JULIUSZ CEZAR Opowieść o ludziach, którzy za bardzo zbliżyli się do słońca Sztuka wystawiona przez niezależną grupę teatralną Parados Rzym. Miasto, które oddycha legendą, choć tętni życiem ludzi z krwi i kości. Władza – słowo większe niż człowiek. I człowiek, który próbuje do niego dorosnąć. W naszej inscenizacji „Juliusz Cezar” przestaje być pomnikiem. Odrzucamy marmur, zostaje ciało. Głos. Wątpliwość. Zdradzamy Szekspira z jego własnym tekstem – odzieramy go z brązu, z patosu, z wyuczonej recytacji. Szukamy w nim ludzi – nie bohaterów, nie postaci –ludzi. Bo kim był Cezar, zanim świat zaczął wypowiadać jego imię jak zaklęcie?Co pcha do zdrady tych, którzy przysięgali lojalność? I co tak naprawdę jest ważniejsze – idea sprawiedliwości czy święty spokój sumienia? Władza w naszym spektaklu nie jest trofeum. Jest chorobą – cichą, przylepną, rozprzestrzeniającą się spojrzeniami, podszeptami, gestami. To nie tylko polityka – to napięcie między tym, kim jesteśmy, a kim chcielibyśmy być. Każda decyzja rodzi cień. Każde „dla dobra Rzymu” ma swoją cenę. „Juliusz Cezar” w tej odsłonie to spektakl o granicach – granicach władzy, granicach lojalności, granicach człowieczeństwa. To teatr surowy, skupiony na rytmie ciała, słowie i milczeniu, w którym upadają nie tylko republiki, ale i człowieczeństwo. Nie interesuje nas wielkość postaci historycznych – interesuje nas ich samotność. Ich motywacje. Ich śmiertelność. Nie pytamy, jak Cezar umarł – pytamy, co pozostanie na scenie gdy zgasną światła reflektorów.