Spektakl inspirowany życiem trojga artystów wizualnych, którzy rozpoznali, że wspólne doświadczenie dorastania w dysfunkcyjnej rodzinie wcale nie oznacza wspólnej definicji, ani perspektywy na sprawę. To spektakl o doświadczeniu DDA (dorosłych dzieci alkoholików) w trzech aktach. Przychodzą do teatru z intencją eksperymentu, ustanawiając komunikację na poziomie szczerości. Aby opowiedzieć o własnym systemowym uwikłaniu i żeby wywlec na wierzch Starego. Ukrytego w ciele, wspomnieniach, nawykach i zachowaniach. Interesuje ich lawirowanie między stanem trzeźwości a nietrzeźwości, widoczności a jej brakiem, bycie w rolach i wychodzenie z nich. Chcą rozmawiać o konsekwencjach dorastania w rodzinach z problemem (alkoholowym), o których niełatwo jest mówić w pojedynkę. To głos młodszego pokolenia, które ma świadomość tego, że za często zgadza się na auto-wyzysk i na branie odpowiedzialności za to, za co odpowiedzialność powinien wziąć ktoś inny. Jest podjarka na inny stosunek do browarka. Jeżeli doświadczenie DDA jest tak powszechne w polskim społeczeństwie a przychody ze sprzedaży wódżitsu rokrocznie idą na rekord, jak do tego doszło, że właściwie nie ma o czym mówić? Było źle, mogło być gorzej, będzie inaczej? Akt 1 – B. Montana Akt 2 – Perełka Akt 3 – Lucky Łukasz Horbów to artysta wizualny urodzony 1995 roku. Jego praktyka artystyczna oscyluje wokół dźwięku, działań przestrzennych i poezji. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego rozumienie świata jest tragiczne – koncentruje się wokół wizji wyalienowanego człowieka, który stopniowo zdaje sobie sprawę z dramatu sytuacji w jakiej się znajduje. Sam identyfikuję się z tą figurą, ale ilustruje ona też dla niego szerszy mechanizm adaptacyjny. Autorefleksja napędzana przez strach wymusza na ludziach takie zachowania, które mają zabezpieczyć ich przetrwanie. W swojej praktyce oswaja ze swoim osobistym, jak i kolektywnym niepokojem. Poszukuję dla nich języka w procesie. Co ważne, w swojej pracy korzysta z technik bagatelizowanych – takich jak tkanina, ceramika, praca z gliną czy choćby śpiew ludowy. Karolina Pawelczyk (ur. 1993) jest performerką, fotografką, tworzy także wideo i instalacje. Absolwentka Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu i Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Nie czuje się związana z konkretnym medium, w swoich pracach wykorzystuje rzeźbę, fotografię, wideo, instalację czy performance. Współtworzy interdyscyplinarny kolektyw K105k zorientowany na zrzeszanie artystów w ramach wystaw, kolektywnych działań performatywnych oraz aktywizowaniu lokalnej społeczności w eksperymentalnej przestrzeni galerii przy ulicy Brzeskiej 9 w Warszawie. Bożna Wydrowska urodzona w 1994 roku w Gdańsku, mieszka i pracuje w Warszawie. Artystka performance, choreografka, tancerka, pionierka kultury tańca towarzyskiego w Polsce. W swojej pracy koncentruje się na eksperymentalnych i alternatywnych praktykach choreograficznych związanych z ruchem i głosem. Jest jedną z bardziej rozpoznawalnych postaci polskiej sceny voguingowej i promotorką kultury ballroom, członkinią międzynarodowej organizacji Royal House of Milan i pierwszego warszawskiego ugrupowania Kiki House of Sarmata, a także organizatorką cyklicznej imprezy Bal u Bożeny.