Monika Obara
185 oddanych głosów
Data urodzenia:
21-02-1980 (42 lat)
więcej
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Bowie w Warszawie
Najnowszy, napisany na zaproszenie STUDIO dramat Doroty Masłowskiej to wielowątkowa opowieść o Warszawie lat 70., wstrząśniętej pogłoskami o grasującym dusicielu. Realia gierkowskiej dekady poznajemy przede wszystkim za pomocą perspektyw mieszkanek odbudowanego z bólu miasta, zatrwożonych sprawą Dusidamka z Mokotowa. Ta zdaje się jednak tylko pretekstem do ukazania ich niewypowiedzianych i niewysłuchanych sekretów, dramatów i traum. Podejmując formę kryminału milicyjnego ze wszystkimi jej absurdami, Masłowska kreśli fantazyjny i barokowy świat “ery atomowej”, pełen incydentów codzienności, przemocy i marzeń. Przez ten peerelowski krajobraz, nasycony niepodrabialnym i żywym językiem autorki, przejdzie pewnego dnia nikt inny jak David Bowie.
Prapremiera „Bowiego w Warszawie” to sceniczny kryminał w reżyserii Marcina Libera. Osnuty wokół legendarnej wizyty artysty spektakl jest odą do miłości, szczególnie tej niespełnionej i nierozkwitłej. O takiej Warszawie jeszcze nie słyszeliście.
Sztuka ukaże się w formie książkowej nakładem Wydawnictwa Literackiego na początku 2022 roku. Ilustracje do książki przygotowuje ceniony artysta Mariusz Wilczyński, autor uhonorowanego wieloma nagrodami filmu animowanego „Zabij to i wyjedź z tego miasta”.
więcej
Szczegóły
Powrót Tamary
Cezary Tomaszewski wraca do jednego z najbardziej legendarnych przedstawień w historii Teatru Studio, wystawionej oryginalnie w 1990 roku „Tamary”. I odnajduje jej mroczną tajemnicę, ukrytą pod powierzchnią atrakcyjnej fabuły opowieść o narodzinach faszyzmu.
Rok 1919. Gabriele D’Annunzio wraz z weteranami pierwszej wojny światowej zajmuje Rijekę i na niewiele ponad rok powołuje niezależną Regencję Carnaro. Ten gest jest odpowiedzią na niezrealizowane aspiracje Włochów tego regionu, którzy wpuszczają poetę-żołnierza do miasta i nazywają go swoim Il Comendante. Wolne miasto Fiume staje się państwem, którego konstytucja zakłada organizację życia społecznego przez muzykę, dni rozpoczynają się odczytami poezji z balkonu, mieszkańcy sami siebie nazywają piratami, a co za tym idzie w modę wchodzą czarne koszule z trupimi czaszkami.
Rok 1927. Polska malarka Tamara Łempicka odwiedza D’Annunzia w jego posiadłości – Vittoriale degli Italiani – podarowanej mu przez Benito Mussoliniego. Prowadzący namiętną korespondencję z Tamarą poeta liczy na bliższe spotkanie. Jak dokumentuje jednak jedna z wielu kochanek Il Comendante – Aelis Mazoyer, Łempicka nie ulega zalotom artysty.
Rok 1990. W warszawskim teatrze Studio Waldemar Dąbrowski produkuje, a Maciej Wojtyszko reżyseruje pierwszy prawdziwie „kapitalistyczny” spektakl w Polsce. „Tamara” na podstawie dramatu Johna Krizanca staje się wydarzeniem dla aspirujących do miana elity mieszkańców Warszawy. Spektakl przyciąga swoją nieoczywistą formą – grany jest w całym teatrze, a widzowie mogą śledzić wybraną postać i jej losy. W ramach spektaklu przewidziana jest kolacja organizowana przez hotel Holiday Inn. Odbija się to na cenach biletów – gdyby spektakl odbywał się dziś, trzeba by było zapłacić za niego około 400 zł. W przedstawieniu kwestie dotyczące sentymentu, jakim bohaterowie obdarzają czasy Regencji Carnaro, a także wątki dotyczące rodzącego się faszyzmu włoskiego ustępują wątkom obyczajowym i sensacyjnym.
