Osiem nominacji do Oscara zmieniło Davida Lyncha z awangardowego majster-klepki, kręcącego „Głowę do wycierania” (1977) przez parę lat gdzieś w zapomnianym garażu, w prawdziwego Hollywoodzkiego twórcę z lukratywnymi ofertami na stole. Jedną z nich było wyreżyserowanie „Powrotu Jedi” dla George’a Lucasa – ale pojedyncza rozmowa z twórcą „Gwiezdnych wojen” wystarczyła, by Davida dosłownie rozbolała głowa. Z kolei na pierwszym spotkaniu z tytanem światowej produkcji, Dino De Laurentiisem („La Strada”, „King Kong”), podano Davidowi – jak sam potem opisywał – „cappuccino nie z tego świata”. Jest chyba jasne, jak potoczyły się sprawy. (David zna się na cholernie dobrej kawie jak mało kto.)
Lynch dostał wielkie pieniądze (40 milionów dolarów, czyli dokładnie 400 razy więcej, niż kosztowała „Głowa do wycierania”), potężne dekoracje zbudowane w Meksyku i obsadę inkrustowaną gwiazdami tak kontrastującymi ze sobą, jak choćby Max von Sydow i Sting. Kultowa powieść Franka Herberta z 1965 roku przerosła jednak swą gęstością Lyncha-scenarzystę, owocując filmową opowieścią tak zaplątaną, że widz traci orientację w zdarzeniach po mniej więcej kwadransie. Mimo że „Diuna” do dziś jest ciałem obcym w filmografii Lyncha, a sam twórca mówił o całym doświadczeniu z goryczą, a nawet z poczuciem winy („sprzedałem się”), to po latach widać, że pod względem wizualnym jest to film głęboko Lynchowski… i tematycznie nie tak bardzo odległy od kanonu tego twórcy. W końcu Paul Atryda jest wcieleniem niewinności wchodzącej w starcie z mrokiem, a dzięki całej przygodzie Lynch poznał swą męską muzę i alter ego: Kyle’a MacLachlana. [Podpowiem pewien life-hack: „Diunę” ogląda się najlepiej, jeśli na wstępie założymy, że jest to film wyreżyserowany przez Agenta Dale’a Coopera w trakcie, kiedy jego świadomość przebywała w Czarnej Chacie — i dystrybuowany wyłącznie w sieci podziemnych multipleksów Twin Peaks]. [Michał Oleszczyk]