Jako wielbiciel twórczości Davida Lyncha, człowiek zanurzony w tajemniczych korytarzach „Twin Peaks”, nie mogłem przepuścić okazji, by doświadczyć spektaklu „Miasteczko Twin Peaks: tym bardziej że data spektaklu pokrywała się z moją wizytą w Krakowie. Wychodziłem z teatru oszołomiony – zachwycony i poruszony, jakbym naprawdę przez chwilę znalazł się po drugiej stronie kurtyny. To, co od razu przykuło moją uwagę, to sposób, w jaki twórcy spektaklu oddali esencję Lynchowskiego świata. Atmosfera była tak gęsta i niepokojąca, w każdej scenie było coś znajomego, a jednocześnie obcego – dokładnie tak, jak u Lyncha. Aktorzy umiejętnie balansowali na granicy snu i jawy, rzeczywistości i koszmaru. Każdy dźwięk, każdy ruch sceniczny był przemyślany, by wprowadzić widza w ten osobliwy, wielowarstwowy świat. Muzyka – hipnotyczna, przesiąknięta echem melodii Badalamentiego – dopełniała całości, wibrując pod skórą jak puls w momentach największego napięcia. Odtwórcy doskonale oddali tę specyficzną dziwność, która cechuje postaci z „Twin Peaks”. Ich spojrzenia przeciągały się odrobinę za długo, uśmiechy nie zawsze sięgały oczu, a słowa, choć pozornie zwyczajne, brzmiały jak klucze do ukrytych drzwi. Ujęło mnie to, jak bardzo byli w stanie oddać nie tylko ikoniczne archetypy – detektywa, femme fatale, złowieszczego Boba – ale również samą filozofię serialu, jego oniryczność i strach przed tym, co ukryte. Zachwycił mnie też wizualny aspekt spektaklu – sposób, w jaki światło i cień z telefonu, tańczyły po scenie, jak minimalizm scenografii potrafił otworzyć drzwi do nieskończonych przestrzeni podświadomości. Czerwone zasłony, postrzępione granice rzeczywistości, migoczące refleksy na ścianach – wszystko to budowało poczucie, że w każdej chwili możemy obudzić się w innym wymiarze. „Do Drzwi Czerwonych Zapukam” to nie tylko spektakl – to doświadczenie. Senne, intensywne, pełne niedopowiedzeń i znaków, które każdy widz może interpretować po swojemu. To list miłosny do Lyncha, do jego obsesji na punkcie tego, co skryte, co mroczne, co piękne i przerażające jednocześnie. Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, jak to jest przejść przez czerwone drzwi – to jest najbliższa rzecz do tego uczucia. Fascynujące, niepokojące, absolutnie genialne. Z wyrazami wdzięczności i uznania: Tomasz Nawrocki

Spektakl niesamowicie klimatyczny, zostający w pamięci. Świetna gra aktorska, muzyka, kostiumy, scenografia i filmy video puszczane w tle. Co do kwestii technicznych jedna toaleta się nie zamyka. Jest to uciążliwe przy takiej ilości ludzi.

Spektakl świetny

Bardzo ciekawy spektakl, polecam zobaczyć nawet jeśli nie znacie Twin Peaks! Młodzi zdolni aktorzy, współczesny scenariusz, pod warstwą komedii skrywa w sobie gorzką prawdę o społeczeństwie. Na szczególną pochwałę zasługuje oprawa audiowizualna spektaklu, świetne efekty a mimo kameralnej sali robią widowisko! Na piątkowy wieczór ze znajomymi świetna rozrywka. W teatrze znajduje się otwarty bar i kilka stolików, można spotkać się przed wydarzeniem i porozmawiać. Wystrój teatru i klimat niepowtarzalny, tajemnicza aura, ukryte wejście - świetne miejsce!

Mocne. W przeciwieństwie do serialu spektakl spina wszystkie wątki i skupia się na najważniejszym. Ale nie byłby zrozumiały bez serialu...:)

Dobra gra aktorów, dobra scenografia i oprawa muzyczna.