Fantastyka!!!

Znakomita gra aktorska i scenografia. Wybitny i wzruszający Janusz Nowicki.

Świetny spektakl i wspaniała gra aktorów. Jestem zachwycona i z ogromną chęcią obejrzę inną sztukę.

Znakomite wszystkie role, szczególnie obu pań !!!

Byłem po raz drugi na "Młodziku" i ponownie jestem oczarowany wybitnym talentem Krzysztofa Oleksyna. To najwybitniejszy aktor młodego pokolenia. Emocje się z niego wylewają, a on oddycha aktorstwem. Jego gra aktorska, dialogi, monologi - wszystko to sprawiało, że czułem się, jakbym był w dawnych czasach, w których toczyła się akcja. To niesamowite, jaki talent może mieć człowiek.

Przedstawienie jest ciekawe i bardzo dobrze zagrane. Podobało mi się, że sala jest mała i nie ma dystansu pomiędzy sceną a aktorami. Polecam!

Super. Jest przekaz, kontakt. Wychodzi się pełnym wrażeń. Ukłony dla wszystkich aktorów. Sorry że nie wstałem.

Pierwszy raz odwiedziłem ten teatr i wyszedłem pełen satysfakcji. Na pewno wrócę.

Interesująca i wzbudzająca emocje interpretacja wiecznej klasyki

Petarda.Gra na najwyższym poziomie.

Świetny spektakl. Wielkie brawa dla wszystkich aktorów, a szczególnie dla Pana Pawła Janysta, grającego postać Łodyżkina.

Gra, fabuła, swiatła, piękny spektakl

Super spektakl z rewelacyjną grą młodych aktorów!!! Mega polecam.

ciekawa scenografia, dobre aktorstwo, aktualny tekst

kolejny raz wspaniała gra aktorska tego zespołu aktorskiego, zaangażowanie, skupienie, pasja, prawda, bliskość widza

Spektakl fantastyczny!!

Świetny spektakl! Doskonale zagrany, bardzo ciekawe postaci, piękne kostiumy.

Wspaniały popis aktorski. Gratulacje dla całego zespołu.

Rewelacyjny spektakl, super gra aktorów.

Świetna gra aktorska i ciekawy spektakl.

Świetna gra młodych aktorów! Brawo!

Bardzo dobrze przygotowany i zagrany spektakl, super obsada

Bardzo dobrze zagramy wciągający spektakl, dla bardziej wymagających.

Jedno z lepszych przedstawień jakie ostatnio widziałem w warszawskich teatrach.

Świetny spektakl. Ogromne brawa dla p. Janysta za role Łodyżkina. Niezmiernie zapada w pamięć

Bardzo dobra adaptacja i mądra reżyseria, świetne aktorstwo, szczególnie rewelacyjnego Krzysztofa Oleksyna.

Świetny!!

Wspaniali aktorzy! Łodyszkin niesamowity, po prostu super. Brawa dla pana Janysta jako wykonawcy. Glowna rola i ksiaze tez wspaniali i super obsadzeni😀

Doskonała gra aktorów. Ciekawe kostiumy. No i materiał wyjściowy-Dostojewski- idealny do refleksji. Polecam widzowi, który lubi rozrywkę bardziej intelektualną.

Genialna gra młodych i zdolnych aktorów, kameralna atmosfera- gorąco polecam !!!