Rok 2020. Sto lat po zajęciu Rijeki i trzydzieści po premierze „Tamary”. W teatrze Studio powstaje spektakl w reżyserii Cezarego Tomaszewskiego opierający się na fenomenie przedstawienia z 1990 roku i wydobywający z niego zaniechane wątki. Młody faszyzm lat 20. sąsiaduje tu bezpośrednio z młodym kapitalizmem lat 90.
więcej
Szczegóły
Projekt Laramie
MOISÉS KAUFMAN oraz członkowie Tectonic Theatre project
koprodukcja z Fundacją FETA
Homofobiczny mord, który wstrząsnął Ameryką.
Po zabójstwie studenta w Laramie członkowie teatralnej grupy pojawiają się w miasteczku i rozpoczynają rozmowy z mieszkańcami. Przez ponad rok dokumentują proces poszukiwań motywów zbrodni i adekwatnej dla niej kary tworząc emocjonujący obraz społeczności, w której uprzedzenia dały niemy poklask czynom.
„Projekt Laramie” został uznany przez „The New York Times” za jedną z najważniejszych sztuk współczesnych ostatnich dwóch dekad. W Stanach Zjednoczonych doczekał się ponad 2000 wystawień.
więcej
Szczegóły
Miasto białych kart
Druga po ŁAKNĄĆ premiera cyklu Daniel Buren i młodzi reżyserzy
Miasto białych kart to political fiction w orwellowskim stylu. Saramago pokazuje, jak demokracja w płynny i niemal niezauważalny sposób potrafi przekształcić się w totalitaryzm. Świat Saramago to model rzeczywistej demokracji, w której obywatel staje się maszynką do wypełniania obowiązku wyborczego – skreślania raz na kilka lat nazwisk na karcie do głosowania. Demokracja stopniowo przestaje być gwarantem obywatelskiej wolności, kontroli nad rządem czy nawet prawem do podejmowania faktycznie wolnych wyborów. Rucińska przygotowuje aktualny spektakl, który będzie studium opresyjności władzy i najciemniejszych stron ludzkiej natury, a także wnikliwym spojrzeniem na społeczną naturę człowieka i jego zdolność do nieustannych zmian.
Ewa Rucińska jest absolwentką wydziału aktorstwa dramatycznego w Cours Florent i INALCO w Paryżu, studentką wydziału reżyserii krakowskiej AST. Laureatką nagrody Jacques 2013 za najlepszy debiut reżyserski oraz nagrody P'tit Molière, a także nagrody ZAiKS-u na 7. Forum Młodej Reżyserii. W Polsce współpracuje m.in. z Operą Narodową w Warszawie jako asystentka Mariusza Trelińskiego. W lutym 2018 zadebiutowała spektaklem Świętoszek w Teatrze Żeromskiego w Kielcach.
Daniel Buren i młodzi reżyserzy
W tym sezonie realizacji idei „teatrugalerii" podjął się Daniel Buren - jeden z najwybitniejszych światowych artystów współczesnych i teoretyków sztuki. Obiekt-scenografia Burena jest punktem wyjścia do pracy trzech młodych reżyserów: Radosława Maciąga, Ewy Rucińskiej oraz Grzegorza Jaremki. Pierwsza premiera (Sarah Kane ŁAKNĄĆ) odbyła się 12 października 2018 r. w reż. R. Maciąga.
więcej
Szczegóły
Opera dla Głuchych
Czy Głusi śnią o elektrycznych dźwiękach?
