Maciej Pesta
187 oddanych głosów
Data urodzenia:
18-02-1983 (40 lat)
Aktor filmowy i teatralny, współpracował z Teatrem Żeromskiego z Kielc, gdzie wystąpił między innymi
w spektaklach "Joannie Szalonej Królowej" i "Jądrze ciemności". W Teatrze Polskim w Bydgoszczy zagrał główną rolę dramacie „Wesele” w reżyserii Marcina Libera, oraz role w przedstawieniach: „Sprawa Dantona”, „Ślub”, „Szalona Lokomotywa” i „Skąpiec”.
więcej
Spektakle z udziałem tego aktora:
Henrietta Lacks
Henrietta Lacks? Nie znam. Takiej odpowiedzi udzieli większość.
Anonimowa bohaterka czy ofiara medycyny? Czarnoskóra kobieta wykorzystana do badań naukowych czy jedna z nieuleczalnie chorych pacjentek, której komórki, pobrane do prowadzenia eksperymentów naukowych, okazały się jako pierwsze w historii nauki zdolne do nieśmiertelnego wysiłku?
To było w roku 1951 w Baltimore. 31-letnia Henrietta zachorowała na raka macicy, zmarła po kilku miesiącach nieefektywnego leczenia. Nie wiedziała o tym, że pobrano jej komórki, które okazały się zdolne do namnażania. Nie dowiedziała się o komórkach HeLa i emocjach, jakie wzbudziły w naukowcach. Osierociła piątkę dzieci, które nie dostały żadnego wsparcia, a nielojalni lekarze zbili na niej kapitał symboliczny i/lub materialny. To melodramat godny hollywoodzkiego kina. Ale czy nie lepiej spojrzeć na historię Henrietty Lacks z perspektywy wspólnej i na chłodno zastanowić się nad sprawą własności komórek? Czy postęp nauki byłby możliwy, gdybyśmy mieli prawo żądać rekompensaty finansowej za oddane tkanki? Czy powstałby cennik komórek? Ile kosztowałyby te zdrowe, a ile zrakowaciałe? Które z nich są cenniejsze? Otwierają się też wątpliwości dotyczące demokratyczności postępu medycyny. Kto na nim zarabia i kto na nim korzysta? Historia Henrietty i komórek HeLa napina bardzo wiele tematów i nie daje żadnych odpowiedzi. Staje się grą z sumieniem, doświadczeniem i przeświadczeniem. A tymczasem gdzieś tam nasze komórki pobrane rutynowo podczas badań, prowadzą już swoje własne życie. Czy tęsknisz za nimi?
więcej
Szczegóły
Erazm
Czy w dyskusji o Europie jest jeszcze miejsce na idee humanistyczne i co się stanie, kiedy to myśl humanistyczną umieścimy w centrum refleksji o utopii europejskiej? Post-operowy portret ojca humanizmu – Erazma z Rotterdamu. Zapraszamy na premierę w nowej obsadzie, z librettem przetłumaczonym na język polski.
Czy jesteśmy jeszcze w stanie uwierzyć w duchowy pakt proponowany przez Erazma, z pełną, być może naiwną odpowiedzialnością za wysokie idee? Czy mamy w sobie przestrzeń na motywowanie działań politycznych, społecznych i budowanie wspólnoty przez kryterium człowieczeństwa?
Spektakl konfrontuje postać Erazma ze wspólnotą stypendystów Erasmusa, programu wymiany powstałego na cześć myśliciela, którzy wydają się być ostatnią nadzieją na drodze ratowania Europy przed jej końcem. Czy studenci projektu Erasmus mogą pełnić funkcję misjonarzy europejskiej nadziei, zaprzeczających na każdym kroku tezom o rozpadzie tej pięknej utopii? A może są zbiorowością o zupełnie innych dążeniach? Czy jesteśmy jeszcze w stanie słuchać Erazma?
W pierwotnej wersji spektaklu przygotowanego w ramach Europe Ensemble wystąpili:
Tenzin Kolsch, Claudia Korneev, Tina Orlandini, Adrian Pezdirc, Jaśmina Polak, Jan Sobolewski
Spektakl w języku angielskim, z napisami w języku polskim.
Premiera w ramach Europe Ensemble: 11 lipca 2019
Premiera w nowej obsadzie: 8 października 2021
więcej
Szczegóły
Rewolucja, której nie było / Online
Punktem wyjścia do pracy nad spektaklem był czterdziestodniowy protest osób z niepełnosprawnościami i ich rodziców, który odbył się w Sejmie w 2018 r. "Rewolucja, której nie
było"; w reż. Justyny Sobczyk została nagrodzona w grudniu 2019 r. na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym "Boska Komedia" w Krakowie. Zespół Teatru 21 oraz aktor gościnnie biorący udział w spektaklu Maciej Pesta są nominowani do „Paszportów Polityki 2020” w kategorii „Teatr”. Cały zysk z biletów na spektakl on-line będzie przeznaczony na remont Centrum Sztuki Włączającej - pierwszej społecznej instytucji kultury w całości poświęconej sztuce osób z niepełnosprawnościami i stałej siedziby Teatru 21.
Wieloletni brak strukturalnego wsparcia. Obelżywe bazgroły na murach. 40-dniowa okupacja Sejmu. Miarka się przebrała. Osoby z niepełnosprawnościami mówią: „Basta!”.
