„To piekielnie zdolna baba, ta Kitschmannka przy fortepianie” - napisał o niej w 1946 roku Konstanty Ildefons Gałczyński. Anda Kitschman była pierwszą polską dyrygentką, a także pianistką, kompozytorką, autorką tłumaczeń oper i operetek, śpiewaczką, korepetytorką solistów, kierownikiem muzycznym w wielu teatrach... Dziś zapomniana - za życia znana i podziwiana, niekoniecznie jednak tak, jak sobie to wyobrażała. Jej wielkim marzeniem było rozwijać wielką karierę dyrygentki i kompozytorki muzyki klasycznej. Zadebiutowała w Warszawie w wieku 17 lat, po studiach w Wiedniu, jednak debiut ten miał raczej skandaliczny wydźwięk. Jej plany pokrzyżowała także wojna, która utorowała jej drogę do kabaretu, gdzie po prostu dobrze płacono. Mimo, że Anda nie do końca zaakceptowała ten los, to wydawała się doskonałą osobą w tym miejscu: pisała świetną muzykę, bardzo dobre teksty, potrafiła śpiewać i nietuzinkowo akompaniować sobie na fortepianie.Dziś zapomniana.Czy słusznie?