wa rolę Boga i Dia­bła, mi­ło­ści i śmier­ci. Obaj pró­bu­ją opi­sać i zro­zu­mieć sens te­raź­niej­szo­ści - wraz ze wszyst­ki­mi jej ka­ta­stro­fa­mi, wy­nisz­cze­niem pla­ne­ty, woj­na­mi, mi­gra­cja­mi, cha­osem i gło­dem. Wiek wi­dzów: bez ogra­ni­czeń Spek­takl w ję­zy­ku pol­skim i nie­miec­kim Po wy­da­rze­niu za­pra­sza­my na roz­mo­wę z twór­ca­mi Roz­mo­wę po­pro­wa­dzi Mał­go­rza­ta Ja­błoń­ska Roz­mo­wa pro­wa­dzo­na bę­dzie w ję­zy­ku pol­skim