"Jako teatr, który bardzo czujnie, uważnie i krytycznie obserwuje polską rzeczywistość społeczną i polityczną związaną z osobami z niepełnosprawnościami, nie mogliśmy zostawić bez komentarza czterdziestodniowej okupacji sejmu. Taki gest nie może zostać przez nas zignorowany. Miał on swoją wagę, siłę i ciężar! Chcemy jeszcze raz przywołać to wydarzenie i stworzyć w teatrze okazję do wspólnego wejścia w pole napięć społecznych"; – mówi reżyserka, Justyna Sobczyk. Spektakl nie jest rekonstrukcją wydarzeń, a raczej grą ze znaczeniami i emocjami, które towarzyszyły protestowi. Na scenie zobaczymy charyzmatycznych i do bólu prawdziwych aktorów - tych z Teatru 21, którzy od lat z autoironią i odwagą tworzą swoje postaci oraz świetnych aktorów
Biennale Warszawa.
Protest, który wiosną 2018 roku obserwowała cała Polska, zostawił po sobie nie tylko rozczarowanie i bolesne świadectwo marginalizacji potrzeb osób z niepełnosprawnościami.
Pozostały po nim także archiwalia – transparenty, listy i pocztówki pisane do protestujących oraz przez nich samych. Skorzystają z nich aktorzy „Rewolucji, której nie było”, ze sceny pytając o to, co wydarzyło się w Sejmie, o wizerunek osób z niepełnosprawnościami w Polsce, a w końcu także o to, czy środowisko osób z niepełnosprawnościami może się zintegrować we wspólnej sprawie. Teatralna rewolucja da widzom i aktorom szansę sprawdzenia, czy społeczne przekonanie, że osoby z niepełnosprawnościami mają zrezygnować z rozwoju w obszarze zawodowym, ograniczyć swe potrzeby do minimum socjalnego, a swoje życie prywatne do przebywania w mieszkaniach i specjalistycznych ośrodkach – jest zgodne z ich potrzebą?
„Rewolucja, której nie było” to spektakl, którego motorem jest napięcie między odgórnie ustanowioną normą i odstępstwem od niej; między niewypowiedzianymi głośno kryteriami moralnymi i wykrzyczanymi ze sceny osobistymi potrzebami i opiniami aktorów. To teatr, który bada przestrzeń pomiędzy tym, co jawne, a tym, co (jeszcze) ukryte.
więcej
Szczegóły
Hiroshima / Love
Hiroshima / Love to spektakl poruszający wątki nekro-podróży, ekologii, katastrofy, destrukcji, miłości i pamięci (lub jej braku). Kluczowym wątkiem tej opowieści jest spojrzenie na polityczny, ekologiczny, społeczny, historyczny i ekonomiczny kontekst atomu, a także ważnych dla kultury i ekosystemu katastrof i tragedii, jak te, które miały miejsce w Hiroszimie, Auschwitz, Fukushimie oraz w antycznych Pompejach.
Punktem wyjścia jest dla realizatorów wybuch bomby atomowej w Hiroszimie 6 sierpnia 1945 roku i powidoki wizji całkowitej destrukcji w dzisiejszym świecie, a także będący pewnie najciekawszym artystycznym przetworzeniem tego wątku film Hiroszima moja miłość (1959) Alaina Resnais. Po 60 latach od powstania filmu i 74 od wybuchu bomby, w sytuacji, gdy być może na nowo stoimy w przededniu konfliktu/wojny, gdy jednym z globalnych doświadczeń jest lęk, gdy kwestia katastrofy ekologicznej staje się kluczowym tematem, twórcy zadają pytania, co może znaczyć dziś ten splot.
Spoglądając wieloaspektowo na tę tematykę, realizatorzy tworzą na scenie fragmentaryczne i chwilowe archiwum destrukcji. Równocześnie poddają refleksji doświadczenie, które stało się ich własnym udziałem i które równocześnie jest współcześnie częstą praktyką quasi-turystyczną: sytuację podróżowania do miejsc katastrofy – śladami zniszczenia / destrukcji. Jakie jest znaczenie tych nekro-podróży? Co jest w nich pociągającego? Czy chęć obcowania ze śladami śmierci może być taką samą podnietą, jak ta towarzysząca wybuchowi miłości?
Relatywizm towarzyszący kwestiom atomu skłania do refleksji nad bezpieczeństwem, aktywizmem, utopią pacyfizmu i szukaniem alternatywnych przestrzeni i filozofii.
Hiroshima / Love to także spektakl, w którym twórcy chcieliby przyjrzeć się paradoksalnej koincydencji ekologii, kapitalizmu i nacjonalizmu.
więcej
Szczegóły
Krajobraz. Minifest. Weronika Szczawińska „ROZMOWA O DRZEWACH”
Krajobraz. Minifest.
2-4.09.2019
Szczawińska • Maszkiewicz • Borkała • Grudziński • Hartung-Wójciak
Komuna Warszawa zaprasza na pokazy spektakli powstałych w ramach projektu Rezydencji 2019.
Pokażemy trzy premierowe spektakle – efekt dwumiesięcznych rezydencji wybranych w ramach open-call projektów Dobrawy Borkały, Wojtka Grudzińskiego i Klaudii Hartung-Wójciak oraz spektakle Agaty Maszkiewicz i Weroniki Szczawińskiej (kuratorki roku 2019).
