Oto smutna opowieść o mieście zwanym Dogville” – od tych słów zaczyna się scenariusz najbardziej przejmującego filmu w dorobku Larsa von Triera, jednego z najwybitniejszych europejskich reżyserów przełomu XX i XXI wieku. Ale Dogville to coś więcej niż początek amerykańskiej trylogii wielkiego Duńczyka. To historia o wsobnej wspólnocie, zamkniętej na rzeczywistość, która ją otacza. Dogville to wielka metafora o cechach moralitetu. W swoim ponadczasowym scenariuszu Lars von Trier w zgoła Shakespearowskim geście podstawia lustro rzeczywistości. Dzięki adaptacji Christiana Lollike historia przestawiona w Dogville uniwersalizuje się. Zamiast zajmować się korzeniami amerykańskiej demokracji, pytamy o miejsce, w którym znajdujemy się my, Polacy, w dwadzieścia siedem lat po upadku komunizmu. Jak radzimy sobie z wyzwaniami, które stawia nam współczesność? Jak my, jako społeczeństwo, poradzimy sobie ze zobowiązaniami, które ciążą na nas jako na Europejczykach? Jak zachowamy się wobec tych, którzy pukają do drzwi Twierdzy Europa? Dogville nie daje odpowiedzi. Zadaje pytania fundamentalne dla nas jako wspólnoty w tych wyjątkowo niepewnych czasach.