Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję

Dramat

Jeśli choć raz wyliście z bezsilności, lekarz zwracał się do Was w trzeciej osobie, a ksiądz powtarzał Wam, że cierpienie uszlachetnia, nie możecie przegapić tego spektaklu!

„Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję”, to adaptacja głośnej książki Mateusza Pakuły, dramatopisarza, dramaturga i reżysera teatralnego, znanego łaźniowym widzom z takich spektakli jak „Lem vs. P. K. Dick”, „Pluton p-Brane” i „Wieloryb the Globe”. To osobista opowieść o procesie umierania jego ojca, który chorował na raka trzustki, ale też historia bezradności i wściekłości na instytucje państwa, służbę zdrowia i kościół, które zadają chorym dodatkowe cierpienia. „Współumieranie” o którym napisał Mateusz Pakuła nie jest jednostkowym doświadczeniem, z bezradnością, wściekłością i gniewem mierzą się tysiące ludzi w całej Polsce, którzy nie mogą decydować o własnym losie, a ich bliskim ogranicza się prawa. To krzyk o eutanazję w chwilach przekraczania granic cierpienia! Ale myli się ten, kto myśli, że zobaczy na scenie smutną opowieść, bo w spektaklu nie zabraknie groteski i śmiechu, tak bliskich wszystkim spektaklom Pakuły.

Na scenie zobaczymy Jana Jurkowskiego, znanego ze spektaklu „Lem vs. P. K. Dick”, a szerzej z Grupy Filmowej Darwin, Andrzeja Platę, Wojciecha Niemczyka, Szymona Mysłakowskiego oraz Marcina Pakułę, brata autora książki i reżysera, do którego będzie należało ostatnie słowo.

więcej

Ale z naszymi umarłymi

Tragikomedia

3 marca w Cikowicach pod Bochnią dochodzi do dewastacji cmentarza. Z trzech grobów znikają ciała. 4 marca w Internecie pojawia się nagranie, na którym widać bardzo dziwnie zachowującego się mężczyznę. Filmik wkrótce robi viralowe zasięgi. 5 marca pojawiają się informacje o kolejnych zniszczonych grobach w całej Polsce. Władze stanowczo twierdzą, że nie mamy do czynienia z epidemią. A z całą pewnością nie jest to epidemia zombie. Jednak zarówno mężczyzna z viralowego filmiku, jak i inni pacjenci przewożeni do Szpitala Specjalnego w Bochni od dawna nie żyją...
Groteskowa komedia grozy o pierwszej zombie apokalipsie w dziejach Rzeczpospolitej Polskiej.
Adaptacja powstała na podstawie utworu autorstwa Jacka Dehnela pt. "Ale z naszymi umarłymi" wydanego przez Wydawnictwo Literackie.


Spektakl tylko dla widzów od 18. roku życia.

więcej

Król Mięsopust

Dramat

Co się stanie jeśli po abdykacji króla tron obejmie zwykły parobek? Marzenie Florka o zastąpieniu władcy Hiszpanii urzeczywistnia się: służący staje się królem, a król jego parobkiem. Na dworze dochodzi do kolejnych podmian. Pokojówka Kasia dąży do tego, by zostać księżniczką, dworzanie także pragną awansu społecznego. Wywołuje to cały ciąg niespodziewanych, niejednokrotnie absurdalnych i komicznych sytuacji, których centralnym punktem jest... ogromne królewskie łoże, a wszystko to w karnawałowej atmosferze zabawy i obżarstwa.

Tragifarsa, po którą sięgają Jerzy Bończak i Michał Kotański z przymrużeniem oka pokazuje, że nie wystarczy zdobyć władzę. Warto jeszcze zasłużyć na autorytet i szacunek poddanych.

więcej

Och, te duchy!

Tragikomedia

Czy dom, który wynajął Pasquale Lojacono jest nawiedzony? Mówią, że zamurowano w nim żywcem dwoje kochanków. A może mężczyzna woli wierzyć w duchy, zamiast przyjąć do wiadomości fakt, że jego żona Maria go zdradza? Wypiera i desperacko ucieka od bolesnej prawdy w fantazję? Łzawa komedia miesza się tu z horrorem klasy B, potajemne romanse – z paranormalnymi zjawiskami.