2.09
19.00 Klaudia Hartung-Wójciak „MANAT. ROMANS PODWODNY”
20.30 Wojciech Grudziński „RODOS”
3.09
19.00 Dobrawa Borkała „JAŚNIENIE”
20.30 Agata Maszkiewicz „TAKI PEJZAŻ”
4.03
19.00 Weronika Szczawińska „ROZMOWA O DRZEWACH”
Komuna Warszawa, ul. Lubelska 30/32, Warszawa
więcej: komuna.warszawa.pl
------------------------------------------------------
WERONIKA SZCZAWIŃSKA
Rozmowa o drzewach
Premiera: 6–8.06.2019
Spektakl w reżyserii Weroniki Szczawińskiej poświęcony jest krajobrazowi zredukowanemu do jednego obiektu zainteresowań: drzewa. Drzewa jako obiektu fizycznego i obiektu fantazji; drzewa naturalnego i czysto estetycznego; drzewa jako podmiotu poezji i polityki; drzewa jako istoty związanej z popterapiami znerwicowanej współczesności. Prowadzić nas będą między innymi drzewne wiersze Bertolta Brechta, spacery po lesie oraz shinrin-yoku.
współtwórcy i wykonawcy: Aleksandra Gryka, Małgorzata Pauka, Maciej Pesta, Katarzyna Sikora, Marta Szypulska, Piotr Wawer jr.
Przeczytaj recenzje:
https://www.dwutygodnik.com/artykul/8297-plastikowe-drzewa.html
https://culture.pl/pl/dzielo/rozmowa-o-drzewach-rez-weronika-szczawinska
Weronika Szczawińska (ur. 1981) – reżyserka, dramaturżka, kulturoznawczyni i performerka. Absolwentka Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim; obroniła doktorat w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Reżyserię studiowała w warszawskiej Akademii Teatralnej. Współpracowała z licznymi teatrami w całej Polsce (m.in. Narodowym Starym Teatrem w Krakowie, warszawskim Teatrem Powszechnym, Komuną Warszawa, Wrocławskim Teatrem Współczesnym) oraz Slovensko mladinsko gledališče w Lublanie. Dwukrotnie nominowana do branżowej nagrody Paszport Polityki w dziedzinie teatru (2014, 2018), między innymi za „konsekwentne budowanie własnego języka artystycznego” oraz „dojrzałą wizję społecznej odpowiedzialności teatru”. Do jej najnowszych prac należą: Genialna przyjaciółka na podstawie powieści Eleny Ferrante (Wrocławski Teatr Współczesny, 2018), Lawrence z Arabii (Teatr Powszechny w Warszawie, 2018), Nigdy więcej wojny (Komuna Warszawa, 2018).
------------------------------------------------------
Rezydencje 2019 / Krajobraz
Rok 2019 będzie w Komunie Warszawa rokiem KRAJOBRAZU.
Rokiem landscape i landschaft, i paysage.
Rokiem krajobrazu jako możliwego gatunku teatralnego, krajobrazu performatywnego i performowanego. Rokiem multidyscyplinarnych krajobrazów, które w przestrzeniach Komuny powołają zaproszeni artyści i artystki.
Wyobraź sobie swój krajobraz.
Czy Twój krajobraz jest naturalny, czy też wcale nie? Czy jesteś w nim? Czy raczej na niego patrzysz? Doświadczasz czy opisujesz? A może myślisz o tym jeszcze zupełnie inaczej?
Idiom kuratorski roku 2019 to „Krajobraz”. Hasło to może kojarzyć się z wieloma dziedzinami: zarówno z naukami humanistycznymi, społecznymi, sztuką, jak też z naukami przyrodniczymi. Celem tak sformułowanego idiomu jest więc zainspirowanie twórców szeroko pojętych sztuk performatywnych do stworzenia prac multidyscyplinarnych, przekraczających granice wąsko zdefiniowanych dyscyplin, prac opartych na nieoczywistych współpracach i skojarzeniach. Idea „krajobrazu” została zarysowana szeroko – tak aby nie narzucać twórczyniom i twórcom żadnej perspektywy, ale zasugerować zarazem kilka podstawowych punktów wyjścia. Słowo „krajobraz” i jego idea mogą odnosić się do czegoś istniejącego (lub postrzeganego), lecz także do jego reprezentacji. Stąd praca nad performensem „krajobrazowym” zakłada twórcze negocjacje pomiędzy doświadczeniem a reprezentacją (oraz namysł nad regułami reprezentacji). Krajobraz to także coś postrzeganego, praca nad nim obejmuje więc również namysł nad współczesnymi reżimami widzialności i niewidzialności. Zadajemy też pytanie o „naturalność” krajobrazu, wpisując się w istotne rozmowy dotyczące sztuki w dobie antropocenu. Idea „krajobrazu” odwołuje się także do nurtu refleksji teoretycznej ujmującego przestrzeń teatru (czy też szerzej: sztuk performatywnych) jako swoistej landscape art. Inspirujemy się sztukami wizualnymi, które już dawno podjęły dyskusję nad ideą krajobrazu. Celem roku kuratorskiego ma być powstanie prac, które przedstawią widowni mapę krajobrazów współczesności, zrealizowanych przy użyciu rozmaitych mediów i estetyk.
