Grudniowa premiera Sztuki Nowej w Mazowieckim Instytucie Kultury. Od sztywnych ram wychowania w Baletach Rosyjskich do sprawczej kreacji – taka była droga artystyczna Bronisławy Niżyńskiej, tancerki i choreografki polskiego pochodzenia, siostry słynnego Wacława. W spektaklu “Niżyńska piano forte” Sztuki Nowej twórcy wybierają konkretne momenty z biografii artystki i przetwarzają je na język choreograficzny. Spotkanie Bronisławy Niżyńskiej (Daniela Komędera) z samą sobą prowadzi do ponownego przeżywania stanów emocjonalnych z przełomowych momentów życia, w celu wydobycia nowej jakości, osobistego języka wyrazu. Droga ta stanowi odbicie doświadczeń każdego z nas – działania zdeterminowane są przez geny, wychowanie, środowisko dorastania, zdarzenia i relacje z innymi ludźmi. To z nich kształtują się zasoby człowieka, ale i jego bezsilność, podobnie jak – witalność i bierność, miłość i nienawiść, poczucie winy i poczucie krzywdy oraz wszelkie inne dychotomie. Spektakl jest rodzajem komunikacji wewnętrznej, która mocno odbija się w tym, co zewnętrzne, szerokie, wspólne. Odbicie to widocznie jest w kontakcie Niżyńskiej z rytmem, muzyką, współgłosem, które na scenie materializuje Katarzyna Piszek. W warstwie choreograficznej twórcy spektaklu nawiązują do “Les noces” (“Wesele”) wg koncepcji i choreografii Niżyńskiej oraz kompozycji Igora Strawińskiego, które swoją premierę miało w 1923 roku. W biografii Niżyńskiej było to dzieło przełomowe – odbija się w nim droga przeobrażania świadomości i kształtowania się tożsamości artystycznej Niżyńskiej. Produkcję spektaklu współfinansuje m.st. Warszawa w ramach projektu “Awangarda Teraz”.