Dan Jemmett, pierwszy brytyjski reżyser na stałe współpracujący z legendarnym paryskim Comédie-Francaise, po Wielkiej magii włoskiego dramatopisarza Eduardo de Filippo, bierze się za Och, te duchy! Sztuka w zabawny sposób eksploruje naszą percepcję rzeczywistości i zdolność (albo właśnie niezdolność) do akceptowania rzeczy takimi, jakie są naprawdę.

Dla de Filippo teatr miał ścisły związek z tym, co nadprzyrodzone. Transformował rzeczywistość w coś fantastycznego, napędzającego marzenia. Był miejscem iluzji, przestrzenią do pojawiania się postaci, które ożywają i umierają na scenie każdego wieczoru. Może więc to sam teatr jest nawiedzony?

więcej

Klątwa rodziny Kennedych

Dramat

Historia zaczyna się od Rosemary, siostry przyszłego prezydenta Johna F. Kennedy’ego, na zdjęciach roześmianej dwudziestolatki. Od jej napadów szału, gwałtownych wahań nastrojów. Ojciec pozwala wykonać na niej zabieg lobotomii. Bełkocząca, pozbawiona kontaktu ze światem, resztę życia spędzi w zakładzie zamkniętym. Nobliwa, katolicka rodzina będzie ją ukrywać.

Później jej starszy brat Joseph zginie w katastrofie lotniczej. Kule zamachowców trafią Johna i Roberta. W każdym następnym pokoleniu klan Kennedych, tę amerykańską rodzinę królewską, spotka długa lista tragedii: chorób, nieszczęśliwych wypadków, przedawkowanych substancji.

Przy okazji kolejnych śmierci prasa będzie pytać: czy wisi nad nimi klątwa?

Laureaci wspólnego Paszportu Polityki - Jolanta Janiczak i Wiktor Rubin idą śladem transmitowanej przez pokolenia traumy i wiary we własnego pecha. Jedno wydarzenie wpływa tu na drugie, prowokuje następne. Jakie są konsekwencje uwierzenia we własne nieszczęście? Czy można emocjonalnie zaprogramować się na tragedię?



Spektakl bierze udział w 27. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

więcej

Wiosenna bujność traw

Dramat

Niespełniona miłość zdaje się odrywać od bohaterów i żyć swoim własnym życiem, jakby była już niezależna od nich, tworząc nieosiągalną i niemal mityczną tęsknotę. Spektakl opowiada właśnie o tej tęsknocie, o przemijaniu i pierwszej miłości. Inspirowany jest klasycznym filmowym melodramatem sprzed lat – „Wiosenna bujność traw” w reżyserii Elii Kazana. Tytuł został zaczerpnięty z wiersza Williama Wordswortha, w którym autor proponuje odnaleźć równowagę w drobnych radościach dnia codziennego w celu pogodzenia się z własnym losem i w blaknących, wraz z upływem czasu, barwach życia. Młodość, małe miasteczko, pierwsza miłość i mezalians – taśma akcji jeszcze raz zaczyna się kręcić, a dwoje młodych kochanków po raz kolejny uruchamia wiarę, że świat jest u ich stóp i że przecież nie może im się nie udać.

Spektakl bierze udział w 27. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

więcej

Zaraza

Dramat

Pierwszą rzeczą, jaką dżuma przyniosła naszym współobywatelom, było wygnanie” – pisał Camus w opublikowanej w 1947 roku „Dżumie”. Ponad 70 lat później izolując się w domach podczas pandemii COVID-19i sięgając niemal odruchowo po jego powieść, dobrze rozumieliśmy, co miał na myśli. Zostaliśmy odcięci od bliskich i przyjaciół, przestaliśmy chodzić do pracy. Koronawirus, jak twierdzi politolog Ivan Krastev, wymazał też nasze „doświadczenie życia osobistego” wzmacniając poczucie kruchości, blokując możliwość planowania przyszłości.

„Dżuma” dokumentuje rozwój epidemii w Oranie, we francuskiej Algierii w latach 40. XX wieku, ale prawdziwy temat powieści Camusa leży poza konkretnym miejscem i czasem – odnosi się do każdej infekcji, która może ogarnąć społeczeństwo: choroby takiej, jak COVID-19, ale też niebezpiecznej ideologii czy populizmu, którymi możemy się zakazić. „W końcu w Europie są dzisiaj różne rodzaje zarazy” – zauważa dramaturg Neil Bartlett.

więcej

Wiśniowy sad

Dramat

Rosyjska arystokratka Raniewska, wraca z Paryża do prowincjonalnej posiadłości, której istotną część stanowi tytułowy wiśniowy sad. Majątek staje się areną dla wewnętrznego konfliktu bohaterki, która waha się między sprzedażą a utrzymaniem ziem rodzinnych, jednocześnie próbując dokonać rozrachunku z bolesną przeszłością.