------------------------------------------------------
Hub Kultury: Program Rezydencji Artystycznych w Komunie Warszawa.
Komuna Warszawa rozpoczyna w 2019 roku nowatorski program rezydencyjny łączący wsparcie dla młodych artystów z merytoryczną opieką i bogatym programem prezentacji.
Każdy sezon programu będzie miał swojego gościnnego kuratora, który określi temat wiodący sezonu, tworząc kontekst i inspirację merytoryczną dla nowych prac powstających w ramach programu.
Kuratorami rezydencji 2019–2022 będą:
Weronika Szczawińska (2019),
Tim Etchells / Marta Keil / Grzegorz Reske (2020),
Markus Öhrn (2021),
Anna Smolar (2022).
Rolą kuratora będzie opieka nad uczestnikami rezydencji i kursów mistrzowskich oraz przygotowanie własnego spektaklu mistrzowskiego. W ramach każdego z czterech sezonów powstaną spektakle połączone jednym tematem, ale opisywanym na różne artystyczne sposoby i z różnych pokoleniowych perspektyw.
Celem programu jest nie tylko umożliwienie samodzielnej i swobodnej pracy twórczej, lecz przede wszystkim prezentacja jej efektów i pomoc we włączeniu do szerszego obiegu sztuki.
Program będzie podzielony na trzy sekcje:
Coroczne 8-tygodniowe letnie kursy mistrzowskie – dla artystów (do 30. roku życia) wyłonionych w open call. Kursy mistrzowskie prowadzone pod opieką kuratora umożliwią stworzenie prac i ich publiczną prezentację. Jeden z projektów zostanie rozwinięty do pełnoformatowego spektaklu.
Rezydencje dla zaproszonych przez Komunę i kuratora sezonu artystów (do 40. roku życia). Rezultatem każdej rezydencji ma być praca performatywna / spektakl.
Spektakle przygotowane przez kuratora sezonu oraz przez Komunę Warszawa.
Opiekunem programowym i naukowym Rezydencji jest Tomasz Plata, zastępca dyrektora Teatru Studio oraz prorektor Akademii Teatralnej w Warszawie.
------------------------------------------------------
projekt realizowany dzięki wsparciu Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy
więcej
Szczegóły
Rozmowa o drzewach, reż. Weronika Szczawińska
Premiera: 6–8.06.2019
Spektakl w reżyserii Weroniki Szczawińskiej poświęcony będzie krajobrazowi zredukowanemu do jednego obiektu: drzewa. Drzewa jako obiektu fizycznego i obiektu fantazji; drzewa naturalnego i czysto estetycznego; drzewa jako ofiary i symbolu oporu; drzewa jako podmiotu poezji i polityki; drzewa jako istoty związanej z popterapiami znerwicowanej współczesności. Prowadzić nas będą między innymi drzewne wiersze Bertolta Brechta i Philipa Larkina, spacery po lesie oraz shinrin-yoku. Nad spektaklem będzie pracował multidyscyplinarny zespół twórczyń i twórców, prezentujących różne tradycje sztuk performatywnych: Aleksandra Gryka, Małgorzata Pauka, Maciej Pesta, Katarzyna Sikora, Marta Szypulska, Piotr Wawer jr.
Weronika Szczawińska (ur. 1981) – reżyserka, dramaturżka, kulturoznawczyni i performerka. Absolwentka Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych na Uniwersytecie Warszawskim; obroniła doktorat w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Reżyserię studiowała w warszawskiej Akademii Teatralnej. Współpracowała z licznymi teatrami w całej Polsce (m.in. Narodowym Starym Teatrem w Krakowie, warszawskim Teatrem Powszechnym, Komuną Warszawa, Wrocławskim Teatrem Współczesnym) oraz Slovensko mladinsko gledališče w Lublanie. Dwukrotnie nominowana do branżowej nagrody Paszport Polityki w dziedzinie teatru (2014, 2018), między innymi za „konsekwentne budowanie własnego języka artystycznego” oraz „dojrzałą wizję społecznej odpowiedzialności teatru”. Do jej najnowszych prac należą: Genialna przyjaciółka na podstawie powieści Eleny Ferrante (Wrocławski Teatr Współczesny, 2018), Lawrence z Arabii (Teatr Powszechny w Warszawie, 2018), Nigdy więcej wojny (Komuna Warszawa, 2018).
Spektakl dofinansowany przez Urząd Miasta Stołecznego Warszawy w ramach programu Hub Kultury Komuny Warszawa
więcej
Szczegóły
Solidarność. Nowy projekt
We wrześniu i październiku 1981 roku w Gdańsku odbyły się obrady I Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”, podczas których uchwalono Deklarację Programową Związku. Jedna z jej części nosiła tytuł „Samorządna Rzeczpospolita” i, podobnie jak cała deklaracja, proponowała nowy ustrój państwa, oparty na idei samorządności, samoorganizacji, autonomii i kontroli pracowniczej. Była to pierwsza próba wprowadzenia w silnie scentralizowanym państwie nie tylko haseł demokratyzacji życia politycznego, społecznego czy ekonomicznego, ale także nowego alternatywnego modelu politycznego, innego typu organizacji państwa, zbudowanego na zasadach autonomii i samorządności.
