Poezja Charlesa Baudelaire’a, głównie zbiór Kwiaty zła, wzbogacona o teatralne środki wyrazu i ekspresji artystycznej jest próbą ukazania piękna w rzeczach, które na pierwszy rzut oka piękne nie są. Wizje spektaklu odzwierciedlają poszukiwania sensu sztuki, roli artysty w odkrywaniu sacrum, odkrywanie absolutnego piękna w świecie „spleenu i ideału” poety. Wrażenia artystyczne dopełnia lokalizacja miejsca przedstawień, siedziba Teatru Akt na zapuszczonych terenach Olszynki Grochowskiej, współgrająca z turpistyczną poetyką wierszy. Spektakl jest połączeniem teatru plastycznego i teatru ruchu. Punktem wyjścia spektaklu jest zdarzenie u schyłku życia Charlesa Baudelaire’a, kiedy w marcu 1866 roku upada w kościele Saint-Loup w Namur w Belgii. Następstwem tego wypadku jest częściowy paraliż i niewyraźna mowa z zachowaniem jasności umysłu. Ta egzystencja ciągnie się jeszcze rok w zakładzie leczniczym w Paryżu. Rok z życia Baudelaire’a to cierpienie, na które można spojrzeć przez pryzmat twórczości; „Cierpi Pan to prawda; ale kto wie, czy to cierpienie nie stworzy pańskiej wielkości i czy nie jest Panu równie potrzebne, jak innym-szczęście” – wypowiedź Madame Cosmelly z noweli Panna Fanfarlo.