Sztuka jest obrazem podupadłej arystokracji, która staje w obliczu rozpadu relacji międzyludzkich i dewaluacji panującego systemu. To opowieść o ucieczce przed życiem w świecie, gdzie nikt nie potrafi wziąć odpowiedzialności za swój los, utrwalając fikcję i karmiąc się iluzją.

„Wiśniowy sad” oczami reżysera: „dla mnie to opowieść o marnowaniu wspólnego dobra, którym tu symbolicznie jest rodzinny majątek ze starym domem i sadem. Przyglądając się bohaterom Czechowa, zastanawiam się, dlaczego nie potrafimy porozumieć się w ważnych sprawach i podjąć wspólnego działania. Czy nie umiemy dostroić się do „nowych czasów”, zrozumieć, że zmieniający się świat wymaga innych zasad, idei? Czy poszukiwanie osobistego szczęścia i tzw. life style uniemożliwia zaangażowanie się w sprawy dotyczące także innych? Przecież wszyscy chcemy dobra…”

więcej

Opowieści z Narni. Lew, czarownica i stara szafa

Dla młodzieży

więcej

Hańba

Dramat

Adaptacja sceniczna jednej z najbardziej znanych i cenionych powieści J.M. Coetzee’ego – noblisty i dwukrotnego zdobywcy Nagrody Bookera. Akcja książki rozgrywa się w RPA, a tytułową hańbę można interpretować zarówno jako stan, w którym znalazła się ojczyzna autora zaraz po upadku apartheidu, status wyrzuconego z uczelni za seksualne nadużycie profesora, jak i immanentną ludzką ułomność. Coetzee w fascynujący sposób, bezpośredni a zarazem niezwykle powściągliwy, łączy w powieści wątki historyczne, społeczne, etyczne i egzystencjalne. Dla twórców przedstawienia kluczowy będzie temat odpowiedzialności i empatii, etycznych oraz wyobrażeniowych granic i ograniczeń. W kontekście ostatnich debat wywołanych akcją #metoo opisywane przez Coetzeego przemocowe relacje w sferze zawodowej i prywatnej nabrały szczególnej mocy. Nie chodzi o publicystyczny komentarz na temat tych wydarzeń, lecz o namysł nad granicami wyobraźni. Dotyczy on zarówno sfer etyki, jak i samego teatru.

Spektakl przeznaczony wyłącznie dla widzów dorosłych.

więcej

≈[prawie równo]

Komedia

Ile zarabiasz? Komu służysz? W sztuce Jonasa Hassena Khemiriego „≈[prawie równo]” konfrontujemy publiczność z wszechobecną ekonomią.
Martyna marzy o tym, by wyzwolić się ze współczesnego systemu ekonomicznego. Mani chce go zniszczyć. Andrzej szuka pracy, a Freja chce utrzymać swoją dotychczasową pozycję.
Wszyscy wydają pieniądze na opłaty pocztowe i orzeszki ziemne, bańki mydlane i perfumy, wózki dziecięce i utopie. Wszyscy zdają się być zawłaszczeni przez cyferki. Jacy jesteśmy, nasze spojrzenia, słowa, ciała – czy zainfekowane otaczającym nas systemem ekonomicznym?

„≈[prawie równo]” jest zabawnym i zarazem brutalnym spektaklem, w którym twórcy dają publiczności maksimum rozrywki wartej każdej zainwestowanej złotówki.

więcej

Widnokrąg

Dramat psychologiczny

"Widnokrąg” Wiesława Myśliwskiego to jedna z najpiękniejszych polskich epopei poświęconych wsi, o czym świadczy choćby przyznana przed laty Nagroda Nike. Jest to opowieść subiektywna i w wielu wątkach autobiograficzna, a jednocześnie niezwykłej urody świadectwo „tamtego czasu” i „tamtego miejsca”. Autor wspominając losy swoich bliskich i własne, ukazuje jednocześnie szersze społeczne tło, którym jest wieś i małe miasteczko w okresie wojennym i w II połowie XX wieku.

