Poezja - ulotna, nieuchwytna, niemożliwa do opisania, ponad podziałami. Może być klasyczna, może być biała, może być dramatycznym monologiem, a może plątaniną słów rozrzuconych niby przypadkiem, lecz jednak z wielkim sensem. Poezja może być (a może zawsze jest?) także muzyką. Tym bardziej paradoksalne wydaje się, że przyznanie w 2016 roku literackiej Nagrody Nobla Bobowi Dylanowi wzbudziło niemałe kontrowersje. Co więcej - do dziś opinie, co do słuszności utytułowania go tym prestiżowym laurem, są mocno podzielone. Twórcą pokrewnym w stosunku do Dylana, jest zmarły w 2016 roku Leonard Cohen. Wszyscy znamy go jako piosenkarza - co rodzi pewien zgrzyt, rozbudza jakiś dziwny dysonans - bo czy Cohen naprawdę śpiewa? Czy nie lepiej nazwać go współczesnym bardem, który przy akompaniamencie muzyki prezentuje... poezję? Wykonanie performatywne poematów oraz piosenek Cohena zatytułowane „Leonard Cohen. Gdyby mówił językami” to próba okrycia twórczości artysty na nowo. Próba, która może przynieść odkrycie - bo może to nie tylko piosenki, ale nowo-stara forma poezji? Projekt współfinansowany ze środków Miasta Krakowa w ramach 14. edycji Nocy Poezji w Krakowie „Kraków jako poetycka wieża Babel. Po co nam poezja?”.