Nie idźcie, to olbrzymie rozczarowanie. To przedstawienie jest jak rozprawka szkolna. Coś takiego zrobiłyby dzieciaki w szkole właśnie, które wpadły na pomysł i wydawało im się, że ten pomysł wystarczy. To tak nie działa. Dobrzy aktorzy, ciekawe życie Fredry i wygłaszanie cytatów z innych twórców na temat jego twórczości. A, do tego przez kilka minut puszczanie z rzutnika różnych starszych adaptacji sztuk Fredry. Drodzy Państwo, trochę wstyd. Myślałam, że Teatr Narodowy to znak jakości. Do tego pan Englert pouczający widownię w tonie zupełnie nauczycielskim i nieznośnym. A do tego machający do swoich aktorów w sposób też arogancki. Były momenty, w których reżyser chciał, aby widownia sama przyznała się, że jest głupia i klaszcze kiedy wypada. Widownia niestety oklaskiwała na stojąco to przedstawienie, a ja chcę przestrzec. Idźcie na prawdziwą sztukę, a nie wygłaszanie monologów i krótkich najpopularniejszych scen i tekstów Fredry. Myślałam, że tu też dowiem się czegoś nowego, a nie tylko Papkin i scena ślubowania. Przynajmniej Seniuk i Wiśniewska odegrały to w taki sposób, że jeszcze bardziej żałowałam, że nie dane było im pograć i mieć ambitnej roli, a nie tylko siedzieć na krzesłach i wtrącać po jednym zdaniu co pól godziny.