Podążając za wpisaną w powieść proustowską melancholią twórcy przedstawienia pragną zadać pytanie, czy utracony czas młodości i dzieciństwa głównego bohatera, nie jest jednocześnie wspomnieniem odeszłej w niebyt chłopskiej kultury? Czy w dobie globalizacji, internetu, swobodnego przemieszczania się pomiędzy wsią i miastem, wieś pozostała tym samym miejscem, co kiedyś? Czy zachowała swoją kulturową odrębność czy też jej mieszkańcy wrośli raczej w miejską kulturę i to z nią wolą się utożsamiać? A może nie doceniamy chłopskości, może jest ona w naszym myśleniu i mentalności bardziej obecna, niż chcemy to sobie uzmysłowić?

więcej

Szalone nożyczki

Komedia

Komedia Paula Pörtnera od 1963 roku, czyli od chwili powstania, nie schodzi z afiszy w Stanach Zjednoczonych. Trafiła nawet do Księgi Rekordów Guinnessa jako najdłużej grane przedstawienie w tym kraju. Nic dziwnego! Publiczność uwielbia „Szalone nożyczki” nie tylko za przezabawne dialogi i nieco zwariowaną akcję, ale również za to, że podczas spektaklu może poczuć się jak…Sherlock Holmes. Kto zamordował złośliwą pianistkę mieszkającą nad salonem fryzjerskim? Podejrzani są wszyscy – mistrz nożyczek Antoni Wzięty oraz jego klienci, a sprawcę, po przeprowadzeniu własnego śledztwa, co wieczór wskazują widzowie.

więcej

Jak wam się podoba

Tragikomedia

„Jak wam się podoba” jest jedną z najczęściej wystawianych sztuk Szekspira. W ujęciu Mai Kleczewskiej to bezpośrednie pytanie o sens współczesnej sztuki. To przewrotna i ironiczna gra ze sztuką, która chce się podobać. – Co Wam się dziś podoba? Przed czym uciekacie do Lasu Ardeńskiego? Za kogo się przebieracie? Jakie zakładacie maski? W co gracie? Jak chcecie być uwodzeni? Czym się zachwycacie? – pyta reżyserka. Kleczewska to wielokrotnie nagradzana wybitna interpretatorka Szekspira czy Czechowa, laureatka Srebrnego Lwa weneckiego Biennale 2017 za innowacje w teatrze. Na swoim koncie ma także między innymi Paszport „Polityki”, Laur Konrada czy Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a jej przedstawienie „Podróż zimowa” uznano za najlepszy spektakl podczas XIX Międzynarodowego Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi.

SPEKTAKL WYŁĄCZNIE DLA WIDZÓW DOROSŁYCH!

więcej

Bem! Powrót Człowieka - Armaty

Musical

Musical, który jest ukłonem w stronę naszej historii. Chcemy pokazać Państwu nieznane oblicze jednego z największych bohaterów Polski i Węgier.

Ale nie ma się czego obawiać: to nie będzie „akademia ku czci”, a raczej szalony rajd, historyczny „roller coster” przez zakręty XIX-wiecznych dziejów, z paroma wycieczkami w stronę współczesności. No i oczywiście dobrze zrobiony musical – zabawny, czasem poruszający, zawsze nasycony znakomitą muzyką Wiktora Stokowskiego i intrygującymi tekstami Macieja Łubieńskiego.

Co ciekawe, "BEM!" jest koprodukcją aż trzech teatrów: Syreny, Pożaru w Burdelu i Teatru im. S. Żeromskiego w Kielcach, i we wrześniu cała inscenizacja zostanie przeniesiona do Kielc. Następnie będzie „podróżować” pomiędzy naszymi miastami.

więcej

Prędko, prędko...

Komedia

Na podstawie jednoaktówek Aleksandra Fredry.

Spotkanie dwóch wielkich twórców. Nowe spojrzenie na Fredrę – najwybitniejszego polskiego komediopisarza, prezentuje Mikołaj Grabowski, znakomity reżyser, aktor teatralny i filmowy, pedagog, profesor krakowskiej PWST, dyrektor wielu scen polskich, w tym Narodowego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, laureat licznych nagród, między innymi gdańskiego Złotego Yoricka za najlepszą inscenizację dramatów Williama Szekspira za przedstawienie „Król Lear” czy Nagrody im. Konrada Swinarskiego, twórca uwielbianych przez publiczność spektakli, które przez dekady nie schodzą z afisza. Grabowski widzi w sztukach Fredry wątki dotąd pomijane. Postaci z ostatnich komedii hrabiego nie cechuje już XIX-wieczny etos. To ludzie zaślepieni kultem pieniądza, moralnie i ideowo wyjałowieni.

