Stare animacje Disneya kończyły się tablicą z napisem The End i słodką kadencją orkiestrową. Nawet jeśli w fabule pojawiały się konflikty, kryzysy czy śmierć, właściwie wszystkie produkcje miały pozytywne zakończenia. I nadal tak jest, choć tablice sygnalizujące koniec filmu zniknęły. Pewnie nie są już potrzebne, bo i tak cały czas oswajamy różne końce – filmowe, osobiste, historyczne i polityczne. 

Osią spektaklu choreograficznego Magdy Jędry i Kasi Kani jest koniec i jego relacja z reżimami, które kontrolują wyobrażenia szczęścia i produkują kapitalistyczne fantazje na temat happy endów. Na scenie performerkom towarzyszy trójmiejski zespół Nagrobki, znany z surowej, punkowej energii i groteskowych eksploracji funeralnych wątków.

Disneyowskie ciała ludzkie i więcej-niż-ludzkie były wiarygodne dlatego, że ich anatomia została zdeformowana, stawy powyłamywane, a kości pogruchotane. Żeby animowane ciało wydawało się realne, musiało zostać odrealnione. Musiało uciec od problemu. A co, gdyby to właśnie ciało – w całej swojej materialności – trwało przy problemie i stało się dziś przestrzenią docierania do alternatywnych fantazji i pragnień? Do strategii reparacyjnych, intymności wymykających się normom i eko-queerowych narracji?