Tematem utworu Sofoklesa jest historia Antygony, ostatniej z rodu Labdakidów, córki Edypa. Po tragicznej śmierci jego męskich potomków: Eteoklesa i Polinejkesa, w bratobójczym pojedynku, Antygona walczy o prawo pochowania brata z szacunkiem i zgodnie z nakazami religijnymi. Przeciw niej staje król Kreon, z którego rozkazu ciało zdrajcy (Polinika) ma pozostać niepogrzebane. Oboje reprezentują prawo: Antygona – boskie (nakazy tradycji i religii), władca Teb — ludzkie (stanowione przez władcę). Konflikt tych dwóch racji to główny temat utworu. Tytuł dramatu pochodzi od imienia jego głównej bohaterki. Sugeruje, że Antygona jest najważniejszą z postaci i należy się skupić na jej osobie. Imię głównego bohatera w tytule jest klasyczną zasadą tragedii starożytnej, tym samym wskazuje, że poprzez interpretację losów tytułowej postaci będzie możliwe odczytanie sensu i przesłania całego utworu. (…) Pod wpływem wróżby i ostrzeżeń Tyrezjasza Kreon postanowił zmienić decyzję, ale okazało się, że jest już za późno: Antygona powiesiła się, Hajmon przebił się mieczem przy jej zwłokach, a na wieść o śmierci syna Eurydyka, żona Kreona, również popełniła samobójstwo. Katastrofa dopełniła się. Porażony nieszczęściem Kreon uznał swą winę, zrozumiał swój błąd i moralne racje Antygony.