Stenogramy ze Zjazdu, archiwalne materiały wizualne, dźwiękowe zapisy dyskusji i wystąpień delegatów stały się materiałem dramaturgicznym spektaklu teatralnego, będącego w gruncie rzeczy rekonstrukcją performatywną wydarzeń z 1981 roku. Uwaga twórców skupiła się na trzech szczególnych momentach Zjazdu. Pierwsza część spektaklu prezentuje wystąpienia delegatów międzynarodowych związków zawodowych, pozycjonując Solidarność na mapie międzynarodowego ruchu pracowniczego, w kontekście światowego kryzysu ekonomicznego. Część druga została poświęcona konfliktowi między delegatami a władzami Związku w sprawie samoorganizacji zakładów pracy, uznanego za koniec demokracji wewnątrzzwiązkowej. Część trzecia opiera się na prezentacji kolejnych punktów „Samorządnej Rzeczpospolitej”, przybliżając projekt nowej organizacji państwa. Oparty na historycznych dokumentach spektakl zadaje jednocześnie pytanie o dzisiejsze alternatywne projekty polityczne, inne modele organizacji sfery publicznej. Odwołując się do postulatów manifestantów w Grecji, Hiszpanii, na Ukrainie, w Stanach Zjednoczonych, we Francji, na Bliskim Wschodzie, wskazując na podobieństwa ich oczekiwań z dążeniami pracowników w Polsce w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, próbuje nie tylko wprowadzić do polskiej debaty politycznej lewicowy punkt widzenia na dziedzictwo Solidarności, ale także odzyskać Solidarność jako zasób demokratycznych idei społecznych i politycznych, zbudowanych na ideałach równości i samorządności.
Miejsce: ATM Studio, Wał Miedzeszyński 384.
więcej
Szczegóły
Nogi Syreny
W schludnych rewirach warszawskiej dzielnicy rządowej, między wysmukłymi gmachami ministerstw spraw wszelakich, pod czujnym okiem wygimnastykowanych i niezwykle przystojnych agentów Służby Ochrony Państwa przyczaiła się Ona – piękna, krnąbrna, nierządna, bezwstydna i bardzo wilgotna Syrena.
Pławi się w szampanie, pręży leniwie członki, wspomina własne i cudze upadki, nade wszystko zaś kusi, nęci, wabi swoim krystalicznym śpiewem. Biada tym, którzy ulegną jej i zapuszczą się nocą w jej zakamarki, by spędzić w nich upojne chwile wypełnione magią, śpiewem oraz winem i przekąskami w zdecydowanie zawyżonych cenach…
Zapraszamy na nocną rewię w podziemiach Teatru Syrena, wypełniony chansonami, perwersyjnym dowcipem, politycznymi aluzjami, bezwstydny wieczór ze wszystkim tym, co zakazane, nieapetyczne i niegustowne. Pierwszy kieliszek gratis! Orkiestra na żywo! Bufet z wyszynkiem!
Miejsca nienumerowane przy pięcioosobowych stolikach.
Spektakl zawiera liczne odniesienia seksualne i polityczne. Wchodzisz na własną nieodpowiedzialność!
więcej
Szczegóły
Rewolucja, której nie było
Wieloletni brak strukturalnego wsparcia. Obelżywe bazgroły na murach. 40-dniowa okupacja Sejmu. Miarka się przebrała. Osoby z niepełnosprawnościami mówią: „Basta!”.
Punktem wyjścia do pracy nad spektaklem "Rewolucja, której nie było" był protest osób z niepełnosprawnościami i ich rodziców (RON), który rozpoczął się w Sejmie 18 kwietnia i trwał do 27 maja 2018 roku.
"Jako teatr, który bardzo czujnie, uważnie i krytycznie obserwuje polską rzeczywistość społeczną i polityczną związaną z osobami z niepełnosprawnościami, nie mogliśmy zostawić bez komentarza czterdziestodniowej okupacji sejmu. Taki gest nie może zostać przez nas zignorowany. Miał on swoją wagę, siłę i ciężar! Chcemy jeszcze raz przywołać to wydarzenie i stworzyć w teatrze okazję do wspólnego wejścia w pole napięć społecznych" – mówi reżyserka, Justyna Sobczyk
Spektakl nie jest rekonstrukcją wydarzeń, a raczej grą ze znaczeniami i emocjami, które towarzyszyły protestowi. Na scenie zobaczymy charyzmatycznych i do bólu prawdziwych aktorów - tych z Teatru 21, którzy od lat z autoironią i odwagą tworzą swoje postaci oraz świetnych aktorów Biennale Warszawa. Muzykę na żywo zapewni zespołu Pokusa.
Protest, który wiosną obserwowała cała Polska, zostawił po sobie nie tylko rozczarowanie i bolesne świadectwo marginalizacji potrzeb osób z niepełnosprawnościami. Pozostały po nim także archiwalia – transparenty, listy i pocztówki pisane do protestujących oraz przez nich samych. Skorzystają z nich aktorzy „Rewolucji, której nie było”, ze sceny pytając o to, co wydarzyło się w Sejmie, o wizerunek osób z niepełnosprawnościami w Polsce, a w końcu także o to, czy środowisko osób z niepełnosprawnościami może się zintegrować we wspólnej sprawie. Teatralna rewolucja da widzom i aktorom szansę sprawdzenia, czy społeczne przekonanie, że osoby z niepełnosprawnościami mają zrezygnować z rozwoju w obszarze zawodowym, ograniczyć swe potrzeby do minimum socjalnego, a swoje życie prywatne do przebywania w mieszkaniach i specjalistycznych ośrodkach – jest zgodne z ich potrzebą?
