Och, te duchy!

Czy dom, który wynajął Pasquale Lojacono jest nawiedzony? Mówią, że zamurowano w nim żywcem dwoje kochanków. A może mężczyzna woli wierzyć w duchy, zamiast przyjąć do wiadomości fakt, że jego żona Maria go zdradza? Wypiera i desperacko ucieka od bolesnej prawdy w fantazję? Łzawa komedia miesza się tu z horrorem klasy B, potajemne romanse – z paranormalnymi zjawiskami.

Dan Jemmett, pierwszy brytyjski reżyser na stałe współpracujący z legendarnym paryskim Comédie-Francaise, po Wielkiej magii włoskiego dramatopisarza Eduardo de Filippo, bierze się za Och, te duchy! Sztuka w zabawny sposób eksploruje naszą percepcję rzeczywistości i zdolność (albo właśnie niezdolność) do akceptowania rzeczy takimi, jakie są naprawdę.

Dla de Filippo teatr miał ścisły związek z tym, co nadprzyrodzone. Transformował rzeczywistość w coś fantastycznego, napędzającego marzenia. Był miejscem iluzji, przestrzenią do pojawiania się postaci, które ożywają i umierają na scenie każdego wieczoru. Może więc to sam teatr jest nawiedzony?