Słowo, sygnał, hałas, muzyka, szum. Jak często zwracasz uwagę na to, że dźwięk pozwala Ci skomunikować się, zorientować w przestrzeni, ostrzega przed niebezpieczeństwem, jest nośnikiem uczuć i informacji? Za jego pomocą i dzięki niemu odnajdujemy się w rzeczywistości. Nie wszyscy. W tej samej rzeczywistości funkcjonują osoby głuche – „obcokrajowcy” pozbawieni możliwości nawigacji w „naszej” audiosferze.
A gdyby tę sytuację odwrócić? Wyobraź sobie świat, w którym dominuje kultura głuchych, a osoby słyszące są mniejszością. Jak on wygląda? Jakie są jego zasady? Jaki jest jego język? Czy istnieje w nim muzyka? Jak poradziłaby sobie w takim świecie mała grupa słyszących „obcych”?
„Opera dla Głuchych” to opowieść o próbach znalezienia wspólnego języka. Historie głuchych i słyszących przez stulecia biegły obok siebie, a ich skrzyżowania zbyt często okazywały się aktami arogancji i przemocy. Czy tak jak my, nie zdawaliście sobie sprawy z tych okrucieństw? A także z bogactwa, różnorodności i odmienności kultury Głuchych? Czy jesteśmy tacy sami? Czy może różnimy się od siebie aż tak bardzo, że nigdy nie będziemy mogli w pełni zrozumieć się nawzajem?
Koprodukcja STUDIO teatrgalerii oraz Fundacji 4.99 i Fundacji Automatophone.
Projekt współfinansuje m.st. Warszawa. Partnerem projektu jest Polski Związek Głuchych Oddział Mazowiecki.
więcej
Szczegóły
Żaby
Autorski spektakl Michała Borczucha oparty na fragmentach komedii greckich Arystofanesa (Żaby, Chmury, Ptaki), powieści Krzysztofa Niemczyka „Kurtyzana i pisklęta” oraz aktorskich improwizacji. Próba spojrzenia na nasze korzenie, na dziedzictwo greckie. Dwie kluczowe dla twórców idee to piękno i dobro rozumiane jako jedno słowo Kalokagathia.
Słowo wyrażające koncepcję kompletnej osobowości człowieka, który rodzi się nieprzystosowany do życia i który, musi się nauczyć życia. Nieodłącznym elementem życia jest seksualność i intymność w relacji z drugim człowiekiem. Relacje te przedstawione są z perspektywy hetero- i homoseksualizmu. Przefiltrowany przez współczesną wrażliwość (klasyczne teksty zderzone z doświadczeniami własnymi aktorów i materiałami dokumentalnego researchu) obraz cywilizacji, seksualności i kultury antycznej.
więcej
Szczegóły
Biesy
Po adaptacji Berlin Alexanderplatz Natalia Korczakowska znów sięga po wielką literaturę, klasykę powieści społecznej.
Niebezpiecznie aktualną. Jakiekolwiek jest imię Idola - Lenin, Stalin, Hitler, Mao - tyran to zawsze karykatura zdewaluowanego Ojca. Absurdalni bojownicy rzucają się w wir masakry, by samemu pozostać przy życiu - tak mnożą się zbrodnie będące ojcobójstwami. Strażnicy ze stalinowskich łagrów, oprawcy Szoa, czerwoni gwardziści Mao, z błogosławieństwem swoich Partii mordują nie tylko własnych królów, ale również własne rodziny - bredzą o nowych początkach. Biesy, demony chcą zaszczepić w naszych głowach myśl, że zabójstwo przestało być zabójstwem i że jesteśmy wolni, aż po upojenie zabijania siebie i innych. To lekcja totalitaryzmu i nauka nieszczęścia.
