Wojciech Kalarus
107 oddanych głosów
Data urodzenia:
12-12-1968 (54 lat)
więcej
Często występuje w:
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Francuzi
Teatralna wyprawa Krzysztofa Warlikowskiego w poszukiwaniu źródeł dzisiejszej europejskiej świadomości i tożsamości.
Początkiem jest monumentalna powieść Marcela Prousta W poszukiwaniu straconego czasu, która portretuje społeczeństwo w trakcie fundamentalnej zmiany związanej z utratą znaczenia dawnej hierarchii, eksplozją jawnego antysemityzmu, a przede wszystkim wybuchem pierwszej europejskiej wielkiej wojny. Nawiązując do stwierdzenia Gilles’a Deleuze’a, że powracają jedynie ci zmarli, których nazbyt szybko i nazbyt głęboko zakopano, Warlikowski wzywa Prousta by toczyć dzisiejszą debatę o Europie.
Równoległość czasu i zmagania, które prowadził z materią czasu Proust zobowiązują do tworzenia sytuacji równoległych. Ideą spektaklu nie jest tworzenie scenicznego ekwiwalentu powieści, ale znalezienie świata równoległego, struktury, przez którą przewleczemy naszą epokę jak przez precyzyjne ucho igielne krytycznego spojrzenia Prousta, z zachowaniem jego szczególności i ostrości widzenia i błyskotliwego poczucia humoru. Pogrążeni wśród czasu, który nie ma struktury linearnej, zbliżamy się do radykalnego obrazu Prousta, w miejscu do tego idealnym, w którym krążą energie społeczne i duchowe, czyli w teatrze.
Premiera: 21 sierpnia 2015 w ramach Ruhrtriennale, interdyscyplinarnego festiwalu w Zagłębiu Ruhry pod arytystycznym kierownictwem Johana Simonsa.
Polska premiera: 3 października 2015
więcej
Szczegóły
Koniec
Spektakl Krzysztofa Warlikowskiego korzysta z trzech tekstów: niezrealizowanego scenariusza filmowego Bernarda-Marie Koltèsa Nickel Stuff, Procesu Franza Kafki oraz fragmentów powieści J.M. Coetzeego Elizabeth Costello. Bohaterowie docierają w nich do sytuacji granicznej, stają przed bramą: prawa, życia, śmierci. Chcą zobaczyć, co jest po drugiej stronie, przejść tam, przedostać się. Stajemy przed tajemnicą. Umiemy wyobrazić ją sobie tylko naszą miarą, chcemy zamknąć ją w dostępnym nam języku, znanych doświadczeniach cielesności. Z tego choćby powodu jesteśmy skazani na klęskę. Zaufajmy Orsonowi Wellesowi, który zmierzył się z Procesem, z historią o człowieku przychodzącym do bramy prawa:
Prawdziwej tajemnicy nie da się zgłębić i nic nie jest w niej ukryte. Nie ma nic do wyjaśnienia... Powiedziano, że logika tej historii jest logiką snu. Czujesz się zagubiony w labiryncie? Nie szukaj wyjścia. Nie zdołasz go znaleźć... Wyjście nie istnieje.
Gdzie wyjście nie istnieje, trzeba przejść przez teatr.
więcej
Szczegóły
Wyjeżdżamy
Po 13 latach od premiery Kruma Krzysztof Warlikowski powraca do twórczości Hanocha Levina. Krum wracał do ojczyzny po nieudanej wyprawie za granicę, wciąż pełen nadziei na spełnienie. Teraz wszyscy chcą gdzieś wyjechać.
Wielka światowa wędrówka w tekście Levina znajduje swoje lokalne oblicze i lokalną skalę, w której odzwierciedlają się wszystkie niepokoje i ruchy w skali makro. Szykuje się rebelia, bunt dojrzałości przeciwko zawłaszczaniu terytorium wolności i wtłaczaniu naszego życia w tryby spokoju, oferowanego w zamian za uległość. W komedii na osiem pogrzebów kierunek podróży najczęściej prowadzi na tamten świat. Mimo biletu w jedną stronę, ochota na wyjazd nie maleje. Czy naprawdę jednak życie jest gdzie indziej? Czy nie lepiej i mądrzej skoncentrować się na budowie wspólnoty? Czy teraz jest czas romantycznych gestów, czy pozytywistycznej pracy dla wspólnego dobra?
Premiera: 14.06.2018
więcej
Szczegóły
Odyseja. Historia dla Hollywoodu
Spektakl Krzysztofa Warlikowskiego inspirowany „Odyseją” Homera, na podstawie „Powieści dla Hollywoodu” i „Króla kier znów na wylocie” Hanny Krall.