„Rewolucja, której nie było” to spektakl, którego motorem jest napięcie między odgórnie ustanowioną normą i odstępstwem od niej; między niewypowiedzianymi głośno kryteriami moralnymi i wykrzyczanymi ze sceny osobistymi potrzebami i opiniami aktorów. To teatr, który bada przestrzeń pomiędzy tym, co jawne, a tym, co (jeszcze) ukryte.
Spektakl uhonorowany Nagrodą Specjalną na Międzynarodowym Festiwalu Boska Komedia 2019.
------------------------
RECENZJE:
"To poruszający i porywający spektakl, w którym na równych prawach i z równym talentem i charyzmą występują aktorzy z zespołem Downa i bez."
Aneta Kyzioł, "Polityka"
"Spektakl to z jednej strony streszczenie 40-dniowego protestu w Sejmie, z drugiej – własny głos aktorów Teatru 21 w walce o prawa osób z niepełnosprawnością."
Aneta Wawrzyńczak, WP.PL
"Spektakl Teatru 21 pokazuje narracje na temat niepełnosprawności, wyrywa niepełnosprawność z bezpiecznej prywatności i ostentacyjnie demonstruje praktyki dyskursywne, które w istocie ją wytwarzają."
Piotr Morawski, Dwutygodnik.com
"Ze spektaklu, rozmów z aktorami, protestu w Sejmie płynie jeden komunikat: osoby niepełnosprawne nie mają specjalnych potrzeb. Mają potrzeby podstawowe, właściwie każdemu człowiekowi."
Krzysztof Story, "Tygodnik Powszechny"
"Spektakle Teatru 21 są często synkretyczne formalnie i nierzadko mają bardzo wyrafinowane konstrukcje, to jednak tutaj wygrywa się właśnie swobodą i anarchistycznym nieuporządkowaniem."
Stanisław Godlewski, "Teatr"
"Twórcy i twórczynie z Teatru 21 udowadniają, że ciągle wyprzedzają rzeczywistość społeczną i bezbłędnie rozpoznają zadania, jakie stoją przed praktyką teatralną."
Kacper Ziemba, "Dialog"
Spektakl rekomendowany dla osób powyżej 16 roku życia.
Przedstawienie powstało w ramach Centrum Sztuki Włączającej: Downtown, programu „Niepełnosprawność i społeczeństwo” zrealizowanego przez Teatr 21 i Biennale Warszawa, ze środków Miasta Stołecznego Warszawy.
więcej
Szczegóły
Modern Slavery
W zasadzie są wszędzie. W znanych warszawskich restauracjach, na placach budowy, w zamkniętych zakładach produkcyjnych, w przetwórniach, sadach i na farmach. Pochodzą z Ukrainy, Białorusi, Korei, Filipin, Chin, Wietnamu. Niekiedy są Polakami. Raport Global Slavery Index ujawnia, że w Polsce w 2016 r. żyło ponad 181 tysięcy nowoczesnych niewolników, co odpowiada 0,476% populacji Polski. Niewolnictwo nie jest tu jednak metaforą określającą każdy rodzaj wyzysku. Mówimy o sytuacjach niepłatnej pracy przymusowej, związanej z handlem ludźmi czy fikcyjnym zadłużeniem. Postanowiliśmy przeprowadzić śledztwo i sprawdzić, skąd biorą się takie statystyki, z jakimi sytuacjami, miejscami i historiami są związane. A ostatecznie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego to zjawisko jest całkowicie niewidoczne i rzadko komentowane w debacie publicznej. Z tego działania powstał spektakl-wystawa.
W spektaklu pojawia się opis realnej sytuacji przemocy seksualnej.
więcej
Szczegóły
Globalna wojna domowa (GLOBAL CIVIL WAR)
Nowa konstelacja ruchów politycznych, w których powraca widmo idei faszystowskiej stała się faktem. Wszystkie te ruchy przedstawiają szereg wspólnych cech, a wśród nich są przejawy ksenofobii i islamofobii oraz odrzucenie globalizacji na rzecz społecznie regresywnego i nacjonalistycznego protekcjonizmu. Włoski historyk Enzo Traverso charakteryzuje te polityczne ruchy mianem post-faszystowskiej konstelacji w tym sensie, że mają różne ideologiczne matryce i pochodzenie. Niektóre formacje mają wyraźnie neofaszystowski profil, taki jak Złoty Świt w Grecji lub organizacje, starające się ożywić nacjonalistyczną tradycję lat trzydziestych, jak choćby Obóz Narodowo-Radykalny nawiązujący do przedwojennego ugrupowania faszyzującego o tej samej nazwie. Niektóre ruchy w Europie Zachodniej, takie jak Front Narodowy we Francji, mają neofaszystowskie pochodzenie, ale starają się ewoluować poprzez zmianę ich dyskursu; inne mają różne korzenie, ale zbliżają się do tej samej orientacji. Tak jest choćby w przypadku UKIP w Wielkiej Brytanii i Alternative für Deutschland (AfD) w Niemczech.
