Nasza przygoda zaczęła się od kasety magnetofonowej, która przypadkiem wpadła nam w ręce na jednym z warszawskich bazarów. Pirackie taśmy zawierały urywki przegranej z radia audycji o tytule Lesbian Sunset. Wszystko wskazuje na to, że był to niezależny program tworzony przez trzy kobiety, prawdopodobnie nadawany nielegalnie na falach krótkich w II połowie XX wieku. Chcąc wypełnić misję anonimowych radiowczyń, postanowiłyśmy ze strzępów i fragmentów odtworzyć zawartość tego archiwum w poszukiwaniu kontinuum własnej tożsamościowej historii. “Historycy domagają się od queerowych historii miłosnych dowodów jakich nigdy nie żądają od związków heteroseksualnych. Dopóki nikt nie był obecny w tym samym pomieszczeniu, gdy dwie kobiety uprawiały seks, nie ma powodu by ujmować w zapisie historycznym, że były lesbijkami.” Jenn Shapland Projekt zrodził się z potrzeby uwspólnienia lesbijskiego doświadczenia, zdefiniowanego przez narrację kulturowego braku. Relacje kobiet niehetero stanowią zupełny margines historii miłosnych w ogóle. Jak odnaleźć i zrozumieć swoją tożsamość, kiedy brakuje wzorców i punktów odniesienia, kiedy niemieszczące się w normatywnych ramach opisy kobiecego pożądania były w popkulturze właściwie nieobecne? Jak to jest czuć się częścią brakującego kawałka historii? Tej luki nie wypełni z trudem przyznane społeczne przyzwolenie na snucie uczesanych, romantycznych wizji o ewentualności stworzenia związku między dwiema kobietami. Domagamy się też prawa do namiętności. Do bezwstydnego dojrzewania, seksualnej eksploracji, realizacji pożądania, w sytuacji kiedy dziewczyny zakochują się w dziewczynach.