Wędrówka od Homera i jego bohatera Odysa do Hanny Krall i jej bohaterki Izoldy, Żydówki, która przez całą wojnę dokonywała czynów godnych Odysowych zmagań, aby uratować męża. Dwie wielkie awantury: jedna związana z pierwszą wojną ludzkości, czyli zdobyciem Troi i druga będąca rezultatem drugiej ze światowych wojen. I my dzisiaj, co mamy z tym wszystkim wspólnego? Dokąd chcielibyśmy powrócić? Jak wygląda nasz Hades? Gdzie są bogowie? Gdzie Pallas Atena, która tak bardzo zabiegała o powodzenie Odysa? A Matka Boska, która ochraniała Izoldę? Czy bogowie także stracili wiarę w możliwość powrotu, a znając przyszłość, widzą, że świat wkroczył w rejony nieodwracalnego? Wszyscy żyjemy w lęku i osamotnieni nie umiemy nic z nim zrobić. Oswajamy go przez lekceważenie.
Homer opiewał czyny Odysa, przytaczając pieśni wędrownych aojdów. Dzieje Izoldy, które jej zdaniem stanowią znakomitą kanwę dla hollywoodzkiego filmu, doczekały się książki Hanny Krall Król kier znów na wylocie. A co z pamięcią o nas? Czy warto komuś zaprzątać tym głowę?
Krzysztof Warlikowski buduje panoramę nieoczekiwanych analogii. W wędrówce wolnych skojarzeń przeprowadza przez zaskakujące pejzaże i konstelacje postaci, badając stan naszej gotowości na kolejną globalną awanturę ludzkości, a także podaje kilka sprawdzonych sposobów na przetrwanie.
Premiera: 04.06.2021
więcej
Szczegóły
Uczta
Rzecz o Erosie, może też trochę o miłości. Sokrates na ucztę przyszedł boso, w ogóle taki miał zwyczaj, chodził boso po piaszczystej ziemi, kiedy myśl ludzka była jeszcze młoda i nieskażona demonami ludzkimi. Kiedy skazano go na śmierć, nie zmienił swojego przyzwyczajenia, nie wdział butów, by wyruszyć w drogę, na wygnanie. Nie, zupełnie spokojnie wypił truciznę i przesuwał bose stopy po kamiennej posadzce. Odrętwienie przyszło pierwsze właśnie na stopy. Później stopniowo przesuwało się ku górze ciała, aby na koniec zamienić mózg w martwą myśl. Może człowiek przegapił tam coś? Jakąś szansę, żeby już więcej nie myśleć.
Na podstawie „Uczty"" Platona
Premiera: 8 lutego 2018
więcej
Szczegóły
Uroczystość
Co się stanie, kiedy na jaw wyjdzie mroczna, rodzinna tajemnica? Co, jeśli stanie się to podczas uroczystości 60. urodzin ojca - głowy rodziny? I jeśli to właśnie ojciec znajdzie się w centrum podejrzeń? „Uroczystość” Grzegorza Jarzyny w bezkompromisowy sposób odsłania ciemne kulisy rodzinnych związków, balansując pomiędzy tragedią i farsą. To trzymająca w napięciu historia walki o prawdę, którą każdy musi stoczyć sam.
Przełomowy spektakl Jarzyny oparty jest na głośnym filmie „Festen” Thomasa Vintenberga i Mogensa Rukova, pierwszym i najlepszym obrazie duńskiej Dogmy. W przedstawieniu, prezentowanym z powodzeniem na najważniejszych międzynarodowych festiwalach, występuje czołówka polskich aktorów filmowych i teatralnych: obok Andrzeja Chyry i Jana Peszka m.in. Magdalena Cielecka, Aleksandra Popławska, Marek Kalita, Ewa Dałkowska, Katarzyna Herman, Zygmunt Malanowicz, Adam Woronowicz.
Jarzyna trafia swoim przedstawieniem w czułe punkty
„New York Times”
Cudowna machina teatralna, czysty klejnot
„Le Figaro”
więcej
Szczegóły
Kabaret Warszawski
Dwie odległe w czasie rzeczywistości: Niemcy czasów republiki Weimarskiej, w których władzę stopniowo przejmują faszyści oraz Nowy Jork po 11 września to czasoprzestrzenie nieomal laboratoryjne, w których uwarunkowania historyczne wyzwalają najbardziej poukrywane i wyparte lęki, seksualne i erotyczne fobie i niespełnienia, wywołując ogromne napięcia i prowadząc do wielu kryzysowych sytuacji. W tych dwóch światach przegląda się dzisiejsza Warszawa.
