Barok – epoka, w której sztuka i muzyka aż kipią od bogactwa form, wyrafinowanej symboliki, a nade wszystko umiłowania dramaturgii. Ta ostatnia w sposób szczególny objawia się w muzyce wokalno-instrumentalnej – w doskonałej syntezie słowa i dźwięku obecnej nie tylko w operach, ale też w kantatach, duetach, ariach i pieśniach. „Miłość, podobno, muzyką się żywi” – oto cytat z Szekspira rozpoczynający niezwykle ekspresyjną pieśń Henry’ego Purcella do słów Henry’ego Heveninghama. Nie dziwi zatem fakt, że jednym z ulubionych tematów XVII-wiecznych kompozytorów było właśnie to uczucie i różne jego odcienie. Koncert otworzy słynne miłosne wyznanie – madrygał Amarilli, mia bella jednego z florenckich nestorów nowego stylu w muzyce, Giulia Cacciniego (1551-1618). Ten uznany śpiewak i pedagog zwracał szczególną uwagę na zrozumiałość i emocjonalny wyraz poetyckiego tekstu, wskazując kierunek myślenia o muzyce kolejnym pokoleniom twórców. Znakomitym tego przykładem jest kantata Clori vezzosa e bella Alessandra Scarlattiego (1660-1725), w której zakochany w pięknej nimfie pasterz wyraża swoje oddanie, deklarując radość z powodu cierpienia wywołanego afektem. Przesadne emocje bohatera kompozytor podkreśla za pomocą wyszukanych środków, kojarzących się z najbardziej tragicznymi momentami dzieł dramatycznych. Jednak taneczny charakter gigue’a, w którym utrzymana jest finałowa aria, nie pozostawia wątpliwości, że Scarlatti bawi się konwencją, a egzaltację pasterza traktuje z odpowiednią ironią. Ścisły związek muzyki i tekstu łatwo dostrzec także w kantacie L’Amante povero Antonia Caldary (1670-1736). Już na początku pierwszej arii kompozytor podkreśla sugestywnym melizmatem słowa scherzo (żart) oraz gioco (zabawa), by w dalszej części miłosnego monologu z nie mniejszym kunsztem stosować cały wachlarz retorycznych rozwiązań. Koncert zwieńczą dwa duety Georga Friedricha Haendla (1685-1759) przedzielone uwerturą opery Admeto. Se tu non lasci Amore HWV 193 zachwyca naturalnym wdziękiem zgodnego dialogu, zaś ekstatyczny finał genialnej opery Giulio Cesare to przykład, jak pięknie brzmią głosy zjednoczone we wzajemnej miłości.

Marta Dziewanowska-Pachowska

PROGRAM

Giulio Caccini – Amarilli, mia bella

Henry Purcell – If music be the food of love

Alessandro Scarlatti – Concerto grosso G-dur R. 533.8

Allegro | Adagio | Allegro | Adagio | Vivace

Alessandro Scarlatti – Clori vezzosa e bella H. 134

Recytatyw: Clori vezzosa e bella
Aria: Volgi lo sguardo e vedi
Recytatyw: Vivo penando è ver
Aria: Sì, mio ben, sì ancor vorrei

Antonio Caldara – L’Amante povero

Aria: Fatto son della fortuna
Recytatyw: Povertà mi tormenta
Aria: Di gemino nume son vittima

Antonio Caldara – Sonata da camera a due violini D-dur

Preludio. Adagio | Allemande. Allegro spiritoso | Giga. Allegro

Georg Friedrich Haendel – Se tu non lasci Amore HWV 193

Georg Friedrich Haendel – Ouverture z opery Admeto HWV 22

Georg Friedrich Haendel – Caro! Bella! z opery Giulio Cesare HWV 17

Mecenasem Polskiej Opery Królewskiej jest 𝗧𝗢𝗧𝗔𝗟𝗜𝗭𝗔𝗧𝗢𝗥 𝗦𝗣𝗢𝗥𝗧𝗢𝗪𝗬.

🔴 Zasady uczestnictwa w wydarzeniach organizowanych przez Polską Operę Królewską --> KLIKNIJ TUTAJ

🔴 Spóźnieni widzowie mogą nie zostać wpuszczeni na widownie.

🔴 Widownia w Pałacu na Wyspie jest nienumerowana

________________________________________________________________________________________________________

W razie pytań jesteśmy do dyspozycji telefonicznie od poniedziałku do piątku w godzinach 9:00 – 17:00  +48 500 309 424