Rewelacyjny spektakl, pełen żywych emocji na wyciągnięcie ręki. Czułem się, jakbym został przeniesiony w czasie do XIX wieku i oglądał te wydarzenia na żywo, na dworze księcia. Świetna obsada, zwłaszcza męska część. Krzysztof Oleksyn w tytułowej roli jest magiczny. Wybitnie zagrana rola - naturalnie, pięknie, emocjonalnie, jakby był żywcem wyjęty z ówczesnych realiów. Dopracowana w każdym szczególe - nawet szusując po kamieniach przed nosami widzów robi to zarówno z wysiłkiem, jak i z niesamowitą lekkością. Ta dwoistość jest niejako wpisana w jego rolę - jest zarówno bohaterem jak i widzem, patrzącym na siebie i wydarzenia z boku. Nie można od Oleksyna wzroku oderwać. To młody, a jakże utalentowany aktor, jak również zjawiskowy człowiek - nawet podczas udzielania zwykłego wywiadu sprawia wrażenie, jakby żył i oddychał aktorstwem, jakby emocjonalnie przeżywał każdą chwilę, jakby emanowała wokół niego artystyczna aura. Skoro już teraz jest wybitny, to co będzie w przyszłości? Oby tylko świat wykorzystał jego talent najlepiej jak się da.

Świetna sztuka, dużo ekspresji i emocji. Dobra gra aktorów. Piękne kobiety

Wspaniala obsada, wielkie brawa!

znakomita sztuka, kameralna scena. Aktorzy niemal na wyciagnięcie ręki.

Fenomenalna gra aktorska odtwórcy roli Łodyżkina oraz świetny wybór scenarzysty w zakresie omawianych wątków powieści czynią ten spektakl wartym uwagi. Całokształtu dopełniają stroje świetnie odpowiadające epoce i miejscu akcji.

Super gra aktorów a zwłaszcza Andrija, choć oszczędna scenografia.

POLECAM. ŚWIETNE PRZEDSTAWIENIE WSPANIAŁA GRA AKTOWÓW

Fe-no-me-nal-ne!!!!

Bardzo ciekawe, kameralne przedstawienie, w niewielkiej, świetnie zainscenizowanej przestrzeni Teatru Ochoty, młodzi aktorzy ze swoją świeżością i zaangażowaniem stwarzają interesujące postaci, łącząc to co typowe dla charakterów Dostojewskiego z emocjonalnością współczesnego człowieka. Partnerujący im “stary aktor” Janusz R. Nowicki kreuje wspaniale postać księcia. Ciekawa inscenizacja i reżyseria, piękne kostiumy i prosta a zarazem wyrafinowana scenografia, intymna gra zgranego zespołu aktorskiego, składają się na bardzo udany wieczór w teatrze. Polecam!.

