Bohaterami Pawia królowej są mało rozgarnięte postaci, których jedynym marzeniem jest bycie celebrytą (czyli osobą znaną z tego, że jest znana). Gem. Set. Mecz! Na Nowej Scenie Starego Teatru premiera spektaklu, który jest jak finał Wimbledonu. Czwórka aktorów przebrana w białe tenisowe stroje gra mistrzowskiego miksta z Dorotą Masłowską i jej powieścią. Piłki-słowa lecą tu i tam, świszczą, obracają się, walą widownię po głowach, piersiach i barkach, a potem wracają w przestrzeń gry. Zostawioną przez jednego z wykonawców opowieść natychmiast podejmuje kolejny. (…) To już nawet nie tenis halowy, to squash, gdzie wszystko toczy się jeszcze szybciej, nie ma miejsca na oddech, spadek tempa i emocji. (…) A to, co na przedstawieniu poleciało w stronę publiczności, to już nie piłki, nie słowa, to bomby z zapalonymi lontami. Naprawdę nie przesadzam – zachwycał się Łukasz Drewniak w „Dzienniku Polskim”. Spektakl początkowo bawi jak bezczelny, sztubacki dowcip, z czasem jednak zaczyna uwierać. Jest tak śmiesznie, że zaczyna być strasznie… Do Narodowego Starego Teatru z impetem wtargnęła nowa, pod każdym względem narodowa literatura, przetworzony wg najlepszych wzorców liryki język ulicy, hip-hop w wersji nieocenzurowanej, bluzg i anarchia, a także bezczelne (szczególnie w tym właśnie miejscu) parodie wysokich, romantycznych gestów i skondensowana, bardziej sportowa niż sceniczna energia.(…) Wpisałabym „Pawia…” do programu wycieczek szkolnych, studenckich i zakładowych z całej Polski. Między zwiedzaniem Wawelu a oglądaniem kurtyny Siemiradzkiego mogliby się przekonać, jak mądrze przekłuwać nadęte balony (tradycji, wysokiego stylu, wysokich wartości) i jak wyzwalająco to działa. Joanna Wichowska, e-teatr