Na naszych oczach przemoc ponownie jest upolityczniana. Tylko, że tym razem odbywa się w demokratycznych ramach, bez ambicji autorytarnych, jak miało to miejsce w latach 30. ubiegłego wieku. Odpowiedzią na barbarzyństwo neoliberalnego świata, staje się równie barbarzyński kontrprojekt narodowo-konserwatywny, cynicznie wykorzystywany przez populistów. Trwa globalna wojna domowa ludzkości, przed którą trudno szukać schronienia.
więcej
Szczegóły
Ośrodek wypoczynkowy, reż. Anna Smolar
W nowej rzeczywistości, w miejscu obecnej awangardowej sceny teatralnej mieści się jeden z ośrodków wypoczynkowych - miejsc relaksu i warunkowania społecznego powstałych dzięki Narodowemu Programowi Zbiorowego Wypoczynku. Ośrodek ten, podobnie jak pozostałe tego typu placówki wychodzi naprzeciw pragnieniom towarzyszącym każdemu obywatelowi. Potrzebie świętego spokoju, nieangażowania się w cudze sprawy, zadbania o własny interes i komfort. Pobyt w ośrodku pomoże zapomnieć o wszystkim tym, co nie jest dla kuracjuszy przyjemnością, odnaleźć swoje skrywane potrzeby.
Dzięki ośrodkom wypoczynkowym można nareszcie poczuć szczerą ulgę. Wszystkie decyzje zostały już podjęte, wszystkie sprawy załatwione, sytuacja wewnętrzna i zewnętrzna jest stabilna, a dobrobyt jest na wyciągnięcie ręki. Czas odpocząć.
więcej
Szczegóły
Solidarność. Nowy projekt
W 1981 roku w Hali Olivia w Gdańsku odbył się historyczny I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność“. 900 związkowców, reprezentujących blisko 10 milionowy ruch społeczny dyskutowało nad alternatywną wizją Polski samorządnej. Spektakl Pawła Wodzińskiego i zespołu oparty na stenogramach zjazdu oraz materiałach dokumentalnych jest próbą spojrzenia na dzisiejsze możliwości samostanowienia społecznego wobec rosnącej fali nacjonalizmu i autorytaryzmu. Czy inna polityka i inne społeczeństwo są jeszcze możliwe?
Od realizatorów:
Wydarzenia z I Zjazdu Delegatów „Solidarności“ w Gdańsku dały nadzieję na to, że inne społeczeństwo i polityka są możliwe. W 1981 roku, na krótki moment w naszej historii pojawiła się szczera próba wcielenia w życie idei samorządności politycznej i ekonomicznej, bez klasowych i kulturowych przywilejów. Idei, od której jesteśmy dziś bardzo oddaleni.
Pierwsza „Solidarność” opracowała i przegłosowała program odpowiadający na potrzeby wszystkich jego członkiń/ów. Wsparta siłą 10 milionów ludzi zaproponowała inną, alternatywną wizję Polski, opartą m.in. na samozarządzaniu, równym dostępie do usług publicznych, a także ochronie środowiska i rozwoju społecznym poprzez kulturę i edukację. Ten bezprecedensowy projekt został gwałtownie przekreślony przez stan wojenny, a po ’89 idea demokracji bezpośredniej została ostatecznie odsunięta na dalszy plan, również przez elity „Solidarności”, które chętnie wdrażały wzorce neoliberalnego kapitalizmu, skutecznie odcinające obywateli od idei i możliwości uspołeczniania państwa. „Solidarność. Nowy projekt” sprawdza ideę konstytuowania się masowego ruchu społecznego, opartego na zasadach demokracji bezpośredniej. To performatywne wychylenie w przyszłość i próba spojrzenia na dzisiejsze możliwości samostanowienia społecznego, będącego demokratyczną odpowiedzią na wzrost nastrojów nacjonalistycznych i autorytarne działania władzy.
Założenia programu „Samorządna Rzeczpospolita” wydają się dziś szczególnie aktualne.
Potrzeba przemyślenia nowego, równościowego projektu politycznego stanowi poważne wyzwanie przed całym polskim demokratycznym społeczeństwem. Podobnie aktualna staje się także (pisana z małej litery) solidarność, jedyna wartość stanowiąca realną odpowiedź na ekonomiczne, polityczne i społeczne barbarzyństwo, które stało się cechą charakterystyczną współczesności.
Solidarność. Nowy projekt jest drugim spektaklem, po bydgoskiej Solidarności. Rekonstrukcji, poświęconym tematowi Solidarności, tworzonym przez ten sam zespół twórców, ale w innym mieście, w innym teatrze, w innych okolicznościach.