Spektakl przeznaczony dla pełnoletnich widzów.
więcej
Szczegóły
Dobra terrorystka
Scenariusz własny na podstawie powieści Doris Lessing (laureatki Nagrody Nobla z roku 2007) pod tym samym tytułem. Dobra terrorystka w reżyserii Agnieszki Olsten jest pierwszym wystawieniem tego dzieła w Polsce. Doris Lessing o swojej powieści powiedziała: „Pomyślałam, że ciekawie byłoby napisać historię grupy amatorów, osób niekompetentnych, którzy zamierzają podłożyć bombę. Miałam główną bohaterkę, bo znam kilka osób podobnych do Alice - tej mieszanki matczynej miłości, troski o wieloryby, foki i środowisko, która w tym samym czasie potrafi powiedzieć: „nie można zrobić omletu bez rozbijania jajek" i która bez mrugnięcia okiem może rozważać zabicie dużej ilości osób.
Im więcej o tym myślałam, tym bardziej stawało się to interesujące. No więc miałam ją, miałam jej chłopaka i z grubsza wiedziałam, jakich potrzebuję ludzi. Chciałam różnorakich bohaterów, więc wymyśliłam parę lesbijek. Ale wtedy zainteresowały mnie postaci, które pojawiły się same z siebie, jak Faye. Potem Faye zmieniła się w osobę destrukcyjną, co mnie zaskoczyło. Mały facecik Philip pojawił się ot tak: usłyszałam wtedy o niezwykle drobnym młodym człowieku, lat dwadzieścia jeden, może dwadzieścia dwa który nie miał pracy i któremu pracę zawsze proponował urząd zatrudnienia.
Na przykład załadunek na ciężarówki bardzo ciężkich roli papieru! Więc nieustannie co trzy dni wylatywał z roboty. Można pomyśleć, że to szaleńcy. Myślę, że to dość zabawna książka. Odczytuję tę książkę też jako opowieść o domu, jego idei, rzeczach, które nas otaczają, o codziennym krzątactwie i całym tym bajzlu, bajzlu - w którym w przypadkowy sposób rodzi się impuls do stanięcia przeciwko.”
„Dobra terrorystka. Poradnik kulinarny” nieco na wzór „The Anarchist Cookboook” Williama Powella jest zbiorem przepisów, jak z domowych przedmiotów codziennego użytku zbudować pokojowe, „dobre” narzędzia do podminowania systemu lub – odwrotnie – do czerpania z niego rozlicznych radości, do stawania się systemu ukontentowanym beneficjentem. Czy zatem dom, ten nasycony opiatami prywatny porządek nagromadzonych rzeczy, z jego wygodami, przytulnością i poczuciem bezpieczeństwa usypia naszą czujność? Jeśli dom, jak w powieści Doris Lessing, to anarchistyczny squat wypełniony amatorskimi pomysłami na lepszy ład świata, p o r z ą d e k r o z j e ż d ż a s i ę , r z e c z y m a j ą s i ę i n a c z e j …
więcej
Szczegóły
Wyzwolenie
„Tak upływa nam życie nasze. Synowie nasi zburzą, co my zbudujemy. Burzymy, co zbudowali ojcowie nasi” – pisał Stanisław Wyspiański.
Rodacy La la land Poland! Czas Wyzwolin się zbliża! Czy to, czego potrzebujemy, to rzeczywiście zemsta? Nowy narodowy dramat pt. "Najnowsze Wyzwolenie", w skrócie "Wyzwolenie", na podstawie arcydzieł mistrzów pióra Stanisława Wyspiańskiego i Stanisława Ignacego Witkiewicza aka Witkacego, opowiada o życiu mieszkańców San Escobar, a szczególnie o perypetiach mentalnych jednego z nich w wielu osobach obecnego wybrańca - Florestana Wężymorda aka Konrada.
Spektakl ten realizowany jest przez znakomity zespół aktorów Teatru Studio. To pewne, choć niejednokroć zadajesz sobie to słuszne pytanie, jaki to ma związek z moim życiem, z moją pracą lub czymkolwiek innym, choćby nieokreślonym pierwiastkiem, który łączy nas z ludźmi bliskimi (co to jest, co każe mi wypisywać te wszystkie wiadomości do ciebie, listy, słowa rzucane w wir historii, Ola?).