więcej

1946

Tragedia

Twórcy spektaklu wracają do trudnych wydarzeń z lipca 1946 roku, jakie zapisały Kielce na kartach historii świata. W okresie niesłabnących nastrojów antysemickich plotka o porwaniu polskiego chłopca przez społeczność żydowską doprowadziła do nieszczęścia. Tłum przy współudziale służb mundurowych dokonał zbrodni, w wyniku której zginęło 40 osób. Dyskusje o pogromie kieleckim do dziś nie są wolne od emocji. Tragedia naznaczyła wiele pokoleń.

więcej

Pinokio

Dla dzieci

Pinokio Carla Collodiego jest historią, która uczy i bawi jednocześnie. Opowiada o losach pajacyka wystruganego z kawałka magicznego drewna. Jego ojcem staje się Dżeppetto – stary majster, który żyje w nędzy. Pinokio przynosi mu radość, ale na krótko. Pajacyk obiera złą ścieżkę: jest niewdzięczny i kłamie. Z biegiem czasu Pinokio przechodzi metamorfozę, dzięki której spełnia się jego marzenie – staje się chłopcem.

Uwaga: Podczas spektaklu jest używane światło stroboskopowe.

więcej

Zachodnie Wybrzeże

Tragedia

Do opuszczonego hangaru na obrzeżach miasta przyjeżdża milioner Koch i jego asystentka Monika. Mężczyzna chce umrzeć. Mieszkańcy hangaru, imigranci (uchodźcy?) z różnych stron świata, bez dokumentów i bez pieniędzy chcą za wszelką cenę dostać się na drugą stronę rzeki, do miasta.

Z jednej więc strony pragnienie śmierci, przekroczenia, nie wolne od erotycznego wymiaru, zarówno u Kocha, jak i Moniki – z drugiej zaś pragnienie wyjścia poza margines społeczny, odzyskania godności i statusu wolnego człowieka. Te dwie grupy, pochodzące z antypodów drabiny społecznej, pozornie wydają się tak samo głęboko rozczarowane rolami, które przyszło im odgrywać; są tak samo zdesperowane i pragną zmiany. Ich spotkanie powinno być owocne: w końcu każda ze stron posiada to, czego pragnie druga. Przystępują więc do negocjacji, do słynnego koltesowskiego dealu – i nie potrafią wyjść poza niekończące się wyznaczanie warunków, zakreślanie granic, obronę swojego terytorium. Świat Zachodniego Wybrzeża staje się rodzajem mikrokosmosu, w którym obserwujemy śmieszny i tragiczny dramat braku komunikacji.

więcej

Szalbierz

Dramat

Akcja „Szalbierza” rozgrywa się w podupadającym teatrze w Wilnie, w dniu premiery. Spektaklem ostatniej szansy ma być „Świętoszek”, z gościnnie występującym Bogusławskim, legendą polskiej sceny.

Głośna sztuka węgierskiego pisarza o ojcu narodowej sceny Wojciechu Bogusławskim powstała w latach 80. – to jeden z wątków powieści „Iksowie” tegoż autora. Powieść w tamtym czasie była zakazana, gdyż „szargała narodowe świętości” – uzasadniano. Autorowi zabroniono wówczas przyjazdów do Polski, cofnięto stypendium naukowe.

więcej

Kalkstein / Czarne słońce

Dramat

Punktem wyjścia dla spektaklu „Kalkstein/Czarne słońce" jest historia Ludwika Kalksteina-Stolińskiego - żołnierza Armii Krajowej odznaczonego Krzyżem Walecznych, a następnie współpracownika gestapo odpowiedzialnego (wraz z Blanką Kaczorowską i Eugeniuszem Świerczewskim) za wydanie Niemcom Stefana Grota-Roweckiego; pisarza marynisty – jego książkę wydał w latach pięćdziesiątych „Czytelnik”; scenarzysty – jego słuchowiska emitowało Radio Szczecin, dla telewizji zaś napisał scenariusz popularnego serialu z gatunku płaszcza i szpady „Czarne chmury”; współpracownika Urzędu Bezpieczeństwa odpowiedzialnego za denuncjację ludzi związanych z opozycją demokratyczną i Radiem Wolna Europa. A także badylarza, mitomana, kobieciarza, alkoholika, dwudziestowiecznego anty-Wallenroda.

