William Shakespeare w Burzy zabiera nas w podróż po wielkich ludzkich namiętnościach, naszych pragnieniach i tęsknotach, lękach i nadziejach. Jej szlak wiedzie przez krainę ze snów, wyczarowaną siłą niespożytej wyobraźni mistrza ze Stratfordu, mocą jego poezji oraz siłą naszych – czytelników i widzów – emocji. To dla ich wywołania powstała Burza, to po to, aby je pobudzić, wystawia się ją w teatrach całego świata. Za nimi idzie refleksja, pocieszająca myśl, że nawet najprzemożniejsze pragnienie zemsty przemienić się może w gotowość do przebaczenia i chęć pojednania, że gniew ułagodzony zostać może niewinnością, że miłość zwycięża nienawiść, podłość, zbrodnię. Prospero nie ocalał ze straszliwej kaźni, jaką przygotowali mu jego oprawcy, wyłącznie dzięki swojej wiedzy, nie ocalał z niej jedynie dzięki swoim czarom. To były tylko narzędzia, środki. Bez wielkiej miłości, jaką darzył Mirandę, nawet by po nie sięgnął. I to miłość do córki ratuje go, kiedy niewiele brakuje mu do tego, aby stać się potworem, mordercą, katem takim samym, jak ci, co skazali go przed laty na okrutną śmierć. Ratuje też katów, dając im szansę na odkupienie swoich win. Piękna historia, która zmierzając wprost ku tragedii, w finale okazuje się komedią.