Nigdy więcej | Bone Tomahawk

W związku z dużymi sukcesami finansowymi „Django” i „Prawdziwego męstwa” dekadę temu można było zaobserwować coś na kształt niewielkiego renesansu westernu, a „Bone Tomahawk” był jednym z najciekawszych jego przedstawicieli. Punkt wyjścia debiutu S. Craiga Zahlera jest prosty, ale i ciekawy. Dwóch morderców i rabusiów bezcześci miejsce kultu kanibali. Jeden z nich ginie na miejscu, drugi ucieka do najbliższego miasteczka. Troglodyci – jak nazywają Indian bohaterowie – podążają za nim i porywają kilku mieszkańców, w tym żonę respektowanego handlarza bydła (Patrick Wilson), który leczy właśnie złamaną nogę. Szeryf (Kurt Russell), jego zastępca (Richard Jenkins) i największy w okolicy pogromca Indian (Matthew Fox) postanawiają pomóc mu odbić zakładników, zanim ci zostaną pożarci.

Przez nieco ponad dwie godziny obserwujemy przygody grupy ratunkowej składającej się ze starca, kaleki, porywczego rewolwerowca i szeryfa, który w tym zestawieniu wydaje się najbardziej racjonalny. Zahler prowadzi akcję niespiesznie, skupia się raczej na dialogach między bohaterami niż na scenach walk lub strzelanin. Dzięki temu dobrze poznajemy bohaterów i mamy okazję naprawdę ich polubić, więc kiedy trafiają oni wreszcie do piekła kanibali i stają oko w oko z dzikim okrucieństwem, makabra wywołuje prawdziwy szok. Reżyser doskonale łączy western z filmem gore, ale nie pozwala, by krwawe sceny przytłoczyły snutą przez niego historię. „Bone Tomahawk” do końca pozostaje więc przede wszystkim filmem o ludziach zmierzających na spotkanie z nieznanym, a nie teatrem ślepego okrucieństwa. [Grzegorz Fortuna]