To opowieść o człowieku, który za wszelką cenę pragnął sławy i bohaterstwa, a został największym zdrajcą w historii polskiego podziemia i powojennej Polski. Ludwik Kalkstein to Polish Super Hero à rebours. Jego życie, rozciągnięte niemal na cały XX wiek staje się dla twórców spektaklu punktem wyjścia do rozważań o Polsce, płynności takich pojęć jak patriotyzm, ojczyzna, bohaterstwo czy zdrada.
W sztuce Julii Holewińskiej znajdziemy Polskę z czasów II Wojny Światowej, z okresu komunizmu, ale także tę z XVII wieku i tę współczesną - za każdym razem pełną dumy, brawury, odwagi, ale też zaściankowości, zabobonów, cwaniactwa i zdrad.

"Kalkstein/czarne słońce" to podróż bez trzymanki przez polską historię i współczesność pełną pomników i szamba, przez świat, w którym ideały toczą walkę z ciemną stroną słońca.

więcej

Pan Jowialski

Komedia

PAN JOWIALSKI Aleksandra Fredry – jedna z najbardziej kochanych przez teatr i publiczność komedii. Obok ZEMSTY i ŚLUBÓW PANIEŃSKICH budząca też najżywsze dyskusje krytyki. Jednocześnie to utwór, stwarzający wyjątkowe szanse na wielkie kreacje aktorskie (wiele z ról w JOWIALSKIM przeszło do historii polskiego teatru) i zawsze żywą reakcję publiczności. Boy nazwał PANA JOWIALSKIEGO sfinksem naszej literatury. Dziś komedia Fredry pojawia się na scenie Teatru Polonia. Mamy szansę przejrzeć się w mądrości i humorze wielkiego komediopisarza. Skorzystajmy z niej.

więcej

Ania z zielonego wzgórza

Musical

Swoją premierę na deskach naszej sceny „Ania z Zielonego Wzgórza” miała 21 maja 2006 roku. Powieść o rudowłosej dziewczynce pióra Lucy Maud Montgomery ma pewne, ponadczasowe cechy, które mimo upływu czasu i zmian, zachowują świeżość, bawią i wzruszają.

Pewnie dlatego kolejne pokolenia, zwłaszcza dziewcząt, przeżywają przygody Ani razem z nią. Dla widzów mamy dobrą wiadomość: „Ania z Zielonego Wzgórza” – spektakl muzyczny w reżyserii Jana Szurmieja – wraca na scenę. Na spektakle rodzinne zapraszamy 28 i 29 maja o godz. 18. W roli Ani zobaczymy Magdę Grąziowską.

więcej

Lordy. Lord Kantor / Lord Milord / Lord Herling

Tragikomedia

LORDY: Lord Kantor / Lord Milord / Lord Herling to trzyczęściowy spektakl Mateusza Pakuły i Evy Rysovej, inspirowany twórczością Tadeusza Kantora, Mirona Białoszewskiego i Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Każda z części korzysta z innej konwencji.

Lord Kantor to teatralna tragikomiczna kreskówka science fiction, opowieść o naturze pamięci i wspomnień. O klonowaniu, cyfryzacji i smogu. Lord Milord to rodzaj językowej odysei, poetycki film, poruszający kwestie związane z rodzicielstwem. Lord Herling to teatralny mash-up, tematem głównym także są tu wspomnienia. Przypatruję się wspomnieniom, tak Grudzińskiego, jak i swoim, obaj dorastaliśmy w Kielcach. Podejmuję m.in. kwestię miejsca pochodzenia, nasiąkania miejscem, a także - to szczególnie ważne w dzisiejszym zżeranym przez depresję świecie - kwestię szczęścia. Czy szczęście jest tylko dla świń?

więcej

Wszyscy chcą żyć

Tragikomedia

„Wszyscy chcą żyć” to opowieść o bogatym mężczyźnie, gorączkowo szukającym człowieka na zastępstwo za… własną śmierć. Podmiana jest możliwa, ponieważ bohater Anioł Śmieci przekręca jedną literę w jego imieniu. Wystraszony Pozna ma tylko kilka dni, by wywinąć się śmierci. Ale gdzie szukać, gdy nawet własna żona stawia straszliwy warunek: „Kobieta nie schodzi do grobu bez jaj swojego męża”? Jakich technik perswazji użyć wobec starych rodziców, służącego eunucha, dzieci, garbuski, konającego?