Byłem na "Młodziku" do tej pory łącznie 4 razy w ciągu trzech lat i to niesamowicie wspaniałe i odkrywcze patrzeć jak aktor potrafi się zmieniać, zarówno na przestrzeni lat, jak i jednej doby. Przyjeżdżałem na spektakl do stolicy mniej więcej z rocznymi przerwami - w 2022, 2023 i 2024, z czego mój trzeci i czwarty raz był dzień po dniu (taki sobie podwójny prezent urodzinowy sprawiłem). Spektakl jest niesamowicie niezmienny, stabilny, konsekwentny, poza jednym elementem - aktorem Krzysztofem Oleksynem. I to jest prawdziwym wybawieniem od znużenia dla osób, które oglądają ten sam spektakl kolejny i kolejny raz, gdyż nigdy nie wiadomo jak w danym dniu aktor odegra swoją rolę. A jeszcze bardziej zaskakujące było to, że trzeci spektakl, który widziałem zagrał podobnie jak poprzednie (sprzed roku i dwóch), a czwarty, który nastąpił dzień później, zupełnie inaczej! Nie wiem czym było to powodowane, prawdopodobnie nieplanowaną zmianą formy psychofizycznej, ale było to wspaniałe. Za pierwszym i drugim razem Oleksyn wchodził w swoją rolę głęboko, wypowiadał kwestie wolno i stanowczo. Był pewnym siebie buntownikiem, "rewolucjonistą", Za trzecim razem tworzył swoją postać podobnie pod względem charakteru, jednak fizycznie było zupełnie inaczej. Wyglądał na wyjątkowo zmęczonego, poruszał się o wiele wolniej, oczy mu się przymykały, zwłaszcza w drugiej części spektaklu. Troszkę się przemęczyłem, byłem lekko znużony spektaklem. Pomyślałem sobie, że czar "pierwszego razu" minął i może nie ma sensu przychodzić następnego dnia, oglądać czwarty raz ten spektakl. Miał to być drugi dzień spektaklu z trzech zaplanowanych dni pod rząd w tamtym tygodniu. Pomyślałem - skoro już pierwszego dnia jest zmęczony, to co będzie kolejnego? Jednak bilet był kupiony, nie miałem żadnej alternatywy, więc poszedłem. I jak dobrze, że to zrobiłem! Nie wiem co się wydarzyło w ciągu 24 godzin, lecz ku memu zaskoczeniu odkryłem zupełnie nowego Oleksyna. A raczej - zupełnie nowego Dołgorukiego. Nie dość, że tryskał energią, to stworzył zupełnie inną postać pod względem charakteru od trzech poprzednich razów, gdy go widziałem. Odbiór tej roli w mych zmysłach zmienił się kompletnie. Wcześniej grał szerzej, grubiej aktorsko, głębiej, bardziej z "emocji" wydobywał dialogi. A teraz? Bardziej jak z "rzemiosła", z automatu, jak taki cwaniaczek, może nawet robot. Mówił o wiele szybciej niż zawsze, lżej, często uśmiechał się takim szelmowskim, cwaniackim uśmiechem. Był wręcz takim trochę ironicznym, złośliwym nastolatkiem, który jest przemądrzały, mimo że nie ma do tego podstaw, taki figlarny figo fago z wyższym tembrem głosu i szybszą mową. Bardzo mocno kontrastował z poprzednimi wersjami, a zwłaszcza z wersją z poprzedniego dnia. Był troszkę zbyt lekki, energiczny, żwawy, przezroczysty, "wąski". Pozostała obsada za każdym razem grała identycznie, co do joty, a Oleksyn nie. On jeden gra swoją rolę na przestrzeni lat "niestabilnie" niekonsekwentnie. I chwała mu za to. W tym paradoksalnie jego siła, że potrafi zagrać tę samą rolę inaczej. Mam nadzieję, że to było celowe, a nie objaw przypadku. A jeśli to zwykły przypadek, to mam nadzieję, że to zauważył. Chociaż dla "pierwszorazowych" widzów może to być zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem, w zależności na jaką wersję postaci trafią i na którą by woleli trafić. Mi osobiście najbardziej podobała mi się jego pierwsza i druga wersja, gdzie był odpowiednio zbalansowany pod każdym względem. Ale ostatnia również była ciekawa. To sprawia, że można iść na ten sam spektakl kilka razy nie tylko po to, by dostrzec rzeczy, usłyszeć dialogi, których wcześniej nie wyłapałeś, ale po to, by czerpać radość z patrzenia jak aktor inaczej kreuje tę samą rolę. Aktor miewał też wahania wagi - na początku wyglądał "normalnie", po roku przybyło mu trochę kilogramów, a po dwóch był o wiele szczuplejszy niż za pierwszym razem. Ktoś powie "jakie to ma znaczenie, przecież na grę aktorską to nie wpływa". No jednak mimo wszystko miało to wpływ na odbiór jego jako postaci, gdyż jego ekspresja, zwłaszcza na twarzy, trochę się różniła. I to również było wspaniale doświadczyć, zobaczyć, że nawet masa ciała ma wpływ, może nie tyle na grę aktorską, co na odbiór postaci przez widza. Będąc dwa dni pod rząd wyłapałem pewne różnice w dialogach, gdzieś czegoś zabrakło, gdzieś coś dodano, coś zmieniono. Jednego dnia "Robi mi schadzkę? Nie, chyba nie" a drugiego "Robi mi schadzkę? Wiedziałem!". I nawet jeśli to zwyczajna pomyłka albo improwizacja (chociaż ja dalej chcę wierzyć, że takie zagrywki są celowe), to również jest to wspaniałe. Ciekawe czym główny aktor zaskoczy mnie za piątym razem...