Muzyka niemiecka drugiej połowy XVIII wieku to wyraźny przełom i początek końca klawikordu.

Jak mówią historycy, to okres burzy i naporu, nowych form organizacji życia muzycznego, innowacji w produkcji instrumentów, zmiany sytuacji socjo-ekonomicznej muzyków oraz koniec baroku. Z kolei ci nieufni periodyzacji w historii muzyki, określają ten czas po prostu jako ciekawy moment dziejowy.

Powstające wówczas dzieła Carla Philippa Emanuela Bacha i jemu współczesnych przez lata określane była jako nieprzystające ani do estetyki barokowej, ani do klasycystycznej. To uproszczenie. Koniec hegemonii jednego języka muzycznego zwykle był początkiem nowego. Jednym ze zwiastunów nowego było stopniowe odchodzenie od klawikordu, a jednym z ostatnich piewców tego instrumentu był właśnie C.P.E. Bach.

W programie usłyszymy muzykę C.P.E. Bacha, G.P. Telemanna i J.F. Kleinknechta, w której pierwsze skrzypce gra klawikord.

Program koncertu:

Carl Philipp Emmanuel Bach (1714-1788)

Sonata f-moll („18 Probestücke in Sechs Sonaten” 1753) Wq 63/3, H 75

Allegro di molto

Aadgio affettuoso e sostenuto

Fantasia. Allegro moderato

Jakob Friedrich Kleinknecht (1722-1794)

Sonata e-moll („Sonate da camera a Flauto Traversiere Solo e Cembalo o Violoncello op.1”)

Largo e con affetto

Allegro non molto

Presto

Carl Philipp Emanuel Bach

Abschied von meinem Silbermannischen Claviere in einem Rondo Poco Andante e sostenuto

Carl Philipp Emmanuel Bach

Sonata C-dur na violę da gamba i basso continuo, Wq. 136, H. 558

Andante

Allegretto

Arioso

Carl Philipp Emmanuel Bach

La Boehmer (“23 Pièces characteristiques” Wq. 117/26; H 81)

Georg Philipp Telemann (1681-1767)

Sonata á Flauto traverso, Viola da Gamba et Cembalo a-moll, TWV 42. a7

Andante

Allegro

Adagio

Allegro

Źródło zdjęcia: kadry z materiału video