Materiały filmowe z I Zjazdu Delegatów NSZZ "Solidarność" użyte w spektaklu pochodzą ze zbiorów Fundacji Video Studio Gdańsk.
więcej
Szczegóły
Henrietta Lacks - TR Warszawa
Henrietta Lacks? Nie znam. Takiej odpowiedzi udzieli większość. Anonimowa bohaterka czy ofiara medycyny? Czarnoskóra kobieta wykorzystana do badań naukowych czy jedna z nieuleczalnie chorych pacjentek, której komórki, pobrane do prowadzenia eksperymentów naukowych, okazały się jako pierwsze w historii nauki zdolne do nieśmiertelnego wysiłku? To było w 1951 roku w Baltimore. 31-letnia Henrietta zachorowała na raka macicy, zmarła po kilku miesiącach nieefektywnego leczenia. Nie wiedziała o tym, że pobrano jej komórki, które okazały się zdolne do namnażania. Nie dowiedziała się o komórkach HeLa i emocjach, jakie wzbudziły w naukowcach. Osierociła piątkę dzieci, które nie dostały żadnego wsparcia, a nielojalni lekarze zbili na niej kapitał symboliczny i/lub materialny. To melodramat godny hollywoodzkiego kina. Ale czy nie lepiej spojrzeć na historię Henrietty Lacks z perspektywy wspólnej i na chłodno zastanowić się nad sprawą własności komórek? Czy postęp nauki byłby możliwy, gdybyśmy mieli prawo żądać rekompensaty finansowej za oddane tkanki? Czy powstałby cennik komórek? Ile kosztowałyby te zdrowe, a ile zrakowaciałe? Które z nich są cenniejsze? Otwierają się też wątpliwości dotyczące demokratyczności postępu medycyny. Kto na nim zarabia i kto na nim korzysta? Historia Henrietty i komórek HeLa porusza bardzo wiele tematów i nie daje żadnych odpowiedzi. Staje się grą z sumieniem, doświadczeniem i przeświadczeniem. A tymczasem gdzieś tam nasze komórki pobrane rutynowo podczas badań, prowadzą już swoje własne życie. Czy tęsknisz za nimi?
więcej
Szczegóły
Żony stanu, dziwki rewolucji, a może i uczone białogłowy - Teatr Polski w Bydgoszczy
Théroigne de Méricourt, feministyczna działaczka rewolucji francuskiej, walcząca o prawa kobiet-obywatelek, o równość, wolność,
solidarność. Jej nazwisko nie pojawia się jednak obok Dantona i Robespiera, nie ma jej w podręcznikach i encyklopediach. Za działalność i poświęcenie sprawom kobiet została natomiast nagrodzona linczem. Sprawczyniami tego były kobiety, o prawa których bezkompromisowo walczyła. Jej poglądy i postulaty były zbyt radykalne również dla liderów Rewolucji Francuskiej. Jej odwaga i zaangażowanie zostały przez historię przykryte diagnozą szaleństwa, fanatyzmu politycznego. Postać Théroigne de Méricourt jest dla twórców spektaklu pretekstem dozastanowienia się nad ideami, metodami, narzędziami, które mogłyby obudzić rewolucyjny zryw dzisiaj, teraz, w XXI wieku. Czy radykalizm zwany często fanatyzmem jest skuteczną metodą budzenia uśpionych obywateli? Jak wzbudzić w sobie odwagę, entuzjazm i wiarę w możliwość zmiany? Teatr polityczny w najlepszym wydaniu i wykonaniu.
więcej
Szczegóły
Rasputin
Sięgając po biografie postaci historycznych, twórczy duet Janiczak – Rubin od kilku już lat posługując się językiem nowego teatru bada wpływ mechanizmów działania narracji historycznych na budowanie tożsamości człowieka współczesnego, otrzymując przy tym wiele nagród. „Caryca Katarzyna” wystawiana na deskach kieleckiego Teatru to jedno z najlepszych polskich przedstawień ostatnich lat. Tym razem postać Rasputina, człowieka-legendy, służy twórcom do przyjrzenia się emocjom, postawom, marzeniom, które rodzą się w momencie rozpadania się starego porządku i wyłaniania się nowego. Ostatnie lata panowania carskiej rodziny Romanowów są opowieścią o zmierzchu wartości, przekonań, postaw ówczesnych elit. Zaś postawa Rasputina sprawdzającego granice wolności, bada wyłaniający się mechanizm sprawowania władzy przez eksces.
WYŁĄCZNIE DLA WIDZÓW DOROSŁYCH !!!
więcej
Szczegóły
Joanna Szalona; Królowa
Pierwsza część słynnego kieleckiego tryptyku Jolanty Janiczak i Wiktora Rubin. Tym spektaklem laureaci wspólnego Paszportu Polityki rozpoczęli swą opowieść o wielkich kobietach historii.
Joanna I Kastylijska na wieki zostanie „Szaloną”, „Obłąkaną”. Dlaczego? Bo kochała swego niewiernego męża dłużej niż po grób. Jak głosi legenda dopuszczała się aktów nekrofilii. Członkowie jej rodziny wykorzystali słabość królowej w walce o tron Hiszpanii. Zmarła po kilkudziesięciu latach zamknięcia w murach zamku, w Tordesillas.
Spektakl duetu dąży do transgresji umierającego ciała, które podlega rozkładowi, jak świat osoby beznadziejnie zakochanej. Janiczak i Rubin eksponują w nim miłość, obłąkanie, brak pogodzenia się z odchodzeniem i bezwzględny bój o władzę. To pierwszy spektakl, w którym dramaturżka tak dotkliwie pisze „językiem cielesnym” – docenionym wyróżnieniem na 6. Międzynarodowym Festiwalu Boska Komedia w Krakowie. Główną nagrodę za rolę żeńską przywiozła z tego festiwalu odtwórczyni roli Joanny, Agnieszka Kwietniewska.
Zapraszamy na spektakl o nieprzemijającej tematyce w nowatorskiej formie. Recykling historyczny w wykonaniu aktorów, którym dedykowane były poszczególne role.
więcej
Szczegóły