Dlaczego my, obywatele!, mieszkańcy tej z puzzli mapy się nienawidzimy, kiedy powinniśmy jedynie kochać nasze kobiety i naszych mężczyzn, nasze dzieci, bracia i siostry! Pozdrowić sąsiadów, przejechać przez miasto niezatrute smogiem i pyłem, i mgłą znad bagnisk i trzęsawisk marginesu myśli, jak jakaś potworna anomalia odstająca od reszty alabastrowego landszaftu San Escobar (JP2 pisał o patriotyzmie realizującym się wystarczająco w samej miłości do krajobrazu, po cóż coś więcej).
Nasze rany są głębokie, ponieważ czujemy głęboko. Ale te namiętności muszą nas kierować ku dobru wspólnemu. Godność pracy musi zostać przywrócona! Godność instytucji i kultury! Sztuki! Wyspiański, którego ingerencje w architekturę narodowych marzeń uśpionych na Wawelu miały rozmach i kolorystykę, Hans Frank czy różni inni uzurpatorzy nie mieli już tego co on gestu, nie mają, posiądą? Czy pragną? Wyspiański słowo sztuka pisał przez wielkie S! Też chciałbym, żeby San Escobar było nową Grecją, z Akropolem, documenta, Exarchią zamiast Żoliborza i drzewkami oliwnymi. To raczej urozmaicanie krajobrazu nas łączy, a dzieli niepotrzebna frustracja i brak edukacji, a zatem brak radości, jaką daje wolność, wszelka wolność.
Wyzwolin pragniesz? Po co ci ten mesjanistyczny sadyzm? Na żer? Na żer? Na żer? Myślisz, że dzisiejszego wieczoru harpia czy sęp nie rozszarpie ci wątroby? Ból przemijania jest do złagodzenia, życie może być do wytrzymania, jeżeli odpowiedzialnie realizujesz swoje marzenia, sport, muzyka, turystyka. Ludzie zadowoleni z dobrze wykonanej roboty, to jest widok! Zjednoczeni w rytuale, który natychmiast przynosi ulgę i wolę, by budować i burzyć, burzyć i budować. Znajdź dla siebie sens! No może jak masz alergię na kota, to jest rzeczywiście problem, współczuję, ale może choć jakiś inny zwierz lub rośliny, ej, rośliny są extra! Nie jedz mięsa, wiadomo. Wiem, wiem, jest dużo problemów, ale tym tu poruszanym jest Śmierć i Zmierzch, seks i śmierć, Śmierć, śmierć. A daj spokój, haruję 24h, jestem wypruty, szef w pracy nigdy nie zapytał mnie o zdanie.
Przychodzę was wyzwolić? Nie! Ogłosić! Jesteście wolni. Nie wracajmy tam. Patrz przed siebie i nie pisz wiadomości, jak prowadzisz, Ola, proszę.
Spektakl jest koprodukcją Festiwalu Nowe Epifanie / Gorzkie Żale 2017.
więcej
Szczegóły
Pocałunek kobiety pająka
Santiago de León de Caracas. Dwóch mężczyzn osadzonych w jednym z argentyńskich więzień: Luis Molina jest homoseksualistą, pobyt w celi jest dla niego ciężkim doświadczeniem. Drugim więźniem jest młody chłopak, Valentin Arrequi.
