Spektakl zrealizowany przez izraelską reżyserkę Yael Ronen na scenie berlińskiego Teatru im. M. Gorkiego to nowy rodzaj teatru dokumentalnego, który - jak pisał w artykule, opublikowanym w czasopiśmie polsko- niemieckim „Dialog”, niemiecki krytyk Thomas Irmer – „należy do najbardziej charakterystycznych i innowacyjnych prądów współczesnego teatru. (…) Nowy teatr dokumentalny porusza tematy ze świata pracy, zagadnienia imigracji i polityki wobec uchodźców, problemy regionalne i fenomeny związane z globalizacją”. Tak jest też w przypadku przedstawienia, którego autorami są zaproszeni przez reżyserkę do współpracy aktorzy – uchodźcy z państw byłej Jugosławii. Materiałem budującym spektakl są ich wspomnienia. Najpierw pojawiają się hasła, nagłówki z gazet czy newsy z telewizji, kojarzone z powszechnie znanymi wydarzeniami ze świata i tworzące jak puzzle jego ówczesny obraz. W pamięci bohaterów sztuki wspomniane wyżej hasła sąsiadują z tragicznymi obrazami toczącej się wtedy wojny. Z ich biograficznych opowieści wyłaniają się historie ludzi naznaczonych piętnem wojny i uchodźczą traumą, potomków ofiar i sprawców, którzy w nowej rzeczywistości budują nowe relacje i podejmują trudną próbę pojednania.