Tekst izraelskiego dramaturga Hanocha Levina reżyseruje Dawid Żłobiński, który umieszcza tę dziwaczną historię w groteskowym, odrapanym wesołym miasteczku, pulsującym muzyką rodem z filmów EmiRa Kusturicy. Sny są, według Freuda, wyrazem podświadomości, odbiciem tego, co się z nami dzieje, a w sytuacji zagrożenia, lęku egzystencjalnego może się nam się śnić, karuzela, lunapark, cyrk – zdradza swoje inspiracje Dawid Żłobiński. Jak mówi reżyser, sam tekst Levina jest dość „fizjologiczny”, dosadny i choć w sztuce wiadomo jak się to skończy, to jednak on sam chciałby widza pozostawić na pewnej granicy. Rytm absurdalnie śmiesznego koszmaru, z którego można się obudzić, będzie podkreślać grająca na żywo bałkańska orkiestra weselno-pogrzebowa, w którą wcielą się muzycy z grupy klezmerskiej TEMPERO. Tekst sztuki został przetłumaczony specjalnie dla Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. Światowa prapremiera odbyła się w 1985 roku w Teatrze Cameri w reżyserii autora Hanocha Levina. Zagrali jego wielcy aktorzy: Josefem Carmon i Gita Munte.

więcej

Dzieje grzechu

Tragedia

Tekst patrona Teatru im. Stefana Żeromskiego sprzed ponad wieku przeniesiono na deski kieleckiej sceny w 150. rocznicę urodzin autora „Dziejów grzechu”. Tę po dziś dzień uważaną za najbardziej skandalizującą powieść Żeromskiego odczytał na nowo w adaptacji Radosława Paczochy reżyser„Mefista” – Michał Kotański (Teatr Bagatela, 2014). Obok Paczochy, m.in. autora tragikomedii „Być jak Kazimierz Deyna”, reżyser zaprosił do współpracy sztab twórców. Wśród nich scenograf Barbara Hanicka oraz choreograf i performer Cezary Tomaszewski.

Czytanie Żeromskiego przez współczesność, to dla tych twórców niejako zgoda z pisarzem, w wymowie tekstu, którego nie odwrócono „do góry nogami”. Reżyser dostrzegł bowiem w dziele pisarza rodem z Kielecczyzny problemy, z którymi, jak się okazuje, niezmiennie mentalność Polaków nie pozwala im się zmierzyć. Spektakl w dwóch częściach ukazuje upadek kobiety. Kobiety o wielu wcieleniach. I o mężczyznach, których zniewala jej złożona natura.

Powszechnie wiadomo, że los Ewy Pobratyńskiej, bohaterki powieści zaprowadzi ją od świętej do dziwki. Można tylko pytać, jaka jest ta tragedia w ujęciu Kotańskiego? Na pewno wtłoczona w dwa rodzaje scenografii klasyczną i uroczą, po nowoczesną z elementami pojawiającymi się w polskim teatrze współczesnym. Za sprawą kilku scen, spektakl przez recenzentów i widzów jest określany mianem „brutalny”. Ciała aktorów, za sprawą pomysłowego ruchu scenicznego jednoczą się w na zawsze zapamiętanych momentach, choćby scena z prządkami...

więcej

Caryca Katarzyna

Tragedia

"Wyzwanie rzucone męskiemu światu", "spektakl wywrotowy", "historia jako baśń porno" to tylko niektóre z określeń, którymi została obdarzona po premierze „Caryca Katarzyna” Jolanty Janiczak w reżyserii Wiktora Rubina.

Bezwstydnie poetycka i niewinnie dosadna sztuka nie będzie bynajmniej opowieścią historyczną na temat tego, jak urodzona w Szczecinie 15-letnia pruska księżniczka Zofia Anhalt-Zerbst stała się imperatorową Wszechrosji i amatorką wszechmężczyzn. Autorka sztuki uważa bowiem, że „historia przez duże H” to nie bezstronna relacja a... literatura i plotka, zawłaszczona przez panującą ideologię. Nie wierząc z zasady w prawdę jako fakt, twórcy przedstawiają "historię przez małe h" czyli historię ciała, instynktów, drobnych małych pobudek, braku ideałów, ambicji, frustracji, smutku.

więcej