Zapalony marksista, aresztowany za walkę z reżimem. Czas odsiadki ciągnie się niemiłosiernie. Jednak w tym miejscu trzeba zapomnieć o dzielących różnicach i skupić się na podobieństwie. Między mężczyznami wytwarza się silna więź. Rzecz o przyjaźni i zaufaniu.
więcej
Szczegóły
Bydło
Radykalizacja postaw, podążanie za „mocnymi ludźmi”, którzy zaprowadzą porządek, pogarda współczesnych społeczeństw dla politycznej poprawności czy zwykłej przyzwoitości, lęk przed obcymi, zohydzenie wszelkich autorytetów, rozhuśtanie nastrojów roszczeniowych i klaustrofobiczny egoizm. Źródło tych zjawisk tkwi w gniewie i frustracji społeczeństwa, a te biorą się z poczucia bezradności, gdy kartka wyborcza nie ma żadnego wpływu na naszą sytuację, gdy „zmiana” oznacza tylko przyklejenie nowej etykiety.
Szczepan Orłowski w dramacie Bydło nie dotyka wprost kwestii politycznych. Bohaterowie – być może tylko symbolicznie – mordują swoich rodziców, by przez ten gwałt odciąć pępowinę ciągłości, zmieść stary porządek, przejść radykalny proces indywiduacji, aby odzyskać podmiotowość. Podpowiada nam, że tylko na ruinach starego można zbudować nowe i tylko wówczas cały ten zamęt ma głębszy sens.
więcej
Szczegóły
Szkarłatny płatek i biały
Bohaterem "Szkarłatnego płatka" Michela Fabera jest XIX wiek, przedsionek nowoczesności, w którym tematy takie jak prawa kobiet, religia i nauka, stosunek do seksualności czy modele kobiecości i męskości są definiowane na nowo — powoli wyłania się z nich nasz współczesny świat.
Dziewiętnastowieczny Londyn Fabera raz wydaje nam się bezpiecznym przez swój dystans historycznym światem, żeby po chwili okazać się gorzką karykaturą naszej współczesności. Pięć postaci, których losy śledzi nasz spektakl, reprezentuje dylematy czasów przełomu: przemysłowiec rozdarty pomiędzy młodzieńczymi ideałami a kapitalistycznym światem; niedoszły pastor zmagający się z potrzebami ciała; głęboko wierząca działaczka społeczna, którą brak poszanowania konwenansów skazuje na wykluczenie; eteryczna i niewinna dama skazana na bycie kochanką z krwi i kości, żoną i matką; wreszcie prostytutka, która pokonuje kolejne szczeble drabiny społecznej i przekonuje się, że wyższy status wcale nie oznacza większej wolności. To właśnie pragnienie wolności, szeroko rozumianej emancypacji, wydaje się być wspólnym mianownikiem dla dążeń bohaterów Szkarłatnego płatka, którzy wypatrują nadchodzącego XX wieku z nadzieją, ale i z lękiem. Czy rzeczywiście nowoczesność przyniosła nam wolność i spełnienie? I czy faktycznie już nadeszła?
więcej
Szczegóły
Wyznawca
Amerykański Żyd, Danny Burros powiedział w 1965 r., w wywiadzie dla New York Timesa, że odrzucił religię przodków i stanął na czele neonazistowskiej bojówki z nienawiści do własnego narodu i do okrutnego Boga Biblii, który nakazał Abrahamowi zabrać syna na górę Moria, aby ofiarować go na całopalenie.
Danny uzasadniał swoją postawę niezgodą na bezbronność, wpisaną w zasady judaizmu. Jego dalsze życie było próbą zmierzenia się z biblijnym Abrahamem, aby odnaleźć własną tożsamość, próbą rozpaczliwą i zakończoną samobójstwem. Natalia Korczakowska zainspirowała się dwoma skrajnie heterogenicznymi tekstami kultury: współczesną narracją o kontrowersyjnym wyborze moralnym tego Żyda, który stał się antysemitą (bohatera znanego filmu Henry'ego Beana The Beliver z 2001 r.) oraz staropolskim dialogiem pasyjnym O ofiarowaniu Izaaka. Unikalną wartością tego spektaklu, którego tematem jest dylemat wolności i wiary, to instalacja muzyczna współczesnego niemieckiego artysty Aloisa Spätha.