Łącząc te dwie czasoprzestrzenie reżyser stawia pytanie o to, jakie są dziś granice czy ograniczenia wolności. W epoce uniformizacji i opresywnej normalizacji zachowań, częściowo przeprowadzonej „dla wspólnego bezpieczeństwa” prawo jednostki do bycia sobą, do swobodnego wyrażania siebie jest coraz bardziej ograniczone i kwestionowane. Społeczna norma staje się rodzajem więzienia. Ta swoista prohibicja swobodnych zachowań znajduje ujście w przestrzeniach zamkniętych, nieomal podziemnych, gdzie wchodzą tylko wtajemniczeni. Teatr jest taką przestrzenią. Tym razem jednak Warlikowski, znany z tego, że prowokuje widzów do nieustannej rozmowy, dyskusji i debaty, sięga po formę i poetykę kabaretu, w której bezpośredni zwrot do widza i nieustanne łamanie konwencji narzucających czwartą ścianę, należą do podstawowych zasad. Kabaret z zasady jest przestrzenią wolności i trwającego permanentnie porządku karnawału.
„Kabaret Warszawski" to zespół Nowego Teatru konfrontujący się z wieloma scenariuszami opresji. Spektakl portretuje grupę artystów, dla których sztuka jest głównym sensem działania. Ale sztuka nie odwdzięcza się. Przeciwnie, gubi poświęcających się jej artystów, umożliwiając życie zarazem je uniemożliwia zatruwając wątpliwościami. Warlikowski tworząc przestrzeń terapii i uwalniania lęków i tabu pokazuje też zagrożenia i opresje, jakie automatycznie generują się wokół tego rodzaju enklaw.
więcej
Szczegóły
Upadłe anioły
Historia dwóch kobiet, Julii i Jane, które niegdyś zakochały się w czasie wakacji w jednym i tym samym mężczyźnie. Dawne emocje i uczucia odżywają w nich, kiedy po wielu latach dowiadują się, że ich ukochany pojawił się w Londynie. Mimo wielu wahań, obie postanawiają spotkać się z nim, ale wspomnienia sprawiają, że dochodzi między do konfliktu i scen zazdrości. Pojawienie się ich wymarzonego mężczyzny prowadzi do wielu zaskakujących sytuacji, tym bardziej, że obie damy są statecznymi żonami, których mężowie przyjaźnią się ze sobą...
Klasyczna, znakomicie napisana komedia, ciesząca się od chwili napisania (1925 r.) niezwykłą popularnością nie tylko na scenach Londynu i Nowego Jorku oraz w świecie anglosaskim, ale też bardzo ceniona i wielokrotnie inscenizowana w teatrach całej Europy. Wystawiana jest regularnie do dziś, poniewa nie traci nic ze swojej aktualności.
więcej
Szczegóły
Lekcja
Lekcja jest obsesyjnym snem. Profesora o uczennicy i uczennicy o profesorze. Sen jest myślą w obrazach. Czasami jest nieprawdopodobnie odkrywczy, brutalny. Jest świetlistą oczywistością. Ta świetlista oczywistość w Lekcji to jest to, czego doświadcza widz. Spektakl, który dotyka jak sen i porusza takie pokłady psychiki jak sen.
Uczennica przychodzi na pierwszą i ostatnią lekcję do domu profesora. Jest kimś niewinnym, świeżym, ale po co tutaj przyszła? Czego tutaj szuka? W tej stalowej pułapce? Prowokuje profesora, doprowadza go do szału, ekstazy jego obsesji, seksualnego pożądania. Dźwięki intensywnieją i wszystko pęka, rozlewa się atrament. Kojarzy mi się to, co ich spotyka, albo to co się śni jej i jemu – z tangiem. W pierwszej części radosnym – jakąś zabawą (niegroźną), która w drugiej części przeistacza się w corridę. Myślę, że taki sen może mieć każdy, kto ma władzę albo przewagę nad innym człowiekiem, też taki sen może śnić ktoś taki, jak uczennica – kto pozostaje w zależności. Każda z tych postaci jest skrajna, więc tragiczna. Uczennica daje się zamordować, a profesor po raz kolejny morduje. Lekcja jest tylko pozornie o uczeniu się, o profesorze, o uczennicy. W głębszej warstwie tej świetlistej oczywistości, jest o tym, co dzieje się na styku młodości z dojrzałością i erotyczności z jej niemożnością. Dla tej brutalnej obsesji Ionesco znajduje formę absurdu. Atmosfera tężeje i staje się coraz bardziej makabryczna. Odsłania się klucz tej tragedii, nie potrzeba narzędzia zbrodni, żeby zabić – wystarczą słowa.
więcej
Szczegóły