Dosadny język ulic Nowego Jorku kontrastuje tu z poetyką religijnego misterium, wiara biblijna z radykalnym nihilizmem, amerykański styl narracji filmowej z żarliwym lamentem polskiej XVI-wiecznej pobożności pasyjnej, zakorzenionej w Nowym Testamencie. Już w Liście do Rzymian św. Paweł – dawny uczeń rabina Gamaliela oraz zapalony prześladowca chrześcijan, który po nawróceniu stał się Apostołem i pierwszym teologiem Kościoła – nazywa Abrahama ojcem naszej wiary (zob. Rz 4). A w Ewangelii Janowej sam Chrystus mówi: „Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień — ujrzał go i ucieszył się” (J 8,56). Dlatego w tradycji chrześcijańskiej historia Abrahama jest uznawana za zapowiedź ofiary, jaką Bóg Ojciec złożył ze swego Syna na krzyżu.
więcej
Szczegóły
Anna Karenina
Anna Karenina Lwa Tołstoja jest jednym z najsłynniejszych kobiecych portretów XIX-wiecznej literatury rosyjskiej. W imię miłości do młodego oficera, Anna postanawia opuścić rodzinę, rezygnując tym samym z beznamiętnego choć bezpiecznego życia, za co przychodzi zapłacić jej cenę znacznie wyższą niż tylko skandal towarzyski…
Teatr Studio przedstawia klasyczną powieść w nowej adaptacji autorstwa brytyjskiej pisarki Helen Edmundson. Tekst, korzystając z osiągnięć XX-wiecznej dramaturgii, nadaje tołstojowskiej historii niezwykle współczesną formę.
więcej
Szczegóły
Rewizor
„Mottem sztuki jest: «Nie przygaduj zwierciadłu, jak masz gębę krzywą». Wystawiam spektakl według sztuki Gogola i ludzie powinni się śmiać z postaci, które opisał Gogol, i to w nich powinni dostrzec siebie.
Jesteśmy tak samo poniżani, obrażani, i tak samo bywamy śmieszni i głupi w tych naszych próbach poszukiwania szczęścia i odnalezienia fragmentu słoneczka na tej ziemi. W ten sposób robi nam się żal wszystkich, którzy tak bardzo się starają. Obiecuję, że ludzie przez cały spektakl będą się szczerze śmiać, a na koniec zrobi się wzruszająco. Ponieważ wtedy okaże się, że w tej historii nie ma niczego śmiesznego”.
Nikołaj Kolada
więcej
Szczegóły
Wichrowe Wzgórza
Adaptacja kultowej powieści Emily Brontë dokonana przez Julię Holewińską i Kubę Kowalskiego jest próbą spojrzenia na Wichrowe Wzgórza jak na swoistą „encyklopedię miłości”. Relacja Katarzyny i Heathcliffa to utopijna wizja miłosnego związku funkcjonującego poza jakimkolwiek kontekstem kulturowym: uczucie łączące przybrane rodzeństwo wymyka się klasyfikacji, istnieje poza językiem czy konwenansem, jest gwałtowne, nie uznaje kompromisów, jest wreszcie niebezpieczne i destrukcyjne.
Spektakl przeznaczony dla pełnoletnich widzów.
więcej
Szczegóły
Jak zostałam wiedźmą
Co się dzieje w głowie małej dziewczynki, kiedy nie może zasnąć? Nagle w jej pokoju pojawia się głodna wiedźma, która latami wędruje po świecie i szuka niegrzecznych dzieci, by ugotować z nich pożywną zupę.
Rozpoczynają się wspólne tarapaty, czary i magiczne zaklęcia. Pojawia się cały kalejdoskop bohaterów: sępy, inna wiedźma i ożywiony czarodziejsko drewniany konik. Poemat Doroty Masłowskiej jest fascynującą i pełną współczesnych znaczeń bajką dla młodych widzów, a jednocześnie metaforyczną opowieścią o więzi między matką a córką